Zondag 2 maart 2003. Deze memorabele datum staat niet in mijn geheugen gebrand omwille van mijn lentefeest, maar wel omwille van het allereerste live optreden dat ik meemaakte van de Iers-Britse futurepopband VNV Nation. Diverse nummers uit de albums “Honour 2003” “Empires” en “Praise the Fallen” weergalmden in het Gentse ‘t Kuipke en baanden zich zowel tekstueel als muzikaal een weg doorheen mijn hele lichaam. Om op het einde van de avond met de song “Beloved” voorgoed een plaats te veroveren in mijn hart. 

Maandag 8 mei 2023, twintig jaar later, houdt deze band halt in De Casino in Sint-Niklaas om er hun nieuwe album “Electric Sun” voor te stellen. Voor de late beslissers is er geen goed nieuws: dit optreden is intussen al ettelijke maanden uitverkocht. Zij zullen dus al hun hoop op ticketswap moeten stellen om de energieke zanger Ronan Harris heen en weer te zien hollen op het podium. 

VNV Nation. Victory Not Vengeance. Overwinning geen wraak. Hiermee wil de band een voortdurend streven naar het beste uitdrukken. Het heeft geen zin om het hoofd te laten hangen, anderen de schuld te geven, maar door steeds te blijven vechten zal victory zegevieren. 

Londen, 1990. Ronan Harris besloot zijn muzikaal talent een kans te geven en richtte de band VNV Nation op. Er zouden in dat jaar twee singles op vinyl uitgebracht zijn, maar hiervan is elk spoor bijster. Het zou nog vijf jaar duren vooraleer het eerste album “Advance and Follow” wordt uitgebracht. Het album scheerde geen hoge toppen omwille van een beperkte oplage. Belangrijker feit in dat jaar was de komst van Mark Jackson, die tot november 2017 furore maakte achter de drums.

In 1998 liet de band pas goed en wel van zich horen met het album en bijhorende titeltrack “Honour”. Een eerste grote tournee bij onze Duitse buren volgde en sindsdien mag de EBM scene VNV Nation als volwaardige pijler beschouwen. In 2012 behoorden ze tot de eerste lichting bands die vorm gaven aan het concept Gothic meets Klassik, waarbij artiesten een aantal van hun songs in een klassiek kleedje steken. Dit optreden resulteerde in 2015 in het wondermooie album Resonance dat werd opgenomen met het filmorkest Babelsberg die songs uit de albums “Automatic” en “Judgement” op magistrale wijze inspeelden. Kort na het vertrek van Mark Jackson werd “Noire” uitgebracht, een album dat werd omschreven als hun meest donkere album tot dan toe. Met een palmares als dit zijn de verwachtingen voor het nieuwe album dus torenhoog gespannen. 

“Electric Sun”. De titeltrack van het album komt traag op gang om halverwege door te breken. De muzikale interpretatie van een echte zonsopgang. Dit is een nummer dat wat mij betreft perfect op een recenter Depeche Mode album zou kunnen terechtkomen. Duister, gloomy, prachtig. De band slaagt er keer op keer in om de song(s) met de meest typische VNV sound op single uit te brengen. Het was deze keer niet anders met “Before the Rain” en “Wait”. “The Game” wordt ondersteund door een pianomelodie die misschien initieel minder opvalt, maar hoe meer je naar de song luistert, hoe meer deze in het oor springt en je ervan gaat genieten. Met "Invictus" breekt het album volledig los en een danspartij in de woonkamer kan gewoonweg niet uitblijven. De woorden “So we change the world” botsen uren later nog steeds door het hoofd. Deze trend wordt doorgezet met de nummers "Artifice", “Prophet” en “Wait”. Stuk voor stuk oerdegelijke, dansbare en vlot verteerbare songs die elk op zich een bijzondere meerwaarde zijn voor dit album. Het instrumentale nummer “In the Temple” had ik echter eerder als afsluiter van het album genomen, ipv als intermezzo tussen de vier voorgenoemde songs. Doordat het nummer halverwege het album staat, lijkt het alsof er even een zonsverduistering plaatsvindt. “At the Horizon” zorgt eveneens voor een rustige passage, maar deze ballad geeft de luisteraar wel de kans om te reflecteren bij de woorden “Set course by the signal, when day’s glimmer fades. When all of the stars seem so far away”. Het nummer “Run” doet me denken aan “All of our Sins”, het epische slotnummer van “Noire”. In beide nummers klinken de drumpartijen even krachtig en lijkt Harris’ stem even radeloos, wat kracht wordt bijgezet door de woorden “When what I know and love is gone, where should I go, where should I run?”. Een beklijvend nummer overgoten met de nodige dosis pathos, waardoor dit onder je vel kruipt en er niet meer weg te krijgen is. Met de songs “Sunflare” en “Under Sky” eindigt “Electric Sun” op een rustige manier, de zon gaat onder en zakt gedwee in de zee. 

Voor wie bovenstaande bespreking goed gelezen heeft, zal het zeker geen verrassing zijn dat “Electric Sun” een waardige opvolger geworden is voor “Noire”. Het vertrek van Mark Jackson was een jammere zaak, maar Ronan Harris heeft voor de tweede keer op rij bewezen dat de VNV machine ook zonder Jackson niet in de schaduw hoeft te vertoeven. Tempo, beats, synths, drums, poëtische teksten die tot tranen toe kunnen bewegen. VNV Nation lijkt met de dag sterker en beter te worden.

Bij deze laat ik jullie graag meegenieten van mijn favoriete track: "Prophet". 

https://vnvnation.com/

https://www.facebook.com/VNVNation/