Kijk, of beter hoor wie er nu weerom op de deur komt aankloppen. Als dat de bezige bij Alexander Leonard Donat niet  is, deze keer met zijn dark wave /  shoe gaze en veel meer project Vlimmer. Zowat elk jaar braakt zijn creatieve brein meerdere albums uit, die hij over tal van projecten verspreid maar Vlimmer was één van de eerste en ik zou durven zeggen ook één van de belangrijkste? Al lijkt Alexander ditmaal de uitputting (“Zerschöpfung”) nabij, het album ademt een zekere zwaarte, een claustrofobisch gevaarte, een bodemloze put die weliswaar is verpakt in een helblauwe hoes, blauw de tint van stabiliteit, intelligentie en waarheid.  

Alsof dit de gemoedstoestand is waar een zelfintrospectie, die niet bang is van diens eigen demonen, toe leidt. De loutering komt altijd na de pijn. Vlimmer verpakt het in 8, ik laat de korte intro “Losigkeit” even buiten beschouwing, elektronische en dense, synthetische dark wave nummers die ergens herinneren aan The Cure, maar evengoed aan Drab Majesty of Slowdive. Vlimmer lijkt een amalgaam aan invloeden op te slokken en een eigen muzikale taal uit te spuwen die zelfs album na album verschilt maar altijd klinkt als Vlimmer. Het geluid is immers vrij uniek in de scene en verenigt galmende en ijlende synths met holle en dan weer potig hakende ritmiek en schurende gitaarklanken.

De sterk gelimiteerde box van het album (met 6 extra nummers op een bonus cd) is reeds uitgeput maar ook de reguliere cd is, zoals vanouds, met zorg en fraai verpakt. Verder kun u ook bij een cassette terecht en uiteraard ook een digitale download. “Flurfall” is een ijlende dark waver waaruit niet te ontsnappen valt en je zowaar bijna in een psychedelische roes brengt. Hard maar met zachtheid. “Makks”  roert  de dark wave om met een scheut introvert pop, terwijl “Teeritt” een beetje lucht klopt onder de afmatting zodat je na drie volle nummers nog steeds trek hebt naar meer. Een aarzelende danspas lijkt zelfs aan de orde.  

“Platzwort” is voor mij, met die lekkere post punk dreun, die zich in een dromerij laat inpakken een ander hoogtepunt, “Gipfelluft” (ik zocht het even op maar het staat voor de hoogste luchtkwaliteit) is als Neue Deutsche Welle in een hedendaagse post punk dwangbuis, een beetje drammerig maar evenzeer aanstekelijk. “Fatalideal” is cold wave met weer die oudere The Cure echo, “Todesangst” is donker, wanhopig en wentelt zich in klagende synths en ritmiek. Traag maar nooit saai. “Austrocknung” (dehydratie) hangt zich op aan een verslavend baslijntje met jaren 80 referenties, op een lekkere new wave deun.

Zo en dan hebben we afmatting wel gehad. Je weet ongetwijfeld dat een afmatting ook veel deugd kan doen. Ik blijf me verbazen met welk sprekend gemak, althans zo lijkt het, ‘Alexander Vlimmer’ zijn schijnbaar onuitputtelijke creativiteit weerom in een geslaagd veelgelaagd album weet te verpakken... Alsof het helemaal geen moeite kost.

Vlimmer (facebook)