En als de zee roept, spitst Uwer oren. De kreten der wanhoop door de vervuiling onder water. Plankton met zuurstoftekort. De vis met een maag vol restanten achtergelaten plastic. De sirene die niet langer lokt maar zich angstvallig terugtrekt uit de woeste baren. Om vast te stellen dat het ter land niet veel beter is.
Die sirene aardt nochtans bijzonder goed op het vasteland. Mede door de haast bovenaardse stembanden van Yvette Winkler, die samen met Ex-Clan Of Xymoxer Frank Weyzig al even door het leven gaat als ‘Vaselyne’.
Het album ‘The Sea Says’ werd reeds voorafgegaan door geprezen EP’s als ‘Winter’ (de Tori Amos-cover), ‘Here To Begin’ met de fundraising voor de Oekraïense bevolking in hun strijd voor terug te winnen vrijheid en ‘Shame’ als eerbetoon aan enerzijds PJ Harvey en anderzijds Marc Almond.
Het waren meer dan zomaar voorsmaakjes voor deze ‘The Sea Says’, maar net zo goed op zichzelf staande magische werken die wel naar buiten moesten gedreven worden.
‘The Sea Says’ zou je een logisch vervolg kunnen noemen als volwaardig album. Het is wel meer dan dat. Een zalvende verzameling van spirituele kunst in zijn zuiverste vorm. Een album dat inspireert, transformeert om zo donkere thema’s een uitweg te bieden naar het fameuze licht op het einde van de tunnel. De soundtrack van een wereld waarin we de dystopie uitwuiven en een nieuw bestaan oprichten waar kommer en kwel nog slechts historie is. Een utopie jazeker. Maar wel eentje waarin we ons graag laten meeslepen door de wonderbaarlijkheid van een duo als ‘Vaselyne’.
De combinatie Winkler-Weyzig werkt op een fantastische manier. Waar de arrangementen op een dusdanige wijze worden samengesteld dat langs de ene kant op een voortreffelijke methode weet te beklijven en langs de andere kant zelfs lichte dansbaarheid toelaat. Maar steeds weer met een stemgeluid van Winkler dat weerklinkt als uit een andere dimensie.
Het pure van de schoonheid dat ergens een weg vindt in wat je een soort van ambient-achtige folk kan noemen. Versterkt door gastmuzikanten als Lynette Cerezo van Bestial Mouths, als Rina Vervoort op fluit en multi-instrumentalist Einar Ihle. Maar laat ‘The Sea Says’ van ‘Vaselyne’ zeker geen reden zijn tot het muzikale hokjesdenken. Het is vooral een evenwichtig album dat weet te hypnotiseren. Dat zijn eigen creatie wel moest uitbrengen, al was het maar de bieding van een troost in de zoektocht naar wat hopelijk ooit een betere wereld moet worden. En toch is het nog zoveel meer dan dat. Fascinerend, weldoordacht en voorzien van een fraaiheid dat nog lang weet te beklijven. Net dat wat we nodig hebben in barre tijden.
Danny Quetin. De radioman. Sedert 2004 de uitlaatklep van het radioprogramma ‘De Dag des Oordeels’ en vanuit die hoedanigheid enkele jaren later terechtgekomen in het oord van verderf dat zich openbaart als de redactie van Dark Entries. En zich daar onmiddellijk goed bij voelde. Als tiener de punk ontdekt, met piekharen, toen er nog wat haar op zijn kruin stond. Blijven hangen in de jaren 80 om mee te evolueren in de Wave-beweging en door de jaren heen verdwaald te blijven in al wat maar enigszins naar duisterheid kon ruiken. Al bij al is het nog goed gekomen. Of net niet.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971