Als je van een hybride plaat spreekt dan moet u zeker uw oor eens te luister leggen met deze Twins In Fear, de jongere zusjes van Aranea Peel (Grausame Töchter) die electro combineren met soms suikerzoete pop tot én met strakke recht toe recht aan metal escapades. “Nothing But A Dream” is meteen het tweede album van Lena en Maria, twee zusjes met Oekraïens / Zwitsterse wortels. Iets minder losbandig misschien dan hun voorbeeld, al is het in “Illusion” ook van ‘dirty fingers’, ‘get off on my own’ and ‘keep on fucking me’ op een prikkelend electro deuntje dat wel. Groot voorbeeld Aranea Peel is dan weer wel uitdrukkelijk aanwezig in “Creep-py” dat, ik moet eerlijk blijven, op een doorslagje lijkt.
Goed het kan ook anders, met beukende en striemende gitaren in opener en titelnummer “Nothing But A Dream” die gecombineerd worden met suikerzoete, ondeugende pop. Dromerig is dan weer de klankkleur van “Realität Verloren” dat best kan omschreven als eigentijdse electro pop die de gitaren niet schuwt en zich ontpopt tot een electro rocker. Terwijl “Paulinchen” dieper duikt in de sensuele dreiging van een elektronisch sprookje. Doorheen de muziek blijft de wat schreeuwerige onderkoelde meisjesstem een constante, soms sensueel dan weer grenzend aan de prelude van de waanzin die zicht tussen de oren van een uitdagende tiener boort.
Ze mogen vast met dit “Nothing But A Dream” bij Aranea Peel op de schoot. Want hun les hebben ze wel degelijk goed geleerd. Speels en kattig in “Traumwelt” en wiegend in electro pop op “Ist Es So?” (zie clip). “Gespenster” klinkt als of er een spin op de meisjeskamer zit, de nachtmerrie in “Albtraum” klinkt eerder alsof de schone slaapster door de wolkjes valt... “Nothing Be Like Twins In Fear” doet zijn titel alle eer aan, een soort lolita sci fi pop met een klein hartje. Doorheen het album blijf ik de echo van Grausame Töchter horen, alsof die zelf mama is geworden van deze tweeling. Geen wonder dat beide projecten op hetzelfde label hun stek vonden en dat deze Twins In Fear bij onze oosterburen vanuit het niets snel is doorgeschoten naar een hartenbreker. Excentrieke , uitdagende, speelse, eigentijdse, eigenzinnige, (moeten er nog adjectieven zijn?) pop met weerhaakjes.
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971