Het Zweedse Then Comes Silence is ondertussen een gevestigde naam bij liefhebbers van gothic rock en postpunk. Met “Trickery” gooien ze alweer hun 7de album de wijde wereld in en al, dat geef ik grif toe, wist de voorganger “Hunger” (Nexilis 2022) me niet te overtuigen wegens te glad (lees te commercieel) geproduceerd in vergelijking tot hun eerdere, meer krachtige en ruwere werk, is nieuw materiaal van Then Comes Silence altijd groot nieuws. Het is dan  ook met enige spanning dat ik uitkeek naar deze “Trickery”, een albumtitel waarbij je meteen op je hoede bent.  

De vooraf singel en tevens het openingsnummer van dit nieuwe album “Ride Or Die” deed evenwel het beste vermoeden. Dus ging ik even doorzakken in de zwart lederen fauteuil om dit nieuwe werk van Then Comes Silence in alle vezels in me op te nemen. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik na een eerste luisterbeurt een beetje op mijn honger bleef zitten, echter  een honger van die aard dat ik de repeat quasi automatisch het bevel gaf tot nog en nog en nog ... een luisterbeurt.  

“Trickery” is inderdaad een titel die goed bij dit album past ... al zou ik het geen bedrog willen noemen want qua stijl is het mooi in de lijn met het eerdere materiaal van Then Comes Silence, al sluit het wel het meeste aan bij de voorganger “Hunger”.  Ik verklaar me. “Ride Or Die”, hoewel zeer toegankelijk, had de lat hoog gelegd en dus meteen ook mijn verwachtingen. Altijd gevaarlijk want dan is het moeilijker balanceren op de slappe koord tussen oordelend en bevooroordeeld.  Dat is iets waar je je als recensent  rekenschap moet van geven.  

“Like  a Hammer”, de tweede singel uit het nieuwe album, is al meteen het tweede nummer en houdt de hoop  hoog, al mist het wat scherpte, diepgang zo je wil maar hier maken de melodie en het synthlijntje dat er is tussengevlochten veel goed. Met “Feel The Cold”  komt de voorzichtigheid bovendrijven, dit nummer heeft alles in zich maar het komt er net niet uit, lees het blijft te braaf in de productie gevangen zitten, iets wat je ook kunt zeggen van “Stiffs” dat wel weer potentie toont maar met een ‘maar’.  

Gelukkig wordt ook meermaals het tegendeel bewezen in nummers als “Stay Strange”, het veel te korte (nog geen twee minuten) “Dead Friend”, “Runners” en “Blind Eye” die meer aansluiting vinden bij het oorspronkelijke en meer krachtige geluid van de band. Dat geluid dat me in eerste instantie omver wist te blazen. “Never Change” doet ook nog een verdienstelijke poging, “Masquerade” en het rustig, sfeervolle  sluitstuk “Ghost House” waarbij de vrouwelijke vocalen een toegevoegde waarde hebben laten me ietwat in dubio.  

Begrijp me dus niet verkeerd, “Trickery” is een degelijk album, meer dan degelijk zelfs anno 2024 maar ik honger nog altijd naar het geluid van albums als “Blood” (Nuclear Blast, 2017) of “Then Comes Silence III Nyctophilian” (Novoton, 2015)  waaruit een nummer als “Stranger” me gewoon van mijn stoel sloeg.  Of mijn verwachtingen lagen te hoog ... dat kan ook. Al bij al staan best een handvol goede songs op deze “Trickery”, dat het typerende geluid van Then Comes Silence opnieuw de wereld ingooit en ongetwijfeld bij oudere en nieuwe fans op heel wat bijval zal kunnen rekenen. Al raad ik dan wel, vooral voor de oudere fans, meerdere echte luisterbeurten aan want dan komt de kwaliteit van deze “Trickery” wel bovendrijven. Dat besef ik nu ook vanuit mijn zwart lederen fauteuil samen met al mijn vezels die deze "Trickery" nu in zich hebben opgenomen.

Then Comes Silence