Oh, wat vliegt de tijd. The Imaginary Suitcase bestaat al tien jaar. Het waren tien vruchtbare jaren, die tot twaalf platen geleid hebben: zeven volwaardige platen, drie ep’s, één liveplaat en … deze uitgave die de tiende verjaardag moet vieren. The Imaginary Suitcase is heerlijke folk met wave-invloeden, en vooral scherpe, filosofische teksten die niet gespeend zijn van enig cynisme.

Even recapituleren: The Imaginary Suitcase is het soloproject van Laurent Leemans. Laurent was in de Jaren 90 één van de leden van het experimentele new wave-ensemble La vièrge du chancelier Rolin, een groep waarvan u minstens het meesterwerk ‘Eva King’ ooit gehoord moet hebben. La vièrge du chancelier Rolin bevatte heel wat folkinvloeden, en dus is het niet helemaal verwonderlijk dat we Laurent wat later terugvonden als zanger-gitarist van Ceili Moss, een folkgroep met stevige Ierse inslag.

In 2010 kwam een eerste verzameling liedjes uit die Laurent niet kwijt kon in Ceili Moss, onder de naam ‘Laurent Leemans & The Imaginary Friends Ensemble’. Maar Laurent bleef nummers schrijven, en dus kwam in januari 2012 voor het eerst een plaat uit onder de naam ‘The Imaginary Suitcase’, een naam waaronder hij sindsdien muziek is blijven maken, ook nadat Ceili Moss op de klippen liep.

In de loop der jaren heeft Laurent met veel muzikanten mogen samenwerken, en hij had het idee opgevat om voor zijn tienjarig jubileum een plaat uit te brengen met nieuwe opnames van zijn composities, elke keer opgenomen met een medemuzikant. Vandaar de titel van de plaat: ‘Alone, we go faster. Together, we go further.’

Ik moet eerlijk toegeven dat ook ik het aanbod kreeg om aan een nummer mee te werken, maar oh, wat vliegt de tijd … Vooraleer ik er nog maar toe gekomen was een nummer uit te proberen, was de jubileumplaat al klaar.

Wie wel meedeed, was Seesayle, oftewel de violiste Cécile Gonay. Samen hernemen ze ‘Sorry My Dear’, een nummer van Seesayles studiodebuut uit 2011, ‘Stowaway’. De Nederlandse singer-songwriter Martin Van de Vrugt krijgt de eer om samen met Laurent ‘Like Rain’ te hernemen, een nummer dat Laurent zelf als één van zijn beste worpen beschouwd, afkomstig van mijn lievelingsplaat ‘Driftwood’ uit 2014. Het vrouwelijk duo Lady Lullaby kiest voor ‘Grey Pilgrim’, een uitgestrekt nummer dat breed gaat, zowel muzikaal als filosofisch, en maakt daar een memorabel eerste hoogtepunt op deze plaat van.

Maar het wordt nog beter als Janaina Costa erbij komt, een dame die al langer samen met Laurent optreedt en die nu vooral bekend is als zangeres van het synthpopduo OK Lion. Janaina probeert het cynisme van Laurent te relativeren op ‘Love Is The Most Overrated Thing In The World’. Ze slaagt daar niet helemaal in, maar ze is wel een grote meerwaarde op de nieuwe versie van het nummer. De plaat sluit af met een mooie versie van ‘Full Moon Lullaby’, alweer van mijn favoriete plaat ‘Driftwood’, met prachtige draailier van Laurence Bouvin.

Met amper vijf nummers is ‘Alone, we go faster. Together, we go further’ een korte plaat geworden, en Laurent heeft er ook van gezegd dat hij graag meer mensen had betrokken. Mijn excuses Laurent, dat ik er niet bij was. Maar wat zei je nog? We doen het nog eens over op je twintigjarig jubileum? Goed, dat is dan afgesproken! En, voor ik het vergeet: een gelukkig jubileum!