The Cure, de groep behoeft geen introductie meer, anders hebt u de afgelopen decennia onder een steen geleefd of een wel zeer slechte muzieksmaak. Maar in dat laatste geval zou u allicht nooit deze website bezoeken. In 1979 verscheen “Three Imaginary Boys” (Fiction Records), anno 2024 is er, 16 jaar (!) na “4:13 Dream”, een nieuw album van Robert Smith en de zijnen. Hulde. Wie houdt het, met eenzelfde passie, zo lang vol? Weinigen, daarom zou u deze groep moeten koesteren als een kostbaar juweel. Natuurlijk heeft de band ook een aantal wereldplaten gemaakt, onsterfelijke albums waarbij ik persoonlijk graag “Faith”, “Pornography”, “Disintegration” en “The Head On The Door” vermeld, deze laatste vooral omdat dit het eerste The Cure album was dat ik mij als 15 jarige met eigen zakgeld aanschafte. The Cure en ik, we hebben zo'n beetje een geschiedenis. In de jaren 80 was er al The Cure. Sedertdien zijn ze altijd gebleven en bezit ik ondertussen elk album en veel meer.
Eens in het hart, nooit meer eruit. Vandaar ook mijn enthousiasme bij deze nieuwe, en volgens zij die het kunnen weten, ook meteen het laatste album van The Cure. Een vriendengroepje uit het door God vergeten Crawley, opgericht als The Easy Cure in 1978 na in 1976 te zijn gestart als een bandje met de naam Malice. Zo. Maar naar het nieuwe album nu. Ongeveer twee jaar geleden sprak men over drie albums, dan twee en uiteindelijk nog dit ‘maar’ acht (8) nieuwe nummers tellende album. Laat dit dan ook mijn enige punt van kritiek zijn, want ik schreeuw nu al ‘we want more’ (althans ik en mijn zwarte ego), al kennen de 8 nummers samen wel een speelduur van meer dan 49 heerlijke minuten.
De vooraf singles kondigden het al aan, dit album wordt om de verschrikkelijke woorden te gebruiken een beetje ‘doomy’ en ‘gloomy’, melancholisch en donker sfeervol in het verlengde van het succesalbum “Disintegration”, een album waarbij de criticasters die nog buikloop hadden gekregen bij het beluisteren van het gitzwarte “Pornography” moesten toegeven dat er onder deze ‘donkerte’ ook veel oprechte en tedere schoonheid zat. Welnu, bij deze “Songs Of A Lost World” is dit niet anders. En ik leg u graag uit waarom.
Opener “Alone” kruipt al meteen onder het vel, bombastisch door zijn holle drums, maar evenzeer van een gevoeligheid die alleen The Cure kan benaderen. Overlopend van passie, “Alone” zijn we vroeg of laat allemaal. De song klinkt luid in zijn oorverdovende stilte. “And Nothing Is Forever” begint met een langzame, instrumentale opbouw die door een soort harmonica deuntje ogenschijnlijk een beetje speels wordt. Alles wordt ouder, ook Robert Smith en zijn The Cure. Overlopend van melancholie en hoop, vooral dat. Verpakt in dwarrelende synths, walsende ritmiek en gevangen in de boeien van de tijd die even tijdloos wordt bij het beluisteren van deze song. Ja, op zijn 65ste kan Robert Smith nog altijd songs schrijven. Dat houdt in: componeren en zinnige teksten uit de pen toveren.
“A Fragile Thing” is niet echt onbekend meer. Alles is broos, net als de kracht van deze plaat. Dat is net de dualiteit van The Cure. Misschien wel de meest toegankelijke song van deze plaat, sterk in zijn compositie. Het had wat mij betreft op “Disintegration” kunnen staan, al vlecht het instrumentarium zich hier sterker en dichter in elkaar, strakker. De gitaar waait een wat verloren wind door dit nummer waarbij de stem van Robert Smith telkenmale de ‘zwarte’ draad weer oppikt. Met “Warsong” lijkt “Pornography” weer helemaal terug, traag en krachtig alsof het wolkendek dichttrekt. Een gitaar die pijn doet, zich om de lijdensweg van de sterveling krult maar met zoveel intensiteit en drama dat het gewoon prachtig is. De hemel is op aarde gevallen en luistert naar The Cure. Een droefenis die geen enkele – en ik herhaal: geen enkele – andere band in zulke heerlijke muziek kan verpakken.
Achter “Drone:Nodrone” verstopt zich een moderne popmelodie. Robert Smith gaat zowaar aan het ‘rappen’, maar wees gerust, niet helemaal. Je kunt het enigszins vergelijken met het niemendalletje (ja ook dat maakte The Cure, maar gelukkig niet te veel.) Denk aan “Hot Hot Hot” dat aan “Shake Dog Shake” wordt opgehangen in “The Hanging Garden”, tenminste zoiets. Het resultaat is even pittig als bevreemdend. Weer tijd voor een lange intro in “I Never Can Say Goodbye”, dat Robert Smith schreef als eerbetoon aan zijn overleden broer. In alle pijn en eerlijkheid, maar zelfs dan blinkt de aanvoerder van deze band uit in breekbare schoonheid. Bas, drums, gitaar, synths/piano en de typerende en unieke stem van Robert Smith lijken een erehaag te vormen ... ‘something wicked this way comes...’
Robert Smith is zich bewust van al zijn ‘kleinigheid’ en ‘maar mens zijn' in “All I Ever Am”, dat The Cure typeert als makers van de meest eerlijke en heerlijke, donkere popmuziek. En dat is al decennia zo. Tot slot is er het epos “Endsong”, een uitsmijter die naam meer dan waardig. Het enige jammere is dat er na meer dan 10 minuten helaas echt een eind aan komt. Dit nummer bijt zich vast in je vel. Er stroomt een stevige ritmiek als een levenslijn doorheen het nummer, waarover een sprankelend deken gitaar en synths wordt getrokken als was het een warm donzig deken tegen de bescherming van een koude nacht. Is dit dan meteen het laatste studionummer dat we ooit van The Cure te horen zullen krijgen? Zonde, maar alles heeft een eind al is het zelden met de kracht, de subtiliteit en de finesse van deze “Endsong”. It's all gone, it's all gone, I will lose myself in time. It won't be long. It's all gone, it's all gone, it's all gone ...
Gelukkig is er nog de repeat knop, of de pick-up arm die overuren maakt. Ik ben van de kaart. Met open mond op repeat. Dit is een monumentale plaat, een meesterwerk tussen de andere grootse albums van deze band waarbij de huidige hitparadedeuntjes niet eens tot aan de enkels reiken van deze acht nummers. En die dat in hun commerciële banaliteit ook nooit zullen doen. Groots. Tranen en kippenvel. Muziek die raakt, en mocht dat niet het geval zijn dan bent u of Donald Trump of gewoon een slecht mens. Hulde. En vooral bedankt The Cure voor zoveel onwerkelijk moois dat opgesloten zit in elk van ons en die deze The Cure muziek steevast naar boven haalt. Hart en ziel. Bedankt.
Nog even zakelijk: “Songs Of A Lost World’ is verschenen op reguliere cd, gelimiteerde dubbel cd + blue-ray (instrumentale bonussen op de tweede cd), cassette, vinyl, gelimiteerd grijs gemarmerd vinyl, alsook een dubbel vinyl. Hol alvast naar de platenwinkel. De Allerheiligen dansen, ik pink een traan weg. Desolaat maar nooit roekeloos, een beetje zoals de begraafplaats er op de verschijningsdag van dit album bijligt. Tristesse badend in een kleurrijk maar vergankelijk bloementapijt.
And the birds falling out of our skies
And the words falling out of our minds
And here is to love, to all the love
Falling out of our lives
Hopes and dreams are gone
The end of every song
(c) The Cure “Alone”
Delen op
Tags
Andere recensies
