Sweet Ermengarde is voor de fan van gothic rock zeker geen nieuwe naam, al is deze Duitse band in haar ondertussen 13 jarige carrière pas aan zijn derde volwaardige studioalbum toe. “Sacrifice” is het eerste album op het gothic rock label Solar Lodge en het eerste met de nieuwe zanger Drew Freeman.  Een album dat uitpakt met een authentiek, stevige gothic rock geluid waarin de gitaren en strakke ritmes de hoofdrol spelen, met een zang als de ‘sehnsucht’ van de Vliegende Hollander.  Puur in zijn stijl, ontdaan van alle franjes en net daardoor een verademing tussen de vele releases van vandaag die, ook in het gothic rock genre, meer en meer  een elektronische basis kennen.  

Voer voor de puristen onder ons, die houden van een psychedelische roes bij volle maan of een geluid dat metalig mysterieus en met het nodige torment uit de boxen wordt getrokken.  Als vooraf singel werd “Sweet Sacrifice” uitgespeeld, een eerder psychedelisch aangestuurde track waarbij de melancholie zonder schroom aan de grote poort komt aankloppen, inclusief de cello van ene Martin Seto. Het nieuwe album kent maar liefst 13 nummers, goed voor bijna 70 minuten gothic rock .

Stuwende bassen en rockende goths op het strakke  “5^th  Horizon”, of langzaam kabbelend in de lichte sprankel van een nummer als “Soul Surrender” of “Silent We Mourn”. Sfeervol en dromerig, het vergelijk met Fields Of The Nephilim loert altijd om de hoek maar toch is de klankkleur van deze Sweet Ermengarde net ietsje anders.  “Embers Fall” laat dan, na een lange aanloop, weer het metalbeestje in een zwarte gothic garderobe los, terwijl “Fragments” een eerder trage, sfeervolle gothic rock opener is.

De composities zijn gevarieerd, maar nooit nodeloos complex, doordacht en geestverruimend, zoals een authentieke gothic rock song hoort te zijn. Het nieuwe album van Sweet Ermengarde eindigt met het meer dan 11 minuten durende stuk “Of Her Heart’s Ocean” dat begint met donker ambient aandoende klanktapijten die worden aangevuld met akelig, industrieel aandoende escapades die zo tussen de kieren van oude kloostermuren vandaan lijken te komen. Schurend ontmoeten demonen en engelen elkaar en flink over de helft gaat zowaar een straaltje zonlicht door de duisternis piepen. Allicht het meest atypische nummer op dit album, al druipt ook hier de meer griezelige mysterieuze gothic sfeer vanaf.  

“Genesee” is dan weer het nummer dat met zijn recht-toe-recht-aan rock arrangementen het meest aanspraak maakt op meest toegankelijke nummer. Zo zie je maar, zwarte veders zijn er in vele variaties en Sweet Ermengarde bewijst anno 2024 dat er nog altijd authentieke en strakke gothic rock kan worden gemaakt zonder compromissen aan wie of wat dan ook.  “Sacrifice” is dan ook een album voor de gothic rock purist, niet meer niet minder. Ik ben er alleen maar blij om dat dit anno 2024 nog kan!

Sweet Ermengarde

Sweet Ermengarde (facebook)