De broers Ron (°1945) en Russell (°1948) Mael van The Sparks zijn haast 80 maar blijven sinds hun oprichting in 1966 (tot 1971 heetten ze Halfnelson) keer op keer verbazen met ijzersterke albums in een mix van glamrock, artrock en (later) new wave. Herinner je hun grootste hit "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" uit 1974, die toch wel in het collectieve geheugen zit vastgeroest. We zijn nu 50 jaar later en de broers uit Los Angeles kunnen het nog steeds!

Wat me enorm aanspreekt bij Sparks is dat ze niet gewoon hun roemruchte verleden herkauwen (ze zouden er nochtans perfect mee wegkomen) maar dat ze nog steeds muzikaal evolueren en innovatief blijven. Zo is het nieuwe album “The Girl Is Crying In Her Latte” (14 tracks, 47 minuten speelduur) ontegensprekelijk beïnvloed door ‘minimal’ en dan bedoelen we niet zozeer minimal wave maar wel de minimal music van Philip Glass, Michael Nyman en consoorten. Invloeden die het best tot hun recht komen in songs als “Escalator” (zie clip hieronder), “Veronica Lake”, "You Were Meant For Me", “We Go Dancing” en “It’s Sunny Today”. Wat altijd gebleven is doorheen hun lange muzikale carrière, is het neurotische trekje in hun muziek en hun soms wat absurdistische maar immer intelligente lyrics. En qua sound sluiten ze naadloos aan bij hedendaagse artrock, indierock, synthpop of electropop van het iets experimentelere soort.

Op het nieuwe album staan voorts nog fantastische songs als de geweldige titelsong “The Girl Is Crying In Her Latte”, het vrij stevige, glamrock getinte “Nothing Is As Good As They Say It Is”(mijn tweede favoriet) en verder prachtsongs als “The Mona Lisa’s Packing, Leaving Late Tonight”, "Not That Well-Defined" en “Take Me For A Ride”. Van een paar van deze songs kan je hieronder de ook al erg artistiek verantwoorde videoclips bewonderen.

Ron Mael is verantwoordelijk voor alle keyboards op het album, kleine broer Russell Mael voor alle vocals en ze laten zich bijstaan door vier gastmuzikanten op gitaar, bass en drums.

En voor wie er niet genoeg van kan krijgen: andere relatief recente albums van de broers die we kunnen aanraden zijn “Hello Young Lovers” (2006), “Exotic Creatures Of The Deep” (2008), “Hippopotamus” (2017) en (met stip) “A Steady Drip, Drip, Drip” (2020). En dan zijn er natuurlijk de klassiekers uit de jaren 70 met als voornaamste wel het album “Kimono My House” (1974) met het overbekende "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" als opener.  

https://allsparks.com

https://sparksband.bandcamp.com/album/the-girl-is-crying-in-her-latte