Genre(s)
Soft Riot is niet meteen de meest bekende naam hier bij ons, al zag je deze Canadees misschien wel aan het werk op het Bimfest van vorig jaar? Ik in elk geval wel en ik was, ondanks wat technische miserie, best gecharmeerd door de riedels die deze meneer uit zijn apparatuur toverde. Dus grijp ik graag mijn kans om de meest recente release van deze Soft Roit, “No.” aan u voor te stellen.
Soft Riot is het soloproject van JJD (Jack Duckworth), een in Schotland residerende Canadees, die zijn muzikale carrière begon in de post punk / new wave bands Radio Berlin en Luna Red om na een paar jaar pauze solo als Soft Riot aan de slag te gaan, sedert 2010 als ik het goed voorheb. Ondertussen stampte Soft Riot al negen albums uit zijn machinerie en deze “No.” (Wave Tension / Possession Records) heeft de eer de tiende te zijn.
Muzikaal puurt Soft Riot muziek uit de synths die ergens italo disco, electro pop, synth wave en een snuif minimal electro punk met elkaar verenigen. Het maakt de nummers dansbaar en krachtig, zoals het van een clip voorziene openingsnummer “Linked Between Two Minds” perfect illustreert. Het maakt dat het geluid van deze Soft Riot relatief makkelijk is te herkennen tussen alle synth wave door en dat is meer dan niet een goed teken. “Crashing Into Tomorrow” is minimaler, meer punky van nature, terwijl het refrein zeer 'eighties' aandoet, een jaren 80 gevoel dat verder doorwaait in “It Never Takes Long To Say No”. Een nummer dat ietwat klinkt alsof een beginnende The Human League een verjongingskuur heeft ondergaan. “Shouldering” is een valse trage, een beetje Blancmange (om eens een andere, betere electro pop band uit de jaren 80 te noemen), slepend met een hartslag die het eerder dromerige arrangement gepast weet te doorbreken, eigenlijk één van mijn favoriete nummers op deze “No.”...
Zo hierbij neem ik eventjes de tijd om de gitzwarte vinyl om te draaien en u kennis te laten maken met de B-zijde, die ietwat experimenteel begint met “When It Comes On Strong”, een nummer dat evenwel gauw zijn weg vindt in minimal electro met een zekere dark wave feel, “Wishing You Were Wrong” trekt de dansregisters nog eens open, met een hybride electro pop deun die lonkt naar italo disco. Want ook die invloed is merkbaar aanwezig op deze nieuwe Soft Riot. Al is het nooit echt prominent aanwezig, het spookt als het ware door de hoekige, soms drammerige en zware composities.
Zoals in “Just A Vapour” dat op een punky ritme drijft en waarbij de nooit evidente synths zalven en slaan, tegendraags en overhoeks. “A Spade Is Played Again” kent notoire jaren 80 riedels en om af te sluiten laat “Won’t Fade Out” me met mijn hoofd bij de new romantics van de jaren 80 achter, een beetje oude Spandau Ballet maar dan met ballen. Kortom deze ”No.” van Soft Riot laat zich niet licht inschrijven in enig genre. Al blijven de invloeden wel duidelijk aanwezig in een ietwat bizarre mélange aan stijlen die de jaren 80 combineren met een actueel synth wave geluid. Soft Riot de actuele tegenstroom, retro electro pop met weerhaken. Neen, meer dan dat. Een bijzonder en uniek geluid en dat, beste lezer, moet ook in onze scene gekoesterd en goed bewaard.