Sidilarsen is een van die bands die het overduidelijk maken dat er een muzikaal ijzeren gordijn hangt in de buurt van de imaginaire taalgrens. Bands die Franstalig Europa platspelen en geregeld in Wallonië te bezichtigen zijn, blijven totaal onbekend in Vlaanderen. Zeker in het geval van Sidilarsen hoort daar zo snel mogelijk verandering in te komen, als je het mij vraagt.

Sidilarsen uit Toulouse, de band met de kurkentrekker als logo, is geen nieuwe naam in de Franse scene. De band werd opgericht in 1997. Het eerste album kwam er pas in 2003. Dit is hun ondertussen achtste album, waar we vijf (!) jaar op hebben moeten wachten. Langer dan goed is voor een band die verder wil maar uiteraard zit COVID19 hier voor iets tussen.

Dit album is het eerste met de nieuwe, ongelooflijk getalenteerde drummer Marvyn Palmeri. Marvyns kwaliteiten waren opvallend en overduidelijk op hun concert in Le Belvédère in Namen op 14 april 2024.

Bij de eerste noten van de opener word je onmiddellijk weggeblazen door de fantastische, keiharde productie van ene Plume, die ook al werkte aan het Dancefloor Bastards album. Mastering was in handen van Drew Lavyne die in zijn studio in New York voorheen ook al puik werk deed voor Foo Fighters, Terror, Snoop Dogg etc.

De kracht die van dit 10 songs tellende album uitstraalt is immens. De 2 korte genummerde soundscapes vergeet ik daarbij even. Die kracht versterkt hun typische spel van afwisseling tussen hard en zacht, de twee elkaar aanvullende stemmen van David en Benjamin en de alomtegenwoordige hakriffs vol vlammende accenten. Bij Sidilarsen geen guitaarsolo’s. Wel elektronische- en sample-onderbouw, zingen versus roepen en spelen met stops en heropstarts, maar vooral met heel veel melodie en meezingbaarheid. Al moet je daarvoor natuurlijk wel best een mondje Frans spreken.

Het album is door die productie, maar ook door de nummers zelf, meer metal dan de vorige. Ik blijf daarbij wel een beetje op mijn honger zitten qua dansbare rondspringers. Tweede single Intox zit wel in die hoek, maar is de enige song die opvolger kan zijn op ‘Que La Lumière Soit’. van persoonlijke favorieten als Comme On Vibre en Back to Basics.

Waar ik Sidilarsen voorheen eerder in de industrial rock had ingeschaald, zitten ze nu duidelijk in het industrial metal vakje. Zij het niet een doorslagje van andere bands in dat domein. Ze behouden hun eigenheid. Al is die geëvolueerd. Opnieuw.

Sidilarsen is een sociaal geëngageerde band met een duidelijke boodschap van gelijkheid, eerlijkheid en liefde. Live zijn ze een bal energie en stralen ze die boodschap af op het publiek. De moeite om eens te gaan meemaken. Donkey Rock in Selange op 10 augustus 2024 is de volgende passage in België.

Sidilarsen beweert met dit album een nieuwe periode in te gaan. Ik wens het hen toe, zeker als dat erkenning betekent in meer niet-Franstalige delen van Europa.

Sidilarsen