Ik lustte wel pap van het in 2020, de tijd vliegt, verschenen album “Partners In Hell” van het Griekse Selofan. Nu, zowat vier jaar later is er een vervolg, “Animal Mentality” en daar ga ik graag even voor zitten. Selofan zou u niet onbekend mogen zijn, integendeel, de groep was één van de eersten om minimale elektronica met een darkwave 'feel' te verzoenen en heeft de kunde daar spitante melodieën doorheen te breien.  

Op deze strakke “Animal Mentality” is dat niet anders, meer nog de sfeer deemstert zelfs de gothic richting uit en daar ben ik best tevreden mee. “Sticky Fingers”  was al even via de clip ten huize Darkdweller doorgedrongen maar is wat mij betreft, hoewel het meest populaire, zeker niet het beste nummer op deze “Animal Mentality”.  Een acht nummers tellend album waarop zowel Joanna als Dimitris de vocalen voor hun rekening nemen, zo doet “Lucille”, mede door de mannelijk stem me ietwat aan Lebanon Hanover denken die een lijntje donkere pop romantiek hebben opgesnoven.

Geen slechte nummers op deze vinyl (ook op cd verkrijgbaar trouwens), “Sacrifice Me” is gespekt met pittige eigentijdse postpunkbas, echoënde tromroffels en een strak poplijntje. Dansbaar en genietbaar en toch lekker donker. Knap. Net als “Love’s Secret Game” dat in de verte ergens een Xmal Deutschland (heb ik wel vaker bij Selofan) verbergt.  Even opveren om de glanzende vinyl om te draaien en de naald zachtjes in de groeven van de B-kant te laten vallen ...

“Bluebirds” verwelkomt me met ‘what if I die tonight in my sleep, where would I go,  who would I meet ... bluebirds?’ Sober  en eenvoudig maar zo herkent men de meester én de meesteres. Donkere pop met net dat ietsjes meer.  “Glassplitter” houdt strak de maat, darkwave aangestuurd met die onderkoelde  vrouwelijke vocale van Joanna. Ik luisterde in mijn tienerjaren ongetwijfeld te veel Siouxsie als is het geen trauma maar een liefde geworden. Niet dat de stem echt te vergelijken valt maar het is wel zo’n stem die koel, krachtig en altijd herkenbaar is en perfect past in de muziek van Selofan.  

Heerlijk dromen op “Ignoranz” , ignorantie kent geen seksualiteit zingt Joanna, de sax voegt een scheut warmte en diepte toe aan deze haast cabarateske darkwave bijter. Met “Behind My Eyelids” hebben we deze nieuwe Selofan al geproefd en goed bevonden.  Zeer sfeervol bovendien en dromerig donker. Enige melancholie is het Griekse duo niet vreemd. Ik ben fan en zal afgaand op deze minimal darkwave en veel meer parel dat ook nog wel een tijdje blijven.

Selofan (facebook)