Bij een hippe buurt in Parijs hoort uiteraard een hippe groep, al komt die dan wel uit München volgens de bio en wist het trio mij reeds in 2018 te verrassen met de leuke ep “Waveclash” (No emb Blanc) en ondertussen is de band twee volwaardige albums rijk. “Liebe” is de tweede welke vorig jaar, ik geef toe ik heb wat achterstand weg te werken, verscheen en werd ingeleid met het wondermooie “Hope And Fear”, moderne electro pop met weerhaakjes en gedoopt in een badje van melancholische synth wave.

Wie deze Rue Oberkampf volgt weet dat de groep op een hippe, eigenzinnige manier vele underground genres weet te kneden tot een coherent geheel al wordt op deze “Liebe” vooral een hippe, eerder introverte synth wave kaart getrokken, synth wave troef dus. Al weeft Rue Oberkampf daar ook vlotjes wat aan techno en wave pop schatplichtige geluidjes doorheen en het sensuele stemmetje van Julia De Jouy doet de rest.

Een naakte technoïde song als “Control” aankleden bijvoorbeeld, of de luisteraar meenemen in de elektronische dromerij van “Rise”. Prikkelend melancholisch maar toch liefdevol in het mooie,  dagdromende en voor zich uit starende “Lou And Noah”  dat de albumtitel (liefde die begint met hoop en angst) een zekere  eigentijdse en alternatieve Amélie Poulain toets geeft. Mocht dit Chinees zijn, deze film (Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain) waarin een jongedame op zoek gaat naar de geromantiseerde liefde was begin 2000 veel populairder dan Fifty Shades Of Grey.

En daar zit hem dan ook het verschil: deze “Liebe” beroert de ziel, niet zozeer het lichaam. Is mentaal, niet zozeer fysiek.  “Liebe” is om naar te luisteren en om te koesteren, lichtjes prikkelend, soms hoopvol en gelukzalig (“Happiness”) dan weer beangstigend  donker en twijfelend tot zelfs droef en intriest. Verkrijgbaar op gelimiteerd vinyl en op cd, uiteraard ook digitaal. Heerlijk herfstalbum in het putje van een wispelturige winter.

Rue Oberkampf