We hebben al opgemerkt dat Jérôme Reuter van Rome erg creatief is de laatste tijd. In 2021 bracht hij maar liefst vier platen uit. We hoorden enkel ‘Parlez-Vous Hate?’ en waren niet laaiend enthousiast. We zijn echter geneigd om onze strenge woorden van toen terug in te slikken als we de nieuwe ep ‘Defiance’ horen. Deze ep komt enkel digitaal uit en is volledig gewijd aan de oorlog in Oekraïne.
Rome was aan het optreden in Oekraïne toen de oorlogsdreiging steeds prangender werd. U herinnert zich misschien dat de spanning toen te snijden was. De Amerikanen waarschuwden dagelijks voor een Russische inval, terwijl Rusland elke suggestie daarvan afwees. Reuter had er veel contacten met Oekraïners, en heeft die contacten behouden eens de bommen begonnen te vallen.
Je moet altijd wat oppassen met politieke stellingnames van Rome, want Reuter werd eerder al zowel in de extreemlinkse als in de extreemrechtse hoek geplaatst, en zeer waarschijnlijk schept hij er – net als zijn leermeester Douglas Pearce van Death In June – plezier in om mensen te provoceren en op het verkeerde been te zetten, zonder zelf enige toelichting te geven bij zijn werk.
Vast staat evenwel dat Reuter op 30 maart en 5 juli 2022 online benefietconcerten gaf, waarbij geld opgehaald werd voor een opvangplaats voor vluchtelingen in Lviv. De tweede keer vond het concert zelfs plaats op een geheime locatie in die stad. Dit kan moeilijk anders geïnterpreteerd worden als een openlijke steun aan Oekraïne in de oorlog, en dat is een standpunt dat we volmondig steunen.
Twee dagen na het concert kwam ‘Defiance’ uit. De ep komt enkel digitaal uit en bevat vier nummers. De cover is een silhouet waarbinnen je een kapotgeschoten appartementsgebouw ziet. ‘Going Back To Kyiv’ mag de ep openen, en de tekst zet meteen de toon:
This war has been a chain of
Flashes of bland and green
But once they're driven back
There'll be new dreams
De muziek is ingetogen en melancholisch, zoals we van Rome gewoon zijn, en het zal niet verwonderen dat Reuter in zijn teksten ook de mensen die gevallen zijn in de oorlog herdenkt. Dat doet hij ook in het tweede nummer ‘The Brightest Sun’, dat ‘Slava Ukraini’ – oftewel ‘Glorie aan Oekraïne’ – in zijn refrein bevat.
‘The Ballad of Mariupol’ kreeg hier en daar het verwijt dat het te melig is, en toegegeven: Reuter klinkt hier als Reinhard Mey die als Orpheus wil zingen. Maar ik hou best van Reinhard Mey, en eerlijk gezegd vind ik ‘The Ballad of Mariupol’ één van de mooiste nummers die Reuter ooit geschreven heeft.
And what lies were we told
On the fate of Mariupol?
On that proud heart
As it was torn apart
‘Welke leugens werden ons verteld?’ Reuter beseft dat er een informatieoorlog aan de gang is, en dat er heel wat leugens rondgaan over de oorlog. Dat de Russische overheid voortdurend liegt is duidelijk, dat doet ze al jaren, en ze heeft er ook voor gezorgd dat alle kritische media in Rusland opgedoekt werden. Maar we moeten ook niet geloven dat de Oekraïners zuiver tot op de graat zijn, ook al zijn ze overduidelijk het slachtoffer van Russisch imperialisme.
De ep sluit af met het titelnummer, dat eigenlijk een korte geluidscollage is waarin je sirenes en geweerschoten hoort. Het eindigt met een speech in het Oekraïens over hoe de helden van Marioepol vechten voor vrijheid en democratie. Maar het nummer zegt vooral iets over de gruwel van de oorlog, de doden, de vluchtelingen … Hoewel Reuter het heldhaftige van de Oekraïense strijders benadrukt, mogen we die gruwel nooit vergeten.
Het zal sommigen storen dat Reuter op deze ep ondubbelzinnig een kant kiest, maar wees gerust: er komt een nieuwe plaat aan die ‘Hegemonikon’ zal heten, en die zal naar goede gewoonte weer een hoop tegenstrijdigheden en dubbelzinnigheden bevatten die u door en door kunt analyseren. Intussen geniet ik nog van deze zeer geslaagde ep.
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
