Oorspronkelijk uit Peru, maar nu al enige jaren residerend bij onze noorderburen, verblijdt het duo Antonio Zelada en Tatiana Balaburkina ons met alweer hun vierde album, “Tristeza”. Mocht u niet beken zijn met dit duo weet dan dat ze niemand minder dan Robin Guthrie (Cocteau Twins) en Simon Scott (Slowdive) als knopjesmannen voor hun albums weten te strikken.

Meteen vertellen deze name ook iets over het genre waarin deze Resplandor thuis zijn, het subgenre van de shoegaze en de heavenly voices, maar dan wel van het meest donkere soort. Shoegaze zeg maar, om de zaken ietwat eenvoudig voor te stellen, een flinke streep post punk geïnjecteerd met een dosis introverte psychedelica, als genre op de kaart gezet door groepen als My Bloody Valentine, Rush, Ride, Swerve enzovoort, aangestoken door het meesterwerk “Psychocandy” van The Jesus And Marcy Chain.

Om u maar te zeggen dat er bij de echte shoegaze ook een flinke portie (gitaar) noise hoort. Ingrediënten die u stuk voor stuk terug vindt op deze “Tristeza”, dat als een zacht watje het bloed van uw wonde dept tot u er een broos naar zuivere lucht happend korstje aan overhoudt. De singel “Blue” kent een radiovriendelijke speelduur, maar de overige nummers zwermen tijdloos door de boxen uit en garanderen een warm, maar ook wel een beetje melancholisch treurend herfstgevoel. Hier danst het gevoel, niet zozeer het lijf. Shoegaze liefhebbers zullen begrijpen wat we bedoelen.

Het album verscheen reeds in verschillende gelimiteerde vinyl uitvoering maar op het Duitse Reptile Music is in exclusiviteit de cd versie van deze “Tristeza” verschenen met daarop de bonus “Silencio”. De titel “Reverie” spreekt boekdelen, terwijl Tristeza als titelnummer even stevig aan de boom schudt en als een hongerige succubus in diens kruin gaat zitten. “Adore”, het andere eerder korte nummer, kleurt in pastel onder een regenachtig zonnetje met uitwaaierende gitaren en zanglijnen die tegen een stootje kunnen en alweer van de lente laten dromen. Dat muzikaal uitwaaien en ‘blurren’ van zanglijnen en instrumenten is uiteraard ook typerend voor het genre met als fraai voorbeeld “Oceano” waarbij u zich even een dolfijn waant.

“Feel” kent een mooi gitaarlijntje tegen een muur van noise en klinkt bijna lieflijk, een beetje als dat eenzame boterbloempje op een veld van beton die naar het einde van het nummer dreigt te worden opgeslokt door de kille betonmaffia. O ja, en dan is er het extra nummer “Silencio” dat, net als het volledige album, een kwalitatieve streep shoegaze neerzet waarin indie, shoegaze, noise rock, dream pop en postpunk perfect samen komen. Als u deze review met de nodige aandacht hebt gelezen, dan weet u dat deze “Tristeza” van Resplandor een album is dat elke shoegaze liefhebber die naam waardig in zijn collectie moet hebben steken!