Athene, Griekenland. Daar staat de wieg van deze Reflection Black, een dark wave project dat post punk, gothic rock en gitaar wave kneedt tot een eigentijds door gitaren gedragen geluid met een vette knipoog naar de jaren 80. Niet toevallig de jaren waar de beste muziekgenres werden uitgevonden. Je mag dan zeggen Reflection Black is de zoveelste in zijn soort toch is dit albumdebuut wel uw aandacht waard net omdat het deze eerder vermelde invloeden tot muziek smeedt die afwijkt van de gangbare, meer minimale en eerder elektronisch aangestuurd, actuele dark wave geluid.

Dit project wordt aangestuurd door ene Elis Alex die ooit zijn sporen verdiende in black metal acts als Nigredo en Ravencult maar nu de grunt achterwege laat voor melodieuze zanglijnen al blijft het occulte en spiritueel escapisme wel een thema. Maar die thematiek kan gevangen worden in nummers als “No Star In The Sky” dat zich laat beluisteren als eigentijdse, met gothic aangestuurde dark wave maar het kan evengoed een stuk meer ambient en sfeervoller “Yet Unseen Colours” of het meer dromerige en naar metal gitaren hunkerende titelnummer.

“Call My Name” sluit wat mij betreft, mede door z’n strakke arrangementen en ietwat elektronisch hakkende ritmes, het best aan bij wat we tegenwoordig dark wave noemen als is het in zijn geheel wel melodieuzer. “Why Believe” knettert als gitaar wave uit de jaren 80 al werd dat toen al voor het gemak gewoon post punk genoemd. Kortom “Last Stop To Nowhere” dreigt zich soms een beetje verloren te lopen in een veelheid van invloeden maar weet, eer het zover is, altijd net de juiste afslag te nemen waardoor de 8 nummers (ja, slechts 8) op dit albumdebuut door elke bezoeker van deze website beslist eens moeten gehoord.

Reflection Black (facebook)