In weerwil van zijn Engelse (artiesten)naam is dit gewoon een Nederlander en we kennen hem bij Dark Entries al geruime tijd van zijn band The Reuters die een cross-over spelen van punk, garagerock en postpunk of new wave. Voorts speelt Ray Hunter (en ja dit is een pseudoniem; eigenlijk heet hij gewoon Erik Pols) ook nog in de band Periko 61, een lo-fi garagerockband.

Een mix van genoemde genres en vooral ook ruige rock’n’roll horen we ook op deze compilatie met solomateriaal. Ruige rock’n’roll dus en punk, garagerock… automatisch denken we aan The Cramps, de legendarische groep rond Lux Interior (R.I.P.)  en Poison Ivy die samen met onder meer The Misfits mede ten grondslag lagen van genres als psychobilly, horrorpunk en gothabilly. Verder denken we bij het beluisteren van dit album herhaaldelijk aan ruige garagepunkbands als The Nomads en The Leather Nun, al staan er ook wel rustiger songs op die wat meer de gothic blues richting uitgaan. Ja soms klinkt het ook wat richting Nick Cave met of zonder Bad Seeds.  

“The Ray Hunter Collection Vol. 1” (11 tracks, 46 minuten) werd een album met een mooie mix van eigen materiaal en sterke covers. “Do The Don’t” en “Best Before” (met een soort broebelgeluiden) openen het album. Het zijn sterke songs met stevige gitaren en drijvende baslijnen.

Zeer verdienstelijke eigen songs zijn verder nog “No More (Or Less)” met weer dat drijvende meeslepende basgitaarspel en “Covers” met bevallig vioolspel. De stem van Ray Hunter wordt opgeleukt met nogal wat effecten en soms, zoals op “No More (Or Less)” of "Covers" lijkt het wel of hij zingt met zijn kop in een metalen vuilnisbak. Het hoort er allemaal bij. “Reflexion” is misschien nog wel de beste eigen song, in elk geval is het ontegensprekelijk de meest punk  getinte song van het album. Naar het einde van het album toe krijgen we met “Inmates On The Road” en “The DollHouse (iS Not Yet Finished)” weer vrij vuile, ongepolijste garagepunk te horen en het album sluit uiteindelijk wat meer ingetogen af met een Tom Waits cover (zie verder).   

Er staat op dit album ook een song onder de naam “The NightMare Syndicat (Lurid)”. Vreemd want dit is eigenlijk gewoon een cover van The Velvet Underground song “Lady Godiva’s Operation” (van hun album “White Light/White Heat” uit 1968). Een geweldige cover, dat wel. Het is een vrij eigenzinnige interpretatie met spetterend gitaarwerk, meer punky dan het origineel en eigenlijk zelfs mijn favoriete track van het ganse schijfje. Er staan trouwens nog een paar andere zeer verdienstelijke covers op dit schijfje, namelijk “Tango ‘Till They’re Sore” van Tom Waits (afkomstig van het album “Rain Dogs”, 1985) en ook een Rolling Stones single uit 1965: “Play With Fire”, waarvan ik zowel het origineel alsook deze cover (ook weer met viool) bangelijk goed vind. En dan is er ook nog “Moments”, een cover van een Clock DVA song (origineel te vinden op hun album “Thirst” uit 1981). Ja, Ray Hunter kent zowel zijn rockklassiekers als ook meer obscuur materiaal uit de zwarte underground, dat niet minder ‘coverwaardig’ is (of hoe noem je dat?). Waarom de Velvet Underground song uiteindelijk een andere titel meekrijgt, geen idee… 

“The Ray Hunter Collection Vol. 1”: de titel suggereert dat er nog delen zitten aan te komen. En jawel, “The Ray Hunter Collection Vol. 2” is intussen ook al uit en “The Ray Hunter Collection Vol. 3” staat binnenkort te verschijnen. We zijn alvast benieuwd. Dit is alvast een heel leuk schijfje voor de fans van garagepunk en old school noisy gitaarwave à la The Jesus & Mary Chain.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100086460177020