Een schier eindeloze reeks Rapoon heruitgaven verschijnt op het Poolse (dark) ambient/industrial label Zoharum. Bij elke nieuwe lichting promo’s die Dark Entries bereiken, zit er wel weer een Rapoon release (of soms zelfs meerdere). Enerzijds zijn dit heruitgaven van oudere albums en dit telkens met een extra schijf erbij met remixen. Daarnaast brengt het label ook nog een reeks Rapoon releases uit met ‘extremely rare, unreleased or compilation tracks’ onder de naam “Seeds In The Tide”. En tussendoor verschijnt er van dezelfde artiest gewoon ook af en toe een nieuw album op Zoharum en die uitgaven vind ik eigenlijk nog het sterkste. In 2015 bespraken we “Blue Days”, in 2017 “Airstrikes”, in 2020 “Hotel Bravo” en nu kregen we “Skulls On The Plains Of Turkey” (9 tracks, 65 minuten) toegestuurd, dat in december vorig jaar verscheen. De discografie van Rapoon omvat intussen al een 100-tal items.
Rapoon is het ethno-ambient solo project van Robin Storey. In 1980 was deze Brit uit Newcastle Upon Tyne een van de oprichters van de industriële medepioniers van Zoviet France. Het eerste album van Rapoon, “Dream Circle”, verscheen in 1992, het jaar dat Robin Storey Zoviet France vaarwel zei. Met Rapoon zou hij zich uitleven in zijn voorliefde voor tribal, etnische muziek en experimentele ambient.
“Skulls On The Plains Of Turkey” heet dus het nieuwe album van Rapoon. Wat heeft Erdogan nu weer uitgestoken? Wel, die smeerlap heeft er voor een keer niets mee te maken. Dit is een concept-album, een soort muzikaal verhaal, geïnspireerd door een van die momenten waarop de omringende ruimte en ogenschijnlijk gewone gebeurtenissen ons dieper doen nadenken, en die Robin Storey zich min of meer als volgt herinnert:
‘Sitting at a table in front of a bar by the sea in Chania, watching the crashing waves and enjoying the beauty of this place, I watched a ball of white light moving from behind the eastern headland and disappearing behind the west. She was moving at speeds impossible for a boat or plane. I looked around to see if anyone else noticed … but everyone was just staring at the glass screens of their phones. In Terminator 2, young John Connor asks the terminator “we’re not gonna do this, are we?” I mean people…’
Dit alles valt ergens te lezen in de kleine frases en de compositorische structuren waarop dit meditatieve, reflectieve concept was gebaseerd. Robin Storey nodigt ons opnieuw uit voor een muzikale reis naar de exotische wereld van het Oosten, vol fijn geweven muzikale miniaturen, gebaseerd op fragmenten van melodieën, die je gehoord zou kunnen hebben in de diepe slaapfase, wanneer geluiden en beelden die ons van een afstand bereiken, zachtjes de ruimte vullen en de indruk wekken er integraal deel van uit te maken. Uit negen nummers vol tribale ritmes, zangsamples en in een breed kleurenpalet, ontstaat erg coherente, licht pulserende ambient in de geest van de beste Rapoon-albums.
Rapoon brengt hier zoals gewoonlijk dus een soort repetitieve electro-ambient met ethno en ritual elementen. Aldus gaat het wel richting Muslimgauze en dat hoor je al in de openingstrack “Let Dust Rise And Blow Asunder”, waarin een soort oosters blaasinstrument te horen is en een korte, geloopte zangsample. Het is een instrumentaal album dat weliswaar zeer regelmatig gebruik maakt van dergelijke geloopte zang-, koor- of stemsamples of twee keer ook wel van spoken word. Dit is het geval in de tweede track, “In Lasting Visions” waarin we een soort gedicht horen waarin de albumtitel wordt vernoemd en ook in de slot- en titeltrack.
Topper is voor mij deze orchrestrale en vrij bombastische titeltrack “Skulls On The Plains Of Turkey” waarmee het album afsluit. Ook hier horen we dus poëzie waarin de albumtitel genoemd wordt. Ook de zevende track “Raise Voice In Choirs”, mijn tweede favoriet, is een indrukwekkende compositie die zijn titel alle eer aandoet met geloopte, bombastische koorsamples.
Voor de liefhebber van dromerige maar toch vaak ritmische etno-ambient. Het album is beschikbaar op cd en in digitale versie.
Delen op
Tags
Andere recensies
