Poison Point is het soloproject van de Fransman Timothée Genet die u misschien ook kent van het industrial body project IV Horseman. Met Poison Point liet hij zonet zijn derde album, deze “Wandering Echoes” los, sedert het debuut “Motorpsychold” in 2016 bij Third Coming records verscheen. Met deze Poison Point schrijft Timothée Genet zich in in de hippe, eerder minimale en elektronische postpunk sound waarbij de nadruk op dansbaarheid ligt.

In die zin zou je het de vereniging van de meer dromerige synthwave met de meer krachtige postpunk kunnen noemen. Met de singel “Flowers & Surrender” wist Poison Point reeds een leuke riedel neer te zetten, maar hoe zit dat met de rest van de nummers op het album. Wel, “Mysteries In Fire” of “Slow Kill, Fat Love” zijn nummers die diezelfde beet hebben, dansbaar maar net iets minder sterk in hun oorwormgehalte.

De opener “Blue Idol” legt meer de nadruk op de sfeer, terwijl “Echoes Of Dream” zelfs een ietwat poppy 'feel' over zich uitstrooit. Een beetje alsof electropop met het strakke en sobere van de postpunk uit de val van de zeemzoeterigheid wordt gehouden. Strak is best een woord dat op deze “Wandering Echoes” past.  “The Naked Sun” sluit meer aan bij het ‘smoothe’ van het synthwave genre, al zorgen de prikkende ritmes voor de nodige hartslag, tevens één van mijn favorieten op dit 9 nummers tellende album dat zeer rustig eindigt in de bijna filmische ambient taal van “Les Meurtrieres de L’Aube” met de geest van Jean-Michel Jarre achter de knopjes.

Maar aan het einde raken we pas langsheen “The Wanderer” en “A Thousand Birds”. “The Wanderer” doet een beetje zoals de titel doet vermoeden, zwerven zonder doel, zonder ruggengraat een beetje mossel noch vis met een hippe synthlijn, electropop anno 2024. “A Thousand Birds”, dat kan ongelooflijk veel lawaai maken, danst in een marsmaat de lente tegemoet, al kan het ook in de lente regenen. Na een paar keer luisteren blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Ik mist de ‘beet’ op dit album. Maar laat dit geen beletsel zijn, dit is op zich vrij monotoon en kil, een beetje zoals de wereld vandaag. Maar deze “Wandering Echoes” mist ietwat pit om zich tussen het massale aantal releases in zijn soort te onderscheiden ondanks de goede aanzet die de vooraf singel “Flowers & Surrender” was.

Poison Point