Het verhaal begint zo rond 2015, als Jürgen Schips en Matthias Günzler, beiden groot geworden met Darc Entries (een jaren 90 goth rock getinte formatie), kiezen voor meer elektronica in hun sound. Eerder zaten ze al enige jaren op droog zaad wat hun muzikale creativiteit betrof maar met Plastikstrom kwam het antwoord. Al duurde het nog tot 2020 vooraleer ze met de covid hymne  "Tanz Allein” ook hier ter redactie de dode boel (sic) wat kwamen opfleuren tijdens de corona periode.

Een nummer dat meteen ook weer de aandacht vestigde op het qua timing verkeerd gevallen albumdebuut “Beton Gegen Angst” (2019). Nu is er een vervolg “Eskalation” dat perfect verder borduurt op een geluid dat ik wil omschrijven als de ietwat gotisch aangestuurde dark electro sound van de beginjaren 90, aangevuld met een portie industrieel schroot enerzijds en anderzijds ook met zin voor melodie en dansbaarheid en een soort gotisch torment.

“M.K.O” (Mensch Konsum Object) hakt er stevig in met een ebm ritme (hallo Prager Handgriff?) en de dwingelandij van onweerstaanbare, haast melancholisch aandoende danskoorts. Herinner u dé cult keet The Steeple. Heerlijk is dit, het titelnummer mag dan wel donkerder en wat zwaarder zijn, andere nummers lonken dan weer vervaarlijk naar Neue Deutsche Toteskunst met dansbeentjes zoals  “Gipfelstürmer”, Gedankenlösung”’ of “Letzte Worte” bijvoorbeeld. Ook weer  heerlijke momenten.

U heeft ondertussen allicht begrepen  dat deze “Eskalation” geen vernieuwing of andere snode plannen beraamt in het genre, maar gewoon doet wat goed is, namelijk die heerlijk donkere, pre techno sfeer van de donkere clubs weer de broodnodige airplay geven. Met de kwaliteit van deze “Eskalation” heb ik daar niks op tegen.  “Tanz Allein” tekent ook hier present al kan dat nu gelukkig weer samen en ook de samenwerking “Atmen” met Diaf, die eerder als digitale singel verscheen, wordt hier nog een keer opgeblonken.

“Pogokinder’ is een minimale electro hit  in wording, de hymne voor de gothic pogo party terwijl “Mutterschoss” op zoek gaat naar een meer moderne benadering van dit jaren 90 geluid en daar nog in slaagt ook. Laat maar lopen dat kwijl, want er is nog, tenminste op de op slechts 200 exemplaren gelimiteerde cd versie (er is ook een op 242 exemplaren gelimiteerde witte vinyl voorzien) . “Labyrinth” loopt zich heerlijk verloren en blijft dwalen in een soort Plastic Noise Experience die zich tegen Placebo Effect aanschurkt en passant laat “Schüsse” ergens Brigade Rosse en The Rorschach Garden los in Plastikstrom. Zo, u bent ongetwijfeld mee en anders tant pis. Nu wil ik vooral dansen, zoals in die fameuze jaren 90!

Plastikstrom