Komt er na de minimal en post punk hype opnieuw een soortement electro pop of new wave revival? Ik zou het haast denken als ik naar vele nieuwe releases luister van groepen die momenteel hun neus aan het venster steken. In de wildgroei van al deze releases is deze “The Descent” van  Paura Diamante, de opvolger van het in 2022 verschenen albumdebuut “Tango”, toch wel een bijzondere.

Vandaar dat ik graag eens mijn toetsenbord oppoets (scherpen is moeilijk) om er een paar woorden aan vuil te maken.  Paura Diamante kondigt zichzelf aan als een dark synth wave project uit Berlijn, maar ik denk  persoonlijk dat een herdefiniëring van dit genre dan een noodzaak is want ik hoor veel meer dan dat. Hoewel er weinig info over de band te vinden is, verscheen eind vorig jaar dit vinyl album bij het niet onbekende Duitse Young And Cold Records, een album met een wel zeer subtiele en mooie cover, mooi meegenomen, maar daar koop je een muziekalbum niet voor.

De opener “Tagelied” is een bijna donker heavenly voices muziekje, met ietwat ritual invloeden en een vage herinnering aan de oude 4AD tijden. Iets wat ook kan gezegd van de klankkleur van het mysterieuze naar dark folk en martial neigende  “War”.  Alles behalve synth wave  dus, maar wel een apart en degelijk nummer. “Spiders” is dan weer een lichtvoetige electro pop deun in duet, iets waar “The Day You Broke  My Heart” snedig op inpikt, leuke electro pop deun die iets donkerder kleurt dan de doorsnee electro pop van de jaren 80.  

“Abigail”, een andere leuke deun, schurkt zich tegen deze vaststelling aan. Verslavend in zijn eenvoud dit.  “Ghosts”, ik zou dit nu niet als singel hebben uitgespeeld,  klinkt een beetje als Divine maar dan zonder de weelderig boezem. “We Are The Dead” met medewerking van Bleedingblackwood, is een beetje een gymnast op de ritmiek van een minimal electro drummetje waaroverheen de uitgestreken, donkere melodie salto’s probeert te maken. Ik hoop maar dat u het vat. Het donkere “Crawl” leert ons zwemmen in de  diepte van onze ziel, dark wave invloeden op een simpel synth lijntje. Zo, ik denk dat we alles hebben gehad van deze “The Descent” dat ik op zijn minst apart en opmerkelijk vind, onderhuids zweeft een cabaret invloed doorheen dit album dat niet voor één genre is te vangen maar best een aantal sterke nummers kent.  Ik zou het de nieuwe new romantics durven noemen. Zeker eens beluisteren!

Paura Diamente (facebook)