Misschien zegt deze naam u niets, maar ik herinner me nog altijd hun albumdebuut “Under A Heart Shaped Sun” dat in 2003 bij het allang ter ziele gegane Pandaimoneum Records verscheen. Ondertussen zit de groep al jaren onder dak bij Alice In... (Dark Dimensions labelgroep) en groeide hun goth rock sound veel meer naar de richting van een romantisch, donker postpunk geluid. Noem het dark wave, dat her en der met poppy elektronica tot dansbaarheid wordt geforceerd.
Want hoe dan ook, de nieuwe worp “All You Ever Wanted” is vooral een luisterplaat met een paar meer krachtige uitschieters. Met de opener mochten we al vooraf kennismaken, “Cry On The Dancefloor” is een heerlijke, weemoedige dark wave song waarin je als luisteraar even lijkt te verdwijnen en dat doet dan natuurlijk ook het beste verhopen voor dit nagelnieuwe album. “Go Away” is nog zo’n nummer dat meteen aanzet tot een danspas en het goth rock bloed nog door zijn anderen heeft stromen, iets wat in mindere mate ook kan gezegd van “Some Have Touched The Sun”.
Andere nummers haken hun karretje dan veel meer aan bij dark wave of donkere postpunk zoals het mooie “Embrace” dat wat als een mix tussen The Exploding Boy en The Beauty Of Gemina doet denken, ook het sobere “Autumn” sluit qua sfeer bij deze invloeden aan. Nummers als “Stoned” en “Anayway” kennen een veel sterkere elektronische en poppy ruggengraat en de ballads “Maybe” en “Keep The Flame” blazen vooral een rustige, kabbelende wind over me heen.
Misschien wel iets té rustig, want de voor mij betere nummers van deze “All You Ever Wanted” zijn toch diegene met het meeste pit. Het is soms allemaal net iets te proper, maar daartegenover staat dan wel een matuur en uitgerijpt album dat bij de al wat oudere (sic) liefhebbers van weemoedige dromerige dark wave en postpunk zeker zijn weg naar hi-fi installatie vindt. Met een paar uitschieters tussen de 10 nummers, samen goed voor net geen uur luisterplezier. Ik krijg die “Crying On The Dancefloor” nog altijd niet van tussen mijn oren ... “Somewhere on a dancefloor. Darkness and splintered light … Raise your arms, close your eyes and let yourself go” uit “Crying On The Dancefloor”.
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971