Ik lig tegenwoordig met veel boeken op het dressoir, spreekwoordelijk dan want ik heb helemaal geen kleinburgerlijk dressoir. Ik begon er recent in vijf tegelijk (boeken bedoel ik dan), nooit een goed idee, maar er was eentje dat ik op een paar dagen tijd zeer gewillig tot mij liet binnenkomen en las als een ontspoorde sneltrein. “Vergeane Glorie, echo’s van een niet zo luisterrijk verleden” een boek van twee, in oorsprong Kortrijkzanen, die samen de punk in bourgeoisie stad Kortrijk met enkele tientallen andere belhamels mee vorm gaven. Ik mag dan net van de generatie daarna zijn, wat in het boek wordt beschreven is wel zeer herkenbaar en ik ontsnap ook niet aan een zweem nostalgie van mijn eerste levensjaren niet als punker, maar als new waver. Let wel, niet van het commerciële radio 'fähige' soort, maar het meer alternatieve en hardere, betere werk. Een glorietijd waarin de nog resterende punks en new wavers van Zelzate en omstreken verbroederden in wat voor een jeugdclub moest doorgaan, de Zelstar. Later na de teloorgang van de, het bier is gratis, Zelstar verbroederden we in het nog altijd bestaande café Napoleon (hier diende je wel te betalen als je dorstig was).

Ook in dit boek wordt de jeugd netjes opgedeeld in de snobs (opgeblazen millet mannetjes met lelijk dockside schoeisel en lacoste polo’s en vooral fils à papa), de hardrockers en de anderen; de new wavers en punkers dus. Ook in Zelzate waar ik school liep was er een Tandy (electronica zaak) en ik kocht evenzeer mijn kledij in de Gentse Fans (in het boek wordt enkel die in Kortrijk vermeld). Het boek verhaalt in korte, zeer leesbare hoofdstukken over die wonderjaren,  met de volle goesting iets te doen, met enthousiasme een bandje vormen zonder een noot te kunnen spelen want dat leerde je in het beste geval later wel. Het afzetten tegen de hypocriete normen en waarden van de vooral katholieke goegemeente want hoewel pas enkele decennia geleden had de kerk en de clerus toen nog iets te zeggen (of dat dachten ze).

Niet dat het ergens op sloeg want net zoals de auteurs constateerde ik al gauw dat de grootste zondaars vooral zij waren die elke zondag vroom ter kerke gingen om daarna de medemens een vijs uit te draaien, een ander wijf te neuken of machtsgeil zijn ego te strelen met een zoveelste stoot onder de gordel. De wereld is ondertussen danig veranderd (of net niet?), aldus ook de auteurs Ludo Halsberghe en Nico De Cock die ondertussen de  60 naderen maar nog altijd vol 'punkitude' zitten. Een woord dat ze definiëren als vooral je ‘goeste’ doen, je eigen weg volgen en integer wezen met jezelf. Waar ongeveer twee derde van het boek soms met een zeker serieux maar vaker met humor en zelfrelativering terugkijkt op de wilde jeugdjaren van prille tiener tot beginnende twen beschrijven beide heren hun latere professionele en relationele carrière van vallen en vooral weer opstaan en ze nemen daarbij geen blad voor de mond.  Dat is punk.

Hoe men van anti bourgeois zelf in de netten van de politiek verstrikt raakt en na een periode van "uit diens hand men eet diens woord men spreekt" uiteindelijk toch weer beseft dat de ware roeping elders ligt omdat de punkitude sterker is. Veel creativiteit ook, Dark Entries startte een beetje zoals Ludo's Insipid, als een papieren fanzine, waarbij men met Decadry kleefletters de koppen maakte. Ik ken ze nog die letters, want maakte er ooit nog zelf de flyers mee van onze eerste Weltschmerz Nachten in Gent.

Ook ruime aandacht voor de Kortrijkse oerpunk Luc Callewaert van The Defenitivos die ooit met “Courtrai Tonight” een locale monsterhit wisten te scoren en hoe veel bands van toen werden bevolkt door altijd weer dezelfde individuen met dezelfde ego’s. Muziek had toen nog iets te betekenen. Interessant is ook het verhaal van Nico De Cock die samen met Marky Ramone door de wereld toert terwijl hij eigenlijk nooit echt The Ramones kon appreciëren. Nee, Nico had het meer voor anarcho punk zoals Crass of Poison Girls wat na Vergeane Glorie  resulteerde in XXX.  Ook Kloot Per W (Polyphonic Size) doemt op naast een aantal andere illustere figuren en skinheads waar steevast bonje moest mee worden gemaakt.

Wat moet die keet, de Twenty One, een fantastisch cafe zijn geweest daar in het Kortrijk aan het eind van de jaren 70 begin jaren 80. Lang voor Van Quickenborne zijn eerste joint smoorde, de libertaire waaghals. Verder blijven me de herinneringen aan een Hell’s Angel uit Brugge  bij, een rare kwiet die zowat alle platen van Belgische makelij verzamelde, de verliefdheid op een Antwerpse punkrockprente Nancy (zie clip), of toch op haar lange in netkousen gehulde benen die nu nauwelijks een paar kilometer van huize Nico De Cock blijkt te wonen. Toeval bestaat niet.

De verhalen over het Seaside Festival waar punks en new wavers thuis waren, de queen van de punk een zekere Carine Roeland die zich toen al een Siouxsie Sioux look had aangemeten en elke punk natte dromen bezorgde. Hoe je verder aan je legerdienst onderuit kon komen,  over de nacht van de anarchie en de  ‘battle’ tussen de Kortrijkse politie en de punkers. Of hoe een systeem dat zichzelf nooit in vraag stelt, gedoemd is tot verdwijnen (gedenk de rijkswacht). De woelige jaren 80, met de Bende Van Nijvel (nooit gevat allicht wegens linken met de onfrisse bourgeosie, bestaan er een andere?) en de CCC (wel gevat want wat links is is een bedreiging voor de zelfbedruipende welstand van het machtsapparaat).

Dat allemaal en nog veel meer in korte en flitsende hoofdstukken geschreven zoals een punk song hoort te zijn. Hilarisch zijn ook de teksten, vooral van Vergeane Glorie, in het plat Westvlaams van regio Kortrijk, die in hun eenvoud wel hun rebellerende ziel  op de kasseikoppen spuwden. Rochels in het aangezicht van de enggeestige kleinburgerij of gewoon humor. Doorheen het boek zitten ook vele foto’s ter illustratie die zeker een meerwaarde hebben en maken dat je, ik toch, permanent wil verder lezen in dit boek. Wat zou het verhaal bij de volgende foto zijn?

Absolute aanrader, ook als je niet van Kortrijk bent en niet eens de prille punk of new wave beleefde maar wel wel fan bent van wat punkitude en hoe alles uiteidenlijk, ondanks vele tegenslagen, toch weer goed komt. Meer punkitude is wat  we ook anno 2023 nodig hebben want of de wereld en de samenleving er nu beter aan toe is dan in de prille jaren  80 is maar de vraag.  Dit boek heeft goesting, veel goesting en is een ode aan een generatie die die ode meer dan verdient ook al werden ze door de kleinburgelijk moraalridders van toen scheef aangekeken.  De dertigtal Kortijkse punkers waarvan sprake in het boek hadden allicht meer te vertellen dan alle andere Kortrijkzanen samen.

Info over het boek:

Vergaene Glorie, echo’s van een niet zo luisterlijk verleden

Nico De Cock & Ludo Halsberghe

Hunt And Peck Music & Books

Eerste druk 2023

ISBN: 9789464782004(PB) - 9789464782011 (HC)

490 blz.