Dodo Eichman en Goran Lautar zijn samen Neon Lies en met “Demons” alweer toe aan hun vierde album dat zijn vinyl release krijgt op het Nederlandse Wave Tension Records .  De naam mag dan nog ietwat onbekend zijn in de lage landen, deze “Demons” moet daar verandering in gaan brengen. Al zeker als u minimal, synthwave en de donkere sfeer van darkwave graag knuffelt.  Haat, oorlog, liefde, de dood en misschien staat de instrumentale uitgeleide “2073” zelfs voor het einde der tijden.

De demonen hebben Neon Lies in hun greep al resulteert dat niet in chaos maar vooral in strakke synthwave pareltjes die 11 nummers lang op en neer huppelen tussen luisteren en dansen, tussen bewegen en genieten. “Hate”, nog zo’n demon die tegenwoordig te pas en te onpas opduikt, rolt zijn synthwave tapijt als was het een invitatie, een zwarte loper, uit  tot 37 minuten  Neon Lies.

Met een nummer als “Strange Place” of het met een punky ritme aangedreven “Overrun”  ben ik al zeer in mijn nopjes, terwijl “Pretender” dan weer als subversieve electroppop klinkt. “Bridges”, de eerste singel uit het album klinkt zoals een goede actuele clubber moet klinken die ergens het zwarte gat zoekt tussen minimal synthwave en minimal darkwave. Als tweede uitsmijter werd voor “Teen” gekozen, en nummer met ietwat meer drive en echoënde vocalen die net als de “Teen” in de synth gordijnen lijken te verdwalen en dat op een huppelend dansbaar ritme. Een droom waarin de hunker naar het passioneel en ietwat naïef tiener zijn wordt omarmd omdat je als volwassene zo een beetje gestorven bent?  ‘I was a loner as  a teenager, from broken house as other boys, we found  a comfort in wierdo’s music  no one has heard before, precious things of our choice - so send me over and over to relive me live again”.

De muziek mag dan wel eerder kil zijn, gevoelloos is dit niet.  “Kiev” hoeft geen verdere uitleg, een monotone beat en een synth uithaal als een geweersalvo.  Donker en wezenloos, zoals de oorlog is. “Lovers”, "Brokenhearted" of het titelnummer “Demons”  zijn synthwave riedels op de gebroken ritmes van vandaag, de terreur en de teneur, maar dan wel beleefd vanuit een persoonlijk perspectief.  Songs die zeer jaren 80 aandoen, mede door de ritmeboxen en de schijnbare simpliciteit waarmee de nummers in elkaar lijken gezet.  Dit is voer voor fans van, juist, minimal synthwave tot darkwave. Zij dienen op zijn minst hun oor eens bij deze nieuwe Neon Lies te luister te leggen, ik ben  ervan overtuigd dat ze niet ontgoocheld zullen zijn.

Neon Lies (facebook)