Recensie

Near Earth Orbit: Divine Inferno

  • Besproken op

    25 oktober 2024
  • Label

  • Release datum

    24 oktober 2024
  • Beoordeling

    9/10

Genre(s)


Het verhaal van deze Near Earth Orbit, kortweg N.E.O. of NEO startte anno 2015 met de albums “End Of All Existence” (Solar Lodge) en “Transneptunion Objects” (Solar Lodge) en NEO schreef sedertdien op verschillende albums een occult, sci-fi verhaal over het einde maar ook over het begin der tijden. Ondertussen verschenen er al 8 albums van deze NEO dat tegenwoordig tot een soloproject van Artaud Seth (bijgestaan door Jawa Seth) is herleid.  

Nu is er “Divine Inferno”, het vervolg op het vorig jaar verschenen “Echoes Of The Future” (Solar Lodge) waarvan u hier nog eens de Dark Entries recensie kan lezen. Deze “Divine Inferno” begint waar “Echoes Of The Future” nooit eindigde ... Androïden trotseren hardnekkig hun oorspronkelijke missie (luister naar eerdere albums) om de mensheid op de planeet Kepler 186F, nu herdoopt tot Luceferion Regis te hervestigen nadat ze hun oorspronkelijke werelden hebben vernietigd.  Echter dat is niet naar de zin van de Invincibles, een soort organische met metaal versmolten levende structuren / organismen, die de strijd aangaan vanuit de wetenschap dat de mensheid zowat synoniem staat met ‘vernietiging’. Aan de basis van deze vernietiging die aan de mensheid kleeft ligt het doemscenario ‘religie’. Dit is in het kort het verhaal, want NEO is meer dan muziek, van deze “Divine Inferno”, religie en zelf geboetseerde goden als doemscenario dragen in zich de boodschap van de apocalyps.  

Het verhaal wordt verteld in 8 zinderende, onder het vel kruipende en epische, esoterische muziekstukken die putten uit het beste wat donkere psychedelica, bombastische gothic rock en subversieve postrock te bieden heeft. Een wervelwind zowaar, die op zijn meest stille momenten net de meeste dreiging kent. “Luciferion Regis” start alsof het licht (Lucifer) van het gitzwarte universum aan een duizelingwekkende snelheid op de planeet komt gevallen waarna meteen een bombastische, duistere zwaarte, aangevoerd met logge ritmiek en beukende gitaren de planeet overvalt die de organismen, Invincibles, meteen in gereedheid brengt voor de strijd.

Een strijd die symbolisch als zwarte regen  “Black Rain” - pijnlijke herinneringen aan alle kosmische ellende sinds het bestaan van de mensheid - inslaat met dwepende uithalen, ‘in the abyss where chaos reigns - black rain as a hundred nails’. De kalmerende bas in “Psyquinox”  is als een zacht dekentje dat de rede even terug brengt, de rust en kalmte die ogenschijnlijk even terugkeert, maar vooral de stilte voor de storm. De chaos, dissonantie wordt terug harmonie, opgeslokt door het duister rondom ons. Een subcomateuze toestand waarvan je weet dat die het ontwaken nog harder zal maken. En ontwaken doen we met “Bitter Moon”, zowaar met een zekere melodie en schoonheid ... ‘wake up, stand up ... watch the moon in cosmic gloom, not everything everywhere is for us ... all it ends, all it ends in silence’. “

"The Invincibles” rocken de mensheid als het ware van hun planeet, het lijkt een beetje sci-fi Mad Max, donker en dreigend rammelen de gitaren en ‘beats’ de angst uit je vege lijf ... ‘arriving on Hades III on a mission profound, to build a new home on alien land ...  Het meest elektronische nummer op deze “Divine Inferno” is ongetwijfeld “Hypnoise” -’feel the noise, fealt the heat’- op de dansvloer. Een verslavende ‘beat’ die de strijd als het ware opzuigt,  resoneert als een endzeit dansvloer hymne die danst op het zelf gedolven graf. “Biogenic Methaliths” is ongetwijfeld één van mijn favorieten, na een dwepend en dreigend, chaotisch en overdonderend begin wordt de angst als het ware weggespoeld door gemuteerde kloostergezangen die schoonheid geven aan deze organische metalen wezens die uit de schoot van de mensheid zijn ontstaan. Het heeft iets verslavend, alsof de apocalyps ook met schoonheid en verfijning komt.

Met “Hades III” zijn we aan het eind van onze reis, alles krimpt in elkaar, verschillende melkwegstelsels botsen en versmelten, het doek valt over de kosmos, we bevinden ons midden in de “Divine Inferno”... de kalmte is teruggekeerd, uitwaaiende, koude synth lijnen en een dialoog tussen een androïd en een mens, niet zomaar een mens maar de laatste van zijn soort. De muziek aanvaardt zijn droeve lot, ruimtestof waait doorheen de boxen.  ‘Divine Inferno, look into the eyes of men, all comes to an end ...’   

Met deze “Divine Inferno” levert Near Earth Orbit weerom een duistere en occulte ruimtereis af met sci-fi en buitenaardse beschavingen als universeel thema. De muziek die dit verhaalt mee ondersteunt mag je evenzeer buitenaards noemen, buitenaards geaard in een psychedelische gothic rock traditie die meermaals de wetten van de zwaartekracht tart. “Divine Inferno” is an sich indrukwekkend en past naadloos in de rij van NEO releases. Naast de reguliere versie is er ook een op 1000 exemplaren gelimiteerde ‘digisleeve’ met exclusief boekje waarin het verhaal van de “Divine Inferno” wordt uiteengezet. Zoals altijd zeer verzorgd uitgegeven.  Dark Entries tip!

Near Earth Orbit

Delen op

Tags

Over Kurt Ingels

Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.