Wat drijft de niet aflatende ijver van Artaud Seth? “I am driven by the search for the origins of faith, the source of all world religions and the eternal question why we dwell on this Earth”, aldus diezelfde Artaud. Dat deze man na Garden Of Delight deze Merciful Nuns in het leven riep, het eigen Solar Lodge label uit de grond stampte en ondertussen ook in diverse projecten, denk aan Alphavox of Near Earth Orbit, zijn strepen verdient wekt alleen maar bewondering. Maar we moeten het hier over de nieuwe Merciful Nuns hebben, een project dat aanvankelijk in een eerder traditioneel gothic rock jasje werd gestoken, maar ondertussen zodanig is geëvolueerd dat er van post gothic rock in een stevig aangedikte occulte saus sprake is.

Immers, Artaud Seth is een ziener, is een zoeker,  is een dwaler tussen droom en werkelijkheid, een verkenner van tijd en ruimte maar vooral ook een doener. Want deze “Oneironauts” is alweer - als ik het goed heb geteld - het 15de (!) album van Merciful Nuns, nog altijd het trio Artaud Seth, ega Jawa Seth en Jacques Moch, en is weer een conceptuele dubbelaar geworden zoals vanouds verborgen in een fraaie verpakking.

Het verhaal achter deze “Oneironauts” borduurt verder op de “Kvltan” (zie vorige release) beschaving die met hun intelligentie als goden werden verwelkomd door de Sumeriërs maar aangetast door machtshonger van hun voetstuk vielen toen ene Baal’gor leerde doorzien wie de Kvltans werkelijk waren. Of hoe tijd en macht corrumpeert en het goede het kwade wordt. De Kvltans werden naar ons onderbewustzijn verdrongen, waar ze zich al millennia schuilhouden. Om terug met hen contact te maken moeten we 'oneironauts' worden, zij die in staat zijn om bewust te dromen, om in  dromen te reizen en daarbij de grenzen van tijd en ruimte te breken. En net dat is wat we gaan doen met de muzikale handleiding van Merciful Nuns ...

“Oneironauts” als openingsnummer valt uiteen in 4 stukken, en waait ons in “The Gate” ijzig en dwepend richting ‘hypnos’ (slaap) waarbij de “The Watcher” (deel 2) ons in onze droom met beukende gitaren verwelkomt, ‘let us dream’ terwijl die gitaren ons als hypnotiserende ‘safletten’ om de oren vliegen met af en toe sfeervolle rustpunten om dieper in de droom te vallen, ‘keep dreaming’...  om zo bij het derde deel, naar de pijnappelklier, het derde oog van helder inzicht te reizen in “The Innerverse” ... ‘a place where spirits and the mind collide’ op de ruggengraat van een bonkende en ronkende baslijn. “Rise And Fall Of Kvltan” tenslotte is de eindbestemming rock uit de krochten van onze slaap, hard en dwepend. Een indrukwekkend epos van 18 minuten zowat.

Dan biedt “Requiem For The Departed” meer ademruimte, dwepende gothic rock die in zijn kracht zelfs even gaat 'headbangen' om dan weer terug te plooien tussen de ruïnes van Kvltan. “Baal’gor”, ik vermeldde hem al even, fungeert als wegwijzer al dient hij dan wel eerst opgeroepen met een krachtige post goth rock  deun ‘beyond this life the minds collide’. Het verhaal van “Baal’gor” is krachtig en dwepend en gaat naadloos  over in “Summoning Of The Fallen Host”, die met een dwepende, psychedelische gitaarsolo de hunker naar de oude tijd oproept, alsof in een occulte rite het onbekende wordt gewekt. Onze gast zijn vooral wijzelf, op zoek naar het begin en de eindbestemming of ons aller lot zo u wil.

Dat daarbij de herinneringen aan de oude beschaving van “Kvltan” niet zijn uitgewist bewijst “Souvenirs De Kvltan” alsof we in een eeuwig durende cyclische beweging gevangen zitten. Wiegend in de herinneringen, futiel en zwevend op een ijle synth lijn met de bas en drum als hartslag, en gitaren die als psychedelische solo's wegrocken. De stem van Artaud Seth is krachtig maar zalvend, ‘the journey ends we are fading away ...’  En daarmee hebben we het eerste, intense schijfje van deze “Oneironauts” gehad. Een verhaal, een beleving in een wereld die we enkel bereiken door ons over te geven aan Merciful Nun’s muzikale exploot. Een reis in het diepste diep van onszelf. Ook daar vind je ruimte. 

En dan is er nog een tweede schijfje dat start met “Oneirophobia” voor zij die de slaap niet kunnen vatten of de droom niet kunnen plukken. Ietwat dreigende, gotisch industrieel aandoende klanksculpturen, inclusief rammelende kettingen die naar het eind toe ontaarden in een psychedelische trip om de fobie te bedwingen. “Oneironauts” krijgt u hier in een ‘the lesser light’ versie die meteen wegrockt en u als het ware als een sterk ingekorte versie van het epos op cd 1 zou kunnen beschouwen en zich vooral rond het deel “The Watcher” een weg zoekt.

“Enoch’s Lament” is bijna aandoenlijk in zijn klagen, semi akoestische treurnis met een meerwaarde, knap  nummer want ook zo kan Merciful Nuns klinken al is dit een klaagzang met hoop want ook deze “Enoch’s Lament” verliest nooit zijn kracht.  Tot slot is er aan het eind van het tweede schijfje en deze trip een ‘single edit’ versie van “Baal’gor” die net iets meer gebald klinkt dan de albumversie op schijfje één.

Deze “Oneironauts” is (alweer) een huzarenstukje, een verhaal, een ontsnappen en een zoeken naar wat Artaud Seth de oorsprong van alle religie noemt, deze keer door in onszelf op zoek te gaan naar ons derde oog, ons eigen licht en onze eigen god. Veel meer dan zomaar een album dus maar een totaalpakket dat je ook als ‘grandmaster’ versie met onder andere een T-shirt naar keuze kunt aanschaffen. Zinvolle, anderssoortige onthaasting die psychedelic rock, gothic rock en metal met elkaar verenigt, het geheel is evenwel meer dan de soms der delen en dan weet je dat het goed is.

Merciful Nuns