Zij die vonden dat KMFDM met HYËNA een verkeerde weg was ingeslagen zullen opgetogen zijn met dit nieuwe album LET GO, dat minder dan 2 jaar na HYËNA uitkomt. Het team op deze plaat blijft hetzelfde: Sasha Konietzko, Luccia Cifarelli, Andy Selway en Andee Blacksugar. En ook het, dit keer in context grappige, artwork is nog steeds van Brute.

Het titelnummer, de eerste single uit dit album en de opener ervan, is een poppy dancefloorhit met distortiegitaaronderbouw. Er zit een hele hoop eigthies gevoel in en een disco-funk brug. Geen slecht begin. Push! is een funky dance-metal nummer, met de stevigste gitaarklank op de plaat in de tussenstukken en een flitsende solo op het einde. Dit nummer steekt er voor mij bovenuit. Het moeilijk te beschrijven Next Move zit vol met vocoder en hergebruikt een riff uit You're No Good (van op het Hau Ruck album). Enkel dat stukje belichaamt voor mij het verschil tussen LET GO vanaf hier en vroeger KMFDM werk. Het is allemaal te lief, te glad, te gepolijst en hier en daar zelfs wat te gekunsteld. De industrial en de metalgitaren zijn er bijna uit. De tweede single Airhead is een voor KMFDM ontypische nostalgische heel erg persoonlijk new wavy rock song die wat weg heeft van negentiger jaren Garbage met als onderwerp Lucia's tienerjeugd in de jaren 70/80. De bijhorende clip liegt er niet om. Het is net te laid back om in hitlijsten terecht te komen, echter. En de referenties in de clip zijn enkel te verstaan als je, zoals ik, in die periode bent opgegroeid. Turn The Light On is een groovy dance rock nummer waar samples van politieke speeches en psychedilisch gitaarwerk doorheen drijven. Met Touch hebben KMFDM nu ook een echte popsong op hun palmares staan. Luccia laat weer horen wat voor een goede zangeres ze is. Je zou bijna denken dat KMFDM naar het songfestival wil hiermee, moest het niet 1:23 te lang zijn. Erlkönig, met het gedicht over kinderverlies van Goethe als fluistertekst, wisselt af tussen KMFDM van de eigthies tot nu, maar zonder echt rauwe randjes, en dat ligt voornamelijk aan de gitaarklankkeuze en de mix. Terwijl Lucia in Touch heel erg poppy uit de hoek komt, schreewt ze de boel bijeen in de metal tussenstukken van When The Bell Tolls, dat hoofdzakelijk een traag dubstep nummer is. Totem E. Eggs (de naam van de kat van een vriend) draait om een drum & bass ritme, een stevige, simpele gitaarriff, gefluisterde zang van Sasha en veel productiewerk. Dit nummer heeft me pas na een paar luisterbeurten overtuigd. De hoop dat WW2023 een remake zou zijn van WW3 met geüpdatete tekst en samples mocht ik snel begraven. Het bleek een overbodige dubbige rework/remix te zijn ervan, die naar mijn gevoel wat misstaat op deze plaat. Net zoals de eindspielerei van Fillet Manchego Claret & Blow, dat geen volledig nummer is. Maar zo weten we wel wat Sasha at, dronk en rookte tijdens het componeren van deze vijftig seconden outro. Als we die spielerei wegdenken blijven we met een 10 song album over dat afklokt op 43 minuten.

Er staan drie nummers op deze plaat die aan mijn KMFDM playlist toegevoegd zullen worden, niet meer. De rest gaat in de random lijst. Ik ben me er echter goed van bewust dat net dit betekent dat er veel mensen zullen zijn die dit album heel goed vinden. En beter dan het vorige. Of mogelijk zelfs de twee vorige. En KMFDM winnen er mogelijk een schare nieuwe fans door bij. KMFDM is nog altijd actief na 40 jaar. Het ene album is al wat sterker dan het andere, maar dat is waar voor alle bands met zulk palmares. Vergeet niet dat dit album 23 is! En de ene fan heeft een beetje een andere smaak dan de andere. En maar goed ook zeker?