Ik ben er vroeg bij deze keer voor mijn eerste review van het nieuwe jaar, want hoewel nu reeds voor te bestellen, komt deze nieuwe Kirlian Camera pas in februari officieel in de winkelrekken. Kirlian Camera moet zowat de langst levende cult formatie uit Italië zijn die sedert de jaren 90 heel wat naam en faam maakte in de scene maar diens eerste worp eigenlijk al dateert van 1981, de titelloze ep “Kirlian Camera”.

Met “Radio Signals For The Dying” treedt het avant-garde collectief rond Angelo Bergamini en Elena Fossi weer op het voorplan na het in 2021 verschenen album “Cold Pills (Scarlet Gate Of Toxic Daybreak), evenzeer via Dependent losgelaten. Ook deze nieuweling verschijnt bij Dependent en hoewel het reguliere album reeds een dubbel album is, komt er geheel naar de Dependent traditie ook een ‘artbook’ formaat (700 exemplaren) met een extra derde cd en boek met teksten en exclusief fotomateriaal. Voor de vinyl freaks, ja er is ook een op  500 exemplaren  gelimiteerde, transparante rode dubbel vinyl versie.

Maar de hamvraag is natuurlijk; wat heeft Kirlian Camera er ditmaal van gebakken? Zoete broodjes of ... Wel, “Radio Signals For The Dying” is een typerend album voor deze Italianen, die hun eigenzinnige melancholische en soms sensuele pop combineren met een soort fijne avant-garde waarbij eigentijds experiment niet wordt geschuwd. Van Kirlian Camera had ik niets anders verwacht. “Radio Signals For The Dying” is een album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft eer het vol tot zijn recht komt, eer de intensiteit en subtiliteit volledig doordringen. Een album ook dat als vanouds wordt gedragen door het sensuele en licht betoverende stemgeluid van frontdame Elena Fossi.  

Een stem fraai verpakt in eigenzinnige popdeunen als het sensuele  “Stella Ominis”, “Goetter Geht Weg”, het fraaie “CRUD (Corpse Recovery Unit D)” of de dromerige future pop hymne “The Great Unknown”. Elektronisch aangestuurde avant-garde pop die leentjebuur speelt bij techno en licht experiment. De aanzet tot “Radio Signals For The Dying”  is evenwel eerder donker met het diepe “Il Tempo Profondo” (verderop in een meer toegankelijke 'radio signals' versie terug te vinden), terwijl “Madre Nera” neoklassiek ademt, iets wat ook geldt voor de semi akoestische voetnoot “Deleted Msg” of “Esilio”.

Op nummers als “Genocide Litanies”, “Luminous Shade”, “Homicide Aristocracy” of  “We Have To Amputate”  komt dan weer, in meer of mindere mate,  de meer experimentele en avant-garde kant van Kirlian Camera bovendrijven.  “Winter” is een cover ode aan The Sound frontman Adrian Borland zoals alleen Kirlian Camera die kan brengen.  Om u maar te zeggen aan diversiteit geen gebrek.  

“Radio Signals For The Dying” is een beetje zoals elk Kirlian Camera album, duiken in ijskoud water. De sprong wagen zit boordevol twijfel maar ergens weet je diep van binnen dat eens gesprongen het water altijd veel warmer is dan je denkt en het heerlijk dobberen is in de watermassa. Over het extra schijfje dat bij de box versie hoort kan ik u helaas niks vertellen, behalve dat er ook nog een keer 8 nummers op staan die elke fan ongetwijfeld zal weten te smaken. Pop met weerhaakjes, of fijnzinnig avant-garde experiment met een pop aureool, u kiest maar. Fans zullen niet ontgoocheld zijn,  ik ook niet. Sterk werk, maar had ik iets anders verwacht?

Kirlian Camera