De metropool Hamburg staat niet alleen gekend als belangrijkste havenstad van Duitsland, maar eveneens als thuishaven van de rockende grandfather Joachim Witt. Deze is intussen 74 lentes jong, maar nog steeds alive and kicking, zo blijkt uit de release van zijn nieuwste album “Der Fels in der Brandung” dat gisteren verscheen. 

Er wordt wel eens beweerd dat vijfenzestigplussers doorgaans tijd tekort hebben. Joachim Witt is hiervan het levende bewijs: sinds 2012 lijkt het alsof deze senior het ene album na het andere uitspuwt. “Der Fels in der Brandung” is immers het tiende album in elf jaar tijd, waardoor hij een stuk productiever is dan in zijn beginjaren. In de jaren zeventig maakte hij aanvankelijk deel uit van een aantal coverbands. In 1974 mat hij zich de artiestennaam Julian aan en bracht hieronder twee singles uit, die weinig succesvol waren. In die periode richtte hij zijn pijlen eveneens op een loopbaan als acteur onder de vorm van een job bij het Thalia Theater. Van 1976 tot 1980 verzorgde hij de zang- en gitaarpartijen in de Hamburgse Krautrockband Duesenberg, waardoor hij voor de eerste keer in televisieprogramma’s verscheen. 

In 1980 gaf hij de aftrap van zijn solocarrière met “Silberblick”, waarop de klassieker “Goldener Reiter” te horen is. Initieel bracht deze song geen omwenteling teweeg, maar pas een jaar later verscheen het voor het eerst in het muziekprogramma Musikladen, waardoor het nummer in één week tijd naar de hoogste regionen van de hitparade geslingerd werd. Het volledig zelf geproducte album kreeg tegen wil en dank van Witt het label “Neue Deutsche Welle” opgekleefd. Dit genre bleef van 1976 tot 1980 behoorlijk onder de radar, maar onder meer de doorbraak van Witt en klinkende namen als Falco, Nena en Nina Hagen brachten daar verandering in. Het volgende album uit 1982, “Edelweiss” bracht een andere bekende hit voort: “Tri-Tra-Trullala (Herbergsvater)”. In 1983 werd de new wave en synth pop invloed groter op “Märchenblau”. Deze sound werd aangehouden tot en met het in 1988 verschenen “10 Millionen Partys”. Tijd voor een pauze dacht Witt. In 1992 verscheen “Kapitän der Träume” zonder al te veel succes. Wellicht was de pauze niet lang genoeg, dus Witt hield zich op eigen muzikaal vlak gedeist tot 1998. Het album “Bayreuth Eins” werd toen op de markt gegooid, waaruit twee hits voortvloeiden: ‘Das Geht Tief” en “Die Flut”, dit laatste in duet met die andere grootheid Peter Heppner. De schijf behaalde de platinum status: meer dan 1.000.000 exemplaren gingen in Duitsland en Oostenrijk over de toonbank. Intussen kwam het hardere gitaarwerk steeds meer de kop opsteken, een trend die werd verdergezet op alle volgende platen, waaronder “Bayreuth Zwei”, “Bayreuth Drei” (dat sterk politiek en sociaalkritische teksten bevat), “Neumond”, “Rübezahl” en het laatste wapenfeit uit 2022: “Rübezahls Reise”. Deze evolutie bracht Witt geen windeieren: hij werd steeds meer een graag geziene gast op de grote festivals M’era Luna, Amphi en Wave Gotik Treffen.

Over naar vandaag, de dag waarop het twintigste studioalbum “Der Fels in der Brandung” voor de derde keer door de geluidsboxen knalt. Ik heb het gevoel dat ik hier nog een paar dagen zoet mee zal zijn. Samengevat in één woord: aanstekelijk. Wanneer ik het me permitteer om toch meerdere omschrijvingen toe te kennen, worden adjectieven als intensief, opzwepend en vitaal spontaan neergepend. Wat een album. In april werd de eerste single “Schwör mir” op de mensheid losgelaten met als thema een diep verlangen naar de eeuwig durende liefde. In juli verscheen “Signale”, dat meteen de aftrap geeft van “Der Fels in der Brandung”. De song wordt ingeluid door het geschal van blaasinstrumenten en sleept de luisteraar mee in een partij stevig gitaarwerk. Een nieuwe maand, een nieuwe release. Augustus was de maand van “In unserer Zeit”, een duet met de koningin van de schlagermuziek, Marianne Rosenberg. Haar meezinger “Ich bin wie du” maakte plaats voor een fantastische hymne die na één keer beluisteren niet meer uit je hoofd weg te denken is. Positiviteit en samenhorigheid zegevieren hier, nu en in de toekomst. 

Samen is niet alleen tekstueel de rode draad doorheen “Der Fels in der Brandung”. “Sebelele” is het meer dan geslaagde resultaat van de samenwerking met Velile Mchunu, een Zuid-Afrikaanse popzangeres en musicalactrice. Het lijkt wel alsof we deel uitmaken van een zingend koor waardoor we de eeuwige jeugd vinden. Over jeugd gesproken, in de song “Jung” keert Witt met ons terug naar de herinneringen van die jaren. Vervolgens brengt “Hörst du mich” ons terug naar het hier en nu, met de smeekbede een aanknoping te vinden voor de ziel. De songs “Bäume” en “Träume im Gegenwind” gaan bombastisch van start. Waar op “Bäume” de gitaren worden ingezet, houdt “Träume im Gegenwind” deze pompeuze trend aan gedurende de hele speeltijd om zo de luisteraar met de vraag “Wann?” achter te laten. 

Dit album zal gepromoot worden met een toernee, voorlopig bestaande uit 17 concerten, waarbij Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland aangedaan worden. 

Leeftijd is als wijn, hoe ouder, hoe beter. Wat mij betreft benadert Witt met deze plaat het niveau van een Chateauneuf-du-Pape uit 1961. 

http://joachimwitt.de/

Spotify