Mogelijks ietwat een buitenbeentje op de virtuele Dark Entries bladzijden die uitpulken van de goede smaak. Identity Theft is nochtans al actief sedert 2010 en is het soloproject van de Amerikaan Michael Buchanan die in plaats van de te surfen of the ‘beachen’ op of aan de zonnige Californische stranden veel liever in een donker kamertje achter zijn pc’s en synths kruipt om zijn niet aflatende en eigenzinnige creativiteit de vrije loop te laten.

Zo pakte Identity Theft in 2023 uit met het album “Omnia Vanitas” (oftewel alles is ijdelheid) dat in april dit jaar (hoewel digitaal reeds vanaf 21 februari beschikbaar) een vinylrelease kreeg bij het Spaanse Oracula Records. Een label waar Dark Entries een trouwe band mee onderhoudt en hoewel wat later dan voorzien kwam ook deze “Omnia Vanatis” tot bij ons. Op deze op 300 exemplaren gelimiteerd vinyl krijgt u één nummer minder dan op de in 2023 bij Katabatik verschenen versie maar de 8 aangevoerde nummers tonen duidelijk een ietwat wispelturige liefde voor het ambient genre en krautrock met een donkere rand.

Zo openen we met het ijzige “Totentanz” waarin een soort vertraagd minimal ritme en een 'vintage' scifi deun (inclusief robotische stemmetjes) ons begeleidt naar het eindpunt. Dood gaan we allemaal, ijdelheid is dan ook relatief. Al moet het allemaal nog beginnen. “Totentanz” is niet koortsig maar heeft eerder iets hallucinants, ja is zelfs een beetje verleidelijk.  Diepe bassen in “Ashokh",  fluisterende dromerij in “Follow Me” op de polsslag van onwerkelijk verlangen opgeplooid tussen retro en postmodernisme.

“A Request” slikt de techno in om post psychedelische ambient uit te spuwen,  terwijl de geest van “I Can’t Stop The Future” een soort industrial invloed ademt zonder evenwel in de fabriek te werken, of het moest de droomfabriek zijn. De ritmiek is hier wel uitgesproken zodat we tijdens het dromen wakker blijven. Bij “Vigil” zie ik een liefhebber van minimal sferen nog wel een danspasje wagen, hier priemt een beetje onschuldige pop door de compositie,  op “Falling (Pushed)”, de meest dansbare track van deze  vinyl, lijkt Jean-Michel Jarre  Daft Punk in zijn binnenzak te hebben gestopt (over Identity Theft gesproken), om samen op de kraut hooizolder te rollebollen.

Met “Vanitas” vindt de naald zijn weg naar de uitgang, ijdelheid is dan toch van alle tijden, al is het geluid van deze track eerder somber, mijmerend alsof de wolken zich samenpakken boven een mooie zomerdag. IJdelheid is tijdelijk en eens terug naar af haalt de dood ons telkens weer in en zo ben ik weer bij de opener “Totentanz”.  Een vinylschijf voor zij die de kraut en galante ambient van dromerig tot verlangend mysterieus koesteren. De naam Identity Theft is er eentje die zij moeten onthouden!

Identity Theft (facebook)