Dit album viel me onmiddellijk op tussen de stapel promo’s omwille van het artwork dat me heel erg aan Cathedral deed denken. En inderdaad: het artwork is van de hand van Dave Patchett die ook verantwoordelijk is voor het artwork van de Britse stonerdoom band. Nieuwsgierig stopte ik het cd schijfje in de speler om kennis te maken met een fantastische mix van heavy progrock en doom metal uit Noorwegen (Larvik). Hex A.D. bestaan al een tijdje en dit is reeds hun zesde album sinds het in eigen beheer uitgebrachte debuut “Even The Savage Will See Fair Play” uit 2014.
Hex A.D. bestaat uit mastermind Rick Hagan (gitaar, lead en background vocals, drums, percussie, bass, mellotron, sound effects en samples), zijn broer Matt Hagan (drums), Mags Johansen (keyboards, hammond, fender rhodes, mellotron) en Are With Gogstad (bass). In het danklijstje in het boekje blijken ze de ‘entire expanded Candlemass-family’ een warm hart toe te dragen en dat verwondert ons niks.
“Delightful Sharp Edges” (11 tracks, 63 minuten) is een conceptalbum en Rick Hagan vertelt in het bookletje bij het album hoe het tot stand kwam. In eerste instantie was het de bedoeling een tweedelig conceptueel verhaal te maken over de eerste en de tweede wereldoorlog maar dit veranderde abrupt toen Rick Hagan op tv een documentaire zag over de Rohingya-genocide in Myanmar op het moment dat hij ook het boek “It Also Concerns You” van Herman Sachnowitz aan het lezen was. Beide verhalen hadden een grote impact op hem en hij herinnerde zich ook de film “Hotel Rwanda” over de Rwandese genocide. Hij besloot om hiermee aan de slag te gaan en het concept van het album om te gooien. Dit speelde zich af gedurende de beruchte corona lockdown. Wat volgde was een periode van intensief lezen, schrijven en jammen en demo’s maken met broer Matt Hagan (een van de weinige mensen die hij zag gedurende de lockdown). Na de lockdown werd dan het ganse album live ingespeeld door de vierkoppige band.
‘I am absolutely convinced that we managed to take our hard rock sound and use it naturally in ways that help tell the stories’, zegt Rick Hagan om te besluiten met het ondubbelzinnige statement: ‘we are humanists and believe with all our hearts that all human beings deserve respect and to be treated equally’.
“Delightful Sharp Edges” werd een erg veelzijdig album met een sound die varieert van stukjes akoestische folky prog tot ultraheavy doom metal. Akoestische gitaren wisselen af met zware metal riffs. Doorheen het ganse album zijn samples gemixt van geweersalvo’s, treinen, krekels, rumoerige kinderen tot typmachines en alles wordt overgoten met een overmaat aan seventies klinkend heavy orgelwerk (denk aan Deep Purple of Uriah Heep). Tussen de heavy prog/doom songs zitten ook een paar kortere (rustige) instrumentals zoals “Beyond The Venom Trail”, “Gone Tomorrow” en “St. Francis” (de enige compositie van de hand van toetsenist Mags Johansen, al de rest werd door Rick Hagan bijeengeschreven).
Opener “The Memory Division” (met zijn 13 minuten de langste track) is op zich al een soort mini dark/progmetal opera uiteenvallend in verschillende stukken met heel wat samples en zelfs stukken hoorspel en rustige progrock afgewisseld met harde brokken metal.
Zulke rustigere, melodieuze progrockstukken die soms aan een band als Camel doen denken, duiken regelmatig op doorheen het album. Van grote invloed lijkt me ook de seventies proggy hardrock van een band als Wishbone Ash te zijn. Luister maar eens naar een song als “Murder In Slow Motion”. In deze song weerklinken geweersalvo’s en Rick Hagan zingt: ‘The Star of David in the firing line, hide your eyes, save your time / Force of Eagle the killing kind, diving in, death’s design’. “Murder In Slow Motion” lijkt me aldus naar de sluipende Palestijnse genocide te verwijzen.
“… By A Thread” klinkt vervolgens als een soort proggy acid folk (zoals Led Zeppelin ook soms deden) met mooi akoestisch gitaarspel en vocals met veel echo op de stem. Tussen de Engelstalige songs zit er ook één in het Noors gezongen: “Når Herren Tar Deg I Nakken” (‘Wanneer de Heer je bij de nek grijpt’).
“Radio Terror”, ook een van de sterkere songs, gaat onmiskenbaar over de Rwandese genocide. Radio Terror staat daarbij uiteraard voor Radio Mille Collines, de zender die met hate speech de volkerenmoord ophitste: ‘This is your time… your bloody crime, now I hear hell / Sharp waves of hate… freedom turns to fate, you serve it well / And so it starts, you have half the population in your grasp… / Smoke rises high… and your neighbours wield machetes, singing cheerful celebrations in the night’. De song begint erg rustig om heavy te eindigen. Tussen die twee stukken zit een break met percussie die klinkt als een soort Afrikaanse oorlogsdrums.
“Throwing Down The Gauntlet” is een van mijn favoriete tracks en klinkt zo een beetje als een mix van Black Sabbath en Uriah Heep. Doom metal riffs en zang gecombineerd met bangelijk heavy orgelwerk. ‘The laws you break are not of this earth, you see / The lives you take are sacred from birth… to me’, zingt Rick Hagan. Het is zo een beetje de kerngedachte van dit album.
Een speciale vermelding verdient zeker ook de song “The Burmese Python”, een aanklacht tegen de genocide van de boeddhisten in Myanmar, het vroegere Birma (nee, boeddhisten zijn dus niet altijd zo vredelievend…) op de Rohingya moslimminderheid. Maar ook de Dalai Lama krijgt ervan langs en de onzin van de zoektocht naar diens gereïncarneerde baby: ‘A robe of tragedy, a smile of gold / Shell shelter for murder, the truth still untold / Spiritual cleansing, ethnic purge / Buddhist demagogue let your forked tongue emerge / Shapes in the undergrowth / Destiny, in the shape of men / You aim for the sacred child / Still thousands more will feel their pain / Your sneer is a stain on your people’s Karma! / And your precious wheel of Dharma is spinning out of control!’. Die zit!
En dan komt met “Hell Today” de apotheose van het album. Onmiskenbaar de meest heavy song (weliswaar vrij rustig beginnend) en de enige song waarbij de doorgaans cleane, lage zangstem vervaarlijk naar een grunt begint te neigen. Na deze 10 minuten lange doom metal knaller met vrij enigmatische lyrics sluit het album af met de instrumentale track “Gone Tomorrow” als outro.
De plaat wordt uitgebracht op cd en als dubbel LP op zwart en op rood vinyl.
Delen op
Tags
Andere recensies
