Het Franse duo Anne Dig en Ben Montes uit Rouen (Frankrijk) vonden elkaar in de lockdown en werden al vrij snel opgepikt door Jörg Steinmeyer, de dr. Minimal van het Duitse cult en niche label Kernkrach.  Al gauw verscheen eerst bij Swiss Dark Nights het album “Cathédrales” (2021) maar voor hun nieuweling week het duo uit naar Kernkrach waar recent deze “Dédales” het levenslicht zag. En wel op goudkleurig vinyl en gelimiteerd op 300 exemplaren.

Openen doen we met een bombastische bijna gotische sfeerzetting in “Ouverture”, meteen ook het openingsnummer op het Waveteef festival in april laatstleden als ik het me goed herinner. Daarna dreunen de minimal ritmes, steevast met een electropop randje door de boxen, “Sanctuaire” als schoolvoorbeeld van de muziek van dit duo waarbij de mannelijke en vrouwelijke vocalen met elkaar duelleren. Een nummer dat we meer gaan horen, of dat zou tenminste moeten wat mij betreft.  

“Mi Verrai A Cercare” met de hulp van Zona Utopica Garantita kent eenzelfde receptuur met een vette knipoog naar het actueel in minimal wave kringen populaire italo disco genre.  Hulp inroepen van geestesgenoten is iets wat Hammershøi wel vaker doet, zo biedt het Nederlandse Staatseinde een helpende hand bij “Diese Seite” en is Oberst Panizza mee aan zet op “Dans L’ Espace”. “Néant” danst vrolijk de minimal wave en gaan we op de betere fuiven horen, ook al zijn die schaars tegenwoordig bij ons. Popmuziek voor een twijfelende generatie waarvoor geen enkele letter uit het alfabet overblijft. Oordeelt u zelf, u krijgt de live (live op Waveteef) versie in clipformaat. Het is eens iets anders.

“Emmène Moi Danser” laat de synths, 'beats' en 'bleeps' voor zich spreken, ik ontwaar zelfs een beetje de Parijse Potochkine, ook een man/vrouw duo. Dansen zul je, op de donkere discodeunen van een nieuwe lichting die zijn weg zoekt tussen donkere techno, minimal en ebm. Het pompende ritme van “Allez Corbeaux” mag met een DAF knipoog de B-kant inzetten. Ook weer fuifmateriaal dit. “Dans L’ Espace” met de hulp van Oberst Panizza is een speels,  retro electropop riedeltje inclusief robotstemmetjes, terwijl “Idée Fatale” (‘Je ne compte plus les vers à jeter - Qui noircissent les fleurs du mal - Trop d’ idées fatales - Fiancée à la fatalité’) weer de springerige minimal wave toon voert. Met een heerlijke tekst overigens (als bijlage in de vinylhoes), iets wat je overigens van elk nummer kan zeggen. Filosofisch, poëtisch maar net als de muziek ‘to the point’ en evenzeer kort en krachtig.

“Diese Seite” met Staatseinde, ramt de disco in een donkere update over de dansvloer, alles is binair - amours contraires is geheel bij de tijd. Eindigen doen we met het korte “Prémices”, een duet in typerende Hammershøi stijl. Deze “Dédales” is een plichtkoop voor de liefhebbers van minimal electro of minimal wave zo u wil, retrohip met een eigen geluid, dansbaar maar niet vrijblijvend. Hammershøi heeft immers ook iets te zeggen.  Tip: speel het luid (en voed de buren op)!

Hammershøi (facebook)