Deze release zat in een pakket dat ons vanuit Moskou werd toegestuurd door het No Name/Addicted label. In het pakket zaten naast nagelnieuwe ook een aantal oudere releases, uitgekomen op bevriende maar terziele gegane labels, waarvan onze Moskovieten vonden dat ze nog een nieuw promorondje verdienden. En zo kwam deze release, oorspronkelijk uit 2014 op het Bad Road Cogito Ergo Sum label (eveneens uit Moskou), alsnog op onze redactietafel terecht.

Gloomy Sunday zijn een Zweedse sludge en stonerdoom band opgericht in 2002. In 2007 kwam hun debuutalbum “Beyond Good And Evil” uit en in 2014 volgde dan de EP “Introduction To The Apocalypse” (2014) (5 tracks, 26 minuten).

Ik had voordien nog nooit van Gloomy Sunday gehoord maar meerdere muzikanten spelen (of speelden) in voor mij welbekende bands. Gitarist Jon Eriksson en drummer Stefan Joansson vinden we tot op heden ook terug in de bezetting van de Zweedse spacerockband Yuri Gagarin. Brian Talbot (een naar Zweden gemigreerde Britse gitarist, drummer en zanger) zat in de legendarische Britse crustpunk en grindcore formaties Sore Throat en Doom en ook Denis Boardman (echte naam Denis Andersson) was zanger in Doom.

Een geluidsmuur van trage, logzware, laaggestemde gitaren en een ruige, wat rochelende gruntachtige zangstem (best verstaanbaar voor wie wat moeite doet, liefst met de lyrics bij de hand) kenmerken de sound op deze EP. De lofi productie kan daarbij de pret niet drukken. De eerste twee songs en de laatste track beginnen met een sample uit een oude horrorfilm (we herkennen “Dracula” (1958)).

Erg indrukwekkend is de openingsstrack “Let Sleeping Corpses Lie” met zijn trage tempo’s, slepende doomgitaren en creepy backgroundgeluiden als van jammerende geesten. Met zijn dikke 8 minuten is het tevens de langste track.

De songs bevatten hilarische, onmogelijk serieus te nemen teksten vol gore en blood en corpses. Geniet even mee van de eerste en de laatste strofe van de openingstrack “Let Sleeping Corpses Lie”. Het begint met ‘Escaping filth and pollution, noise, bleak smog and stained city life. Impending ecological disaster, a threat to human kind. Post-industrial holocaust, exhaust fumes poison lead.’ En het eindigt met ‘Homicidal infants born with thirst for blood. Godless drug-crazed hippies, crave for toxic blood. Lugubrious snore of death, exhauling from the dead’. En dan vergeten we nog het refrein want ze hebben effectief een stad in gedachten voor al die ongein: ‘Dead zone city Manchester. The city of the dead!’. Je zou voor minder een andere toeristische bestemming kiezen…

De vier overige tracks dragen al even gezellige titels en worden met even enthousiaste rochelende stem gezongen begeleid door de ultralaag grindende gitaren: “The Bastards Won't Let Me Die”, “Introduction To The Apocalypse” (mijn favoriet), “Bad Trip Life” en “Cracking Up”. De lyrics kan je meevolgen op de binnenpanelen waarop ook nog foto’s staan van menselijke beenderen. Op de achterkant van de digipack staat een foto van een doodshoofd met kapmantel (een beeldhouwwerk).

De lyrics van “Bad Trip Life” met als hoogtepunt ‘Psoriasis flakes of a dying God’, wil ik jullie ook niet onthouden (zie hieronder). Voor de liefhebbers van occulte stonerdoom!

https://badroad.bandcamp.com/album/introduction-to-the-apocalypse

Bad Trip Life

Born corrupt to a world of innocence,

praying to a tortured God.

Hysterical voice of chemical vengeance,

like a black sun crushing through time and space.

Life observed through the eye that kills

and psilicybe nightmares of crass morality.

Psoriasis flakes of a dying God,

the hideous mask of humanity.

Retroactive force of success or failure,

lies poisoning depressed minds.

Selfcontamination by concepts of sin,

grey matter cesspool of Christian pity.

It’s a bad trip life…