Uitstel is geen afstel. De nieuwe schijf van de Einstürzende Neubauten verscheen reeds begin vorige maand, maar een recensie had u nog steeds tegoed. Bij deze neem ik u graag mee in de korte geschiedenis en het heden van deze Berlijnse cultband. 

Het jaar luidt 1980. In West-Berlijn besloten Blixa Bargeld (zang / gitaar) en N.U. Unruh (percussie) niet alleen om de handen in elkaar te slaan, maar ook om met de nodige slagkracht een betonnen ondergrond onder een snelwegovergang te lijf te gaan, terwijl geschreeuw dit bijzondere geluid probeerde te overstemmen. Dit smaakte duidelijk naar meer. F.M. Einheit (percussie) werd aangetrokken en in 1981 kwam het debuutalbum 'Kollaps' uit. Deze plaat, gekenmerkt door een chaos van zelfgemaakte instrumenten die een eerste leven vonden op bouwwerven, zorgde al snel voor het nihilistische en dadaïstische imago dat de groep wist aan te houden in de dertien jaren daarop. De noise- en industrialscene kregen een stevige boost en extra bandleden Alexander Hacke (bass, gitaar) en Mark Chung (bass) voegden zich bij de groep. Topalbums als ‘Halber Mensch’ (1985), ‘Haus der Lüge’ (1989) en ‘Tabula Rasa’ (1993) zijn hiervan getuige. Halverwege de jaren 90 werden de bandleden F.M. Einheit en Mark Chung ingeruild voor Rudolph Moser (percussie) en Jochen Arbeit (gitaar). Daarna werden de albums rustiger, waarbij het hoogtepunt hiervan, het album ‘Silence is Sexy’, in 2000 op de markt kwam. Sindsdien mogen we gerust zeggen dat de Neubauten zowel muzikaal als tekstueel een pak minder uitspattingen ten gehore brengen. 

Ook met hun nieuwste telg, ‘Rampen (apm: alien pop music)’, zetten ze deze weg verder. Bij de eerste luisterbeurt werd ik 24 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. De gelijkenissen met het album ‘Silence is Sexy’ zijn groot wat mij betreft, maar jammer genoeg is er één niet te verwaarlozen verschil: 24 jaar geleden was dit een nieuw geluid, nu lijkt het alsof de Neubauten hun roots vergeten zijn en zelfs geen poging meer doen om zichzelf heruit te vinden. Een beetje contradictorisch toch gezien het concept van dit album. Het woord ‘Rampen’ verwijst immers naar de improvisatie die op het einde van ieder optreden tijdens de concerttournee van hun vorige album ‘Alles In Allem’ (2022) plaatsvond. 15 van deze ‘rampen’ werden in de opnamestudio samengebracht en op één album gegooid. Maar allemaal liggen deze in dezelfde lijn, zonder ook maar één (letterlijk en figuurlijk) uitschieter. Ik moet eerlijk toegeven dat ik vanaf het tiende nummer, Planet Umbra, op zoek gegaan ben naar mijn aandachtsboog. Het album is niet alleen vrij voorspellend, maar tevens één derde te lang. 

‘Alles schon geschrieben’? vraagt Blixa Bargeld aan het begin van deze nieuwe plaat. Hier bij Dark Entries zijn we nog lang niet uitgeschreven en we hopen van de Neubauten hetzelfde, hoewel er toch wat meer pit in de komende releases mag zitten. 

Rampen (apm: alien pop music) verscheen als gelimiteerde dubbel lp, gewone dubbel lp, gewone dubbel cd en op digitale wijze. 

Setlist:

Wie lange noch?

Ist Ist

Pestalozzi

Es könnte sein

Before I go 

Isso Isso

Besser Isses

Everything will be fine

The pit of language

Planet Umbra

Tar & Feathers

Aus den Zeiten

Ick wees nich (Noch nich)

Trilobiten

Gesundbrunnen

bandcamp

website