Een relatief nieuw duo uit het Brusselse, L en S, kozen voor dubbel donker als naam en dan is de interesse bij Dark Entries en uiteraard ook bij mij gewekt. Echter, vergis u niet, want wat ik hoor is niet zomaar cliché, integendeel ik hoor een uitgepuurde mix van gothic, industrial, donkere minimal wave en duistere postpunk gekneed tot een uiterst intens geheel zonder daarbij hard, 'over the top' of bombastisch te klinken. Soms zelfs aanstekelijk dansbaar, al is het dan vaak ook dromerig in jezelf in plaats van een onder rookgordijnen en strobo bliksems badende dansvloer.  

“City Scars”, of hoe wonden, littekens worden die op zich, ook in een grootstad, iets moois en dus aantrekkingskracht hebben of nog hoe onze creativiteit daar iets moois van maakt. In die zin heeft dit debuutalbum ook iets filmisch, iets ‘unheimlich’ en is zelfs een beetje creepy zonder de obligate plastic cliché monsters of op maagden azende seriemoordenaars.  De adem van deze Double Darkness en de sfeer rond deze “City Scars” heeft het gewoon authentiek in zich. Lost Highway in Brussel zowaar, alsof de E40 bij nacht de basiliek van Koekelberg binnenrijdt na een  nachtelijke 'road trip' waarbij de weerkaatsing van de straatverlichting op het natte asfalt mysterieus opspringt als dwaallichtjes!

We stappen in de wagen tijdens de intro en “Shocker” (met een zekere Bones) houdt ons meteen wakker. De langbenige mysterieuze en sexy dame naast ons zet de radio op, in gotische stijl rijden we de grootstad tegemoet. ‘All you need is a motherfucking shocker’...  dwepend.  De rit blijkt een “One Way Ticket” , kabbelend op elektronische (misschien rijden we wel een EV) dark wave, als ik naar buiten kijk is het ‘dark dark dark’... Een nummer bol van ingehouden spanning. Dat vraagt om meer, dansen op het asfalt in “Broken Concrete” (met hulp van Marc De Backer) ... spokend, gevangen in de metalen kooi van de automobiel. Een sleper, sensueel dreigend en dus verdomd aantrekkelijk.

Rijden we nog wat harder bij deze “Night Tide”?  De dreiging wordt zo mogelijk nog groter, zelfs in het duister zijn nu schaduwen te zien alsof we doorheen het portaal naar een andere wereld, een andere tijd reizen, “Swallowed by the night tide...’ en dat langs “Death Avenue” dat mij sterk aan het Amerikaanse Switchblade Symphony doet denken. Een voorzichtig trippend ritme met een sensueel vrouwelijke 'touch'. Bijna lieflijk, of misschien ook wel verraderlijk, ‘death is calling ...’  alsof er een bevrijding volgt, zijn we door het portaal gegaan aan deze of gene zijde? Een mooie dromerij in elk geval.

“City Scars”, het titelnummer opent met een meer industrial insteek zonder evenwel industrial te zijn. Immers niets lijkt wat het is. Door de pijn getekend, 'my body was a canvas of city wounds ...' Maar in de “Worlds Below” is het aangenaam toeven, dromerig zelfs en donker maar dan van het zachte soort, als fluweel ... al is het wel  'it’s the sound of our steps on a thousand corpses ... ‘ een horrorbeeld dat muzikaal iets vredig lijkt te hebben. “Someway” toont weer wat meer ‘spirit’ alsof we ontwaken uit de droom of de waan of roes ... strakker, maar altijd in duet en dat maakt Double Darkness uniek.  Strakke 'beat',  minimale postpunk zeg maar aan een synthwave infuus. Dark wave zo u wil.

“Last Sesh” (zie clip, met medewerking van Corvus Von Burtle die u misschien kent van The Radiant Light) doet de lichten uit, 'deeper in the dark' .... zowat de meest donkere synthwave die u kunt horen en toch blijft ook dit bijzonder aangenaam luisteren. Ene Bones fleurt met L en S mee “Foverer D” op, het op één na laatste nummer van deze schijf, een stuk van maar liefst 9 minuten, de wereld brandt en wij zijn niet alleen toeschouwers maar ook een deel van die wereld. Eén van de weinige, zo niet het enige nummer met een uitgesproken psychedelisch aandoende gitaar die in staat is de elektronica te versmachten. Gitaren als de vlammen van de hel.

Eindigen doen we met de enige Franse titel op dit album “De Grand Matin” waarop Moyen het duo L en S komt versterken. Een ietwat schurende onderlaag waaroverheen een ietwat weemoedige vrouwelijke en mannelijke stem de ‘cicatrices urbaines’ omarmen, de ontgoocheling omarmen, het verval omarmen maar op de één of andere manier daar niet verdrietig of boos om zijn. Neen, aanvaarden van de duisternis biedt hoop. Een wat mij betreft verrassend en buitengewoon sterk album dat een eigen geluid schept waarbij goth, synthwave, dark wave en zelfs ambient aandoende industrial tot een intense luistertrip worden geboetseerd. Double Darkness stelt het album, verkrijgbaar op dubbel vinyl, op 26 april live voor in Magasin 4 (Brussel).

Double Darkness