Deze release (allesbehalve blues, dat kan ik alvast vertellen) zat in een pakket dat ons vanuit Moskou werd toegestuurd door het No Name/Addicted label. In het pakket zaten naast nagelnieuwe ook een aantal oudere releases, uitgekomen op bevriende maar terziele gegane labels, waarvan onze Moskovieten vonden dat ze nog een nieuw promorondje verdienden. En zo kwam deze release, oorspronkelijk uit 2011 op het Bad Road Cogito Ergo Sum label (eveneens uit Moskou), alsnog op onze redactietafel terecht. Tussen haakjes, het label verzet zich onomwonden tegen de oorlog en herbergt naast Russische ook Oekraïense bands (en een paar Scandinavische).
Het eerste wat opvalt bij het draaien van dit mini-album zijn de zanger die krijst en gilt als een speenvarken dat geslacht wordt (het past perfect bij het prentje op de hoes) en de loodzware gitaren. De band speelt een soort vuile mix van sludge, hardcorepunk en noiserock. ‘Siperian filthrock’ noemen ze het zelf op hun bandcamp pagina.
Dirtpill zijn een trio bestaande uit Andy (drums, gitaren), Jugr (gitaren, bass) en JSB (voice, noise). ‘Thanks the ancient Siberian Gods and the bloody Soviet machine!’ staat er als ‘welgemeend’ dankuwel op de achterkant van het digipack gedrukt.
Dirtpill werd opgericht in 2008 te Krasnoyarsk en dat is inderdaad in Siberië (Oost-Siberie meerbepaald en het is zelfs de derde grootste stad van Siberië, een universiteitsstad met ongeveer 1 miljoen inwoners, de plaats werd in 1628 gesticht als fort en ontwikkelde zich onder de tsaren en onder Stalin als industriestad, maar ook als verbanningsoord). “Oil Tank Blues” is het enige album van Dirtpill maar de band maakte ook nog een paar split releases met bevriende bands en één daarvan, een split met Fire To Fields, een sludge-metal combo uit Novosibirsk, zat ook in ons pakketje.
“Oil Tank Blues” bevat 13 tracks en heeft amper 28 minuten speelduur. Gemiddeld twee minuten per track dus met als langste de slottrack “Johnny Reverb” en met 5 tracks die de 2-minutengrens niet halen. De tracks dragen leuke titels als “Newshit” en “Springtime Nosebleed”.
Luister maar eens naar de indrukwekkende opener “Mites Doctrine” met Amerikaanse stemsamples en gewild vals achtergrondgezang tussen de loodzware riffs en het ziekelijk gekrijs door. De tweede track “Ninorota” is zo mogelijk nog indrukwekkender. We zouden het arme varkentje zo uit zijn lijden willen gaan verlossen. Mijn favoriete track is “Mine Near Heart”, tevens ook de snelste en kortste van amper een minuut en 15 seconden. Een van de ziekste tracks is misschien wel "Parambulator" maar ze zijn echt wel aan mekaar gewaagd.
De voorlaatste track “Wallows In Aether” is de meest trage en logge track, een soort voortdenderend noiserockmonster dat alles vernietigt dat het op zijn weg tegenkomt. Slottrack “Johnny Reverb” is een cover van de uit Sint-Petersburg afkomstige surfrock en surfpunkband Messer Chups (erg bekend en ik zag ze al twee keer live in Antwerpen).
Voor de fans van meedogenloze sludgemetal, hardcorepunk en noiserock!
Delen op
Tags
Andere recensies
