Als u Dark Entries een beetje volgt las u reeds een nieuwsitem over het Nederlandse duo Desinteresse en weet u meteen dat het hier een bijzonder project betreft. Bijzonder in die zin dat ik dit actueel geproduceerde geluid al in geen decennia meer gehoord heb en het mij onweerstaanbaar teruggooit naar mijn wonderjaren, de jaren 80.  Het geluid van deze Desinteresse is immers onvervalste, authentieke jaren 80 cold wave, inclusief de existentialistische wanhoopskreten, alleen het is wel materiaal dat nu, anno 2023, wordt gemaakt. Net dat maakt het bijzonder.

Goedkope kritiek zou nu zijn dat dit wel zeer oubollig en gedemodeerd klinkt maar aan goedkope kritiek doe ik niet mee, temeer omdat dit geluid door Desinteresse intentioneel wordt gemaakt. Klaar. “Voor Altijd” is het eerste echte ‘album’ van Sem van den Munckhof en BartVranken nadat reeds eerder de singels “Ga Weg”, “De Mensen Van Nu” en “Robby’s Song Demo Tape” waren verschenen. Baslijnen die ietwat aan de “Pornography” tijd van The Cure doen denken, laat dit toevallig mijn favoriete The Cure album zijn, wanhopige en rauwe zang, snijdende gitaartjes en ietwat robotisch aandoende strakke drumpartijen. Of hoe minimalisme de wanhoop kan versterken.

Donker ook, eerder een donkerte van een grauwgrijze soort, waaruit op elk moment de dreiging van een tsunami aan weggedrukte emoties de wereld mentaal onderuit kan halen. Gebalde woede ook, de rebellie die de cold wave van de jaren 80 (ik denk aan onze eigen De Brassers,  Siglo XX,  Cultural Decay, Struggler en diens meer) als teken van leven, grijze muziek tegen de grijze muizen om ons heen.

De teksten zijn in de eigen ‘moerstaal’ wat Desinteresse nog unieker maakt. De jaren 80 zijn weer helemaal terug, “Is Er Nog Tijd?” is eerder een vaststelling, niet meteen een vraag. “Koud” is hoe het nummer klinkt terwijl “Ik Moet Gewoon Geloven” zichzelf verdrinkt in een haast ondraaglijke leegte. Bijten in “Laat Mij Dromen, Laat Mij Hopen” (mijn persoonlijke favoriet), zichzelf in vraag stellen in “Angst Voor Niets” (een beetje als “The Funeral Party’” van The Cure).

Punk ook, nihilstisch maar met karakter. Geen grote poëtische teksten maar minimale kreten van angst en depressie alsof de jaren 80 nooit zijn verdwenen. Met “Voor Altijd” (ik loop door de lege straten... voor altijd) heeft Desinteresse alvast mijn interesse. En dat zou dit duo van iedereen moeten hebben die opgroeide met het geluid van de jaren 80, voor alle anderen is dit kennismaken met de wortels van onze scene, toen zijnspijn en verzet hand in hand liepen.  Het is niet gepast, maar ik durf deze “Voor Altijd” (enkel op tape en via bandcamp digitaal) haast charmant vinden.  

Desinteresse (facebook)