Karsten Hamre heet de man achter Defraktor en in een ver en grijs verleden bespraken we nog een solo-album van deze Noor: “Through The Eyes Of A Stranger” (2009) en in dezelfde periode ook nog een album van zijn project Dense Vision Shrine: “Time Lost In Oblivion” (2009). Beiden vielen toen al onder de noemer dark ambient.
Karsten Hamre werd in 1971 geboren in Stavanger. In 2013 verhuisde hij naar de Filippijnen (Manilla). Karsten Hamre beschouwt zichzelf als een multi-artiest: naast muziek houdt hij zich bezig met fotografie en poëzie. Hij is bovendien actief als schrijver/journalist en hij maakt ook kortfilms.
Vroeger zat Karsten Hamre in Penitent, wellicht zijn bekendste project. Ik herinner mij nog goed het Penitent album “Melancholia” dat in 1996 op Cold Meat Industry verscheen, een soort neoklassieke darkwave waarover poëzie werd gereciteerd. Ook Veiled Allusions (dark ambient) en Arcane Art (dark ambient en neoklassieke darkwave) waren projecten van Karsten Hamre en daarenboven zat hij ook nog in de bands Museum Of Transient Lights (darkwave, dark ambient) en The Flux Komplex (triphop, illbient).
Het Defraktor album “From The Netherworld” (72 minuten speelduur) bevat vier lange tracks van ongeveer gelijke lengte (18 minuten). De Netherworld is de onderwereld (hel, Hades, …). Geluiden uit de onderwereld dus en daar stel je je alvast niets vrolijks bij voor.
De tweede track, “From The Netherworld I”, is mijn favoriete track, een ijzige soundscape met geluiden als de wind die over de Noorse toendra blaast. Naast drones duiken ook synthesizermelodieën op. De windgeluiden worden naar het einde toe almaar heftiger, tot het niveau van een heuse storm of orkaan. In de hel of onderwereld van Defraktor is het blijkbaar niet verzengend warm maar ijzig koud en daar heeft – naar ik vermoed – zijn Scandinavische achtergrond iets mee te maken.
De derde track, “From The Netherworld II” is een beetje een buitenbeentje op dit album want dat bevat dan weer elementen van neoklassiek. Een strijker en martial getinte percussie (naar het einde toe) creëren een beladen en diep treurige sfeer.
De eerste track, “Fear Not The Unseen” en de vierde en laatste track, “The Fading Of The Forgotten”, klinken als meer klassieke drone dark ambient. Daarbij klinkt de laatste nog onheilspellender en spannender dan de eerste. Zo heeft elke van de vier tracks zijn eigen karakter. Dit is in de eerste plaats een aanrader voor fans van dark ambient en deep ambient soundscapes.
Delen op
Tags
Andere recensies
