Recensie

Dancing Plague: Elogium

Genre(s)


Dit éénmansproject uit Oregon heet eigenlijk voluit Dancing Plague of 1518, want in dat jaar gingen in Straatsburg de poppen letterlijk dagenlang aan het dansen wat soms zelfs leidde tot hartfalen en uitputting tot de dood.  De naam Dancing Plague is ook niet nieuw meer,  “Elogium” is alweer het vierde album van dit minimal synthwave / postpunk project dat mede door het ‘zware’ stemgeluid van bezieler Conor Lowles een ietwat gotische sfeer ademt waardoor een label als darkwave ook wonderwel goed aan de muziek kleeft van deze dansplaag. Al blijft het wel elektronisch en nomen est omen, ook meestal dansbaar.

“Elogium” klinkt desondanks toch een beetje wanhopig, bloedt een beetje tussen zijn groeven  (inderdaad ook verkrijgbaar op vinyl) al is dat bloeden dan wel van een fraaie donkerrode kleur en loopt het in mooi rechte lijntjes, als elegante tranen zowat, uit de wonde. Soms een beetje krampachtig, maar dat is een beetje eigen aan het geluid van deze Dancing Plague en vooral aan de ietwat getormenteerde, beetje bombastische manier van zingen, al blijft alles wel netjes en strak binnen de uitgezette, moderne postpunk lijnen.  

Ik meen dat er reeds drie clips, check onze rubriek clips a go go maar eens, op voorhand uit het negen nummers tellende album werden getrokken, “Fading Forms”, “Echoes Of The Void” en “Shadow Self” (voor de clips zie onderaan deze review). Deze geven al een mooie staalkaart van de muziek die u op deze “Elogium” mag verwachten.  Het enige verwijt, alle nummers hebben een geheel naar deze tijd geboetseerd smoelwerk, maar net dat maakt deze “Eloguim” een weinig onderscheidend van andere hippe postpunk outfits, denk aan onze eigen Ultra Sunn.

Dat, alsook dat binnen het eigen smoelwerk, alles is wel zeer egaal en mooi in evenwicht. Nu, dat is een kritiek die je wat mij betreft op heel wat actuele synthwave en postpunk acts kunt plakken. Feit is dat deze “Elogium” op zich een album is dat laat en doet dansen op het torment van deze postmoderne tijd, al is dit torment dan zeer persoonlijk.  In zijn genre dus zeker geen slecht maar een zeer degelijk album, maar het valt soms een beetje in herhaling. Dancing Plague is te zien op het komende Wave Gotik Treffen van 17 tem 20 mei in Leipzig, het is maar dat u het weet. Beschikbaar op cd en gelimiteerd (oranje of zwart) vinyl!

Dancing Plague (facebook)

Delen op

Tags

Over Kurt Ingels

Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.