Hebt u al gehoord van neo-fanfare? Ik had er tot nu toe ook niet van gehoord, maar het is wel de stempel die Crooniek hier krijgt, naast neo-klassiek en gothic. Crooniek is in de eerste plaats een blazersensemble dat werd opgericht in 2005 in de schoot van de Koninklijke Fanfare De Eendracht Kampenhout. De bedoeling was om met een kleinere groep meer variabele projecten te doen.
Dat is ook gelukt, want in die tijd heeft Crooniek gefigureerd in operettes en televisiereeksen, heeft het deelgenomen aan talloze optredens met, onder meer, het mandolinekwartet MandolineMan, koren en het neoklassieke droompopproject Illuminine. De groep nam deel aan een verzamel-cd rond ‘Brabantse Danstradities’ (2013), en speelde volledige cd’s in samen met de Nederlandstalige zanger Olivier Soil (‘Demonen en Dromen’, 2018) en met Winterstille (‘Puin van dromen’, 2020).
Bij dit laatste gaan misschien even uw wenkbrouwen fronsen, want misschien weet u dat ik zelf ook betrokken ben bij Winterstille. Toch kies ik ervoor om deze eerste solo-cd van Crooniek te bespreken, omdat ik vind dat hij uw aandacht waard is en omdat ik er zelf erg van genoten hebt. Onpartijdig ben ik zeker niet, maar ik kan alvast verzekeren dat iedereen die Winterstille goed vindt ook deze cd zal kunnen pruimen.
De eigenlijke aanleiding voor ‘Trail of Time’ was, vermoed ik, de samenwerking met Illuminine. Dit is een project waarin Kevin Imbrechts op zijn eentje instrumentele en melancholische composities maakt op zijn gitaar. Een aantal nummers werden evenwel aangevuld met blazersarrangementen, die gemaakt werden door Crooniek-brein Gerry Croon.
Ik had een aantal van deze nummers al live gehoord, en was eveneens van mening dat ze het verdienden om op plaat vereeuwigd te worden. Dat vond ook Gerry Croon – de naam Crooniek is overigens een woordspeling van zijn achternaam – en dus werden er voorbereidingen getroffen om opnames te maken.
Wat leuk is, is dat Croon de moeite genomen heeft om de nummers van Illuminine nieuwe titels te geven en te verbinden aan de geschiedenis van zijn gemeente: Kampenhout. Zo genieten we niet enkel van deze uiterst melancholische tracks, maar leren we ook dat Beethoven voorouders had in Kampenhout, waaronder de arme Josyne Van Vlasselaer, die als enige vrouw ooit op een brandstapel in Brussel eindigde voor hekserij; of dat er ooit een vliegtuig neerstortte in de witloofvelden van Kampenhout (de gemeente is bekend om die lekkernij).
Maar dat is niet alles. Croon put ook uit andere recente projecten. Uit de plaat van Olivier & Crooniek komen twee herwerkte nummers aan bod: ‘Nieuwe dromen’ en het naar het Engels vertaalde ‘G&B’. Ook van Winterstille komt er een Engelse vertaling aan bod: ‘When I look back upon my life’, dat deze keer gezongen wordt door Elisabeth Coffindaffer. (U vindt ook een instrumentele versie van het Winterstille-nummer ‘Und sie tanzten’ als bonusnummer.)
Tenslotte staan er nog twee volledig eigen composities van Gerry Croon op de plaat: het instrumentele ‘Parade of the funeral fanfare’ en het alweer door Coffindaffer gezongen ‘Would you wake me in time?’. Zij geven u een idee van hoe Croon erin slaagt om – beïnvloed als hij is door Sopor Aeternus en Lacrimosa – nummers te maken die bombast en melancholie perfect combineren.
‘Melancholie is de gelukzaligheid van het triest zijn.’ Dit citaat van Victor Hugo vinden we ook terug in het cd-boekje. En het is exact wat ik voel bij het beluisteren van deze ‘Trail of Time’. Neen, de muziek is niet vrolijk, maar de schoonheid ervan kan je tot tranen toe beroeren.
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
