We hebben moeten wachten sinds de singles 'Modern Demon' en 'Heads Off', die ik besprak in juli 2022, tot nu voor dit vijfde Combichrist album.

De opener, 'Children Of Violence', frustreert in opbouw net als 'Modern Demon', misschien zelfs nog meer. Net als je wil beginnen dansen wordt er telkens weer gas teruggenomen.

'D for Demonic' is een snel nummer dat doet denken aan Ministry's 'Hero'. Te snel om op te dansen. Eerder moshpit materiaal.

'Heads Off' heeft mid-tempo Ministry vibes. Puike song. Headbangen! Niet dansen.

We zijn 5 nummers ver met 'Compliance'. Als ik naar de plays op Spotify kijk van 'CMBCRST', denk ik niet dat ik de enige ben die in Combichrist dansbaarheid zoekt. Dit is een dansvloerkraker die gewoon vraagt om met je hele lijf te bewegen. De leuke synthbovenbouw geeft het nummer iets 'gothic'.

En dan. Ai ai ai. 'Northern Path'. Echt? Andy, Andy, waar zat je met je hoofd? Je zingt vreselijk vals. Dit nummer had je aan bijvoorbeeld Nick Cave moeten verkopen. Iemand anders had hier met betere zang en betere productie een zeer goede song van kunnen maken. De orchestratie is er stevig over. Maar die valse zang, die doet de deur dicht.

'Through the Raven's Eyes' is opnieuw een industrial metal trage bovenlichaamschudder, zonder dat het mij een Ministry-vibe geeft deze keer. Onmiskenbaar Combichrist. De trage gitaaronderbouw is wat te aanwezig naar mijn gevoel maar na een paar beluisteringen stoort het me niet meer.

'Wolves Eating Wolves' is ook een vrij trage, maar interessante industrial rock/metal song die afwisselt tussen ingetogenheid en metalen hardheid die uitnodigt tot heup- en torsowiegen.

Het opbouwen, even losbasten en dan weer stilvallen en opnieuw opbouwen zit ook weer in 'Not My Enemy'. Doordat er ook tempoafwisseling is, werkt dat hier echt goed.

'Modern Demon' met zijn ietwat frustrerende opbouw besprak ik al eerder. Combichrist heeft de juiste keuze gemaakt met dit nummer als eerste single. Het is het sterkste nummer uit het album. Onder andere door die spanningsboog. Het is wel niet mijn favoriet.

Dat is 'Planet Doom'. Na een intro die mij doet denken aan een 70ies sci-fi film gaat dit los in het meest energetische en meest metal rondspringnummer vam het album. Het meest dansbare als je de stamina ervoor hebt. Goed dat het na 3:20 even op halve snelheid gaat. Op 4:00 vallen de snaardrum en de hihat weg en op 4:16 gaat het weer loos!

Na 20 seconden onnodige intro brengt 'Sonic Witch' een kraker op marstempo met opnieuw een beetje Ministry peper en zout.

'Violence Solves Everything Pt I' is een supersnel kort moshpitnummerke als intro voor 'Violence Solves Everything Pt. II (The end of a dream)'. Dat is een dijk van een industrial rock song met een heel goede zanglijn. Meezingen komt vanzelf.

Ik hou vooral van Combichrist omwille van de opzwepende, harde dansbaarheid. Muziek waarbij een metalhead op de dansvloer wil gaan staan. Niet zozeer voor het donkere, harde nihilisme dat uit de teksten straalt.

Ik heb deze 'CMBCRST' meerdere keren moeten beluisteren om zonder die verwachting een oordeel te kunnen vormen omdat het dansgehalte ervan wat laag is. Al bij al is het oordeel niet zo slecht. Andy's stem had wat meer aandacht moeten krijgen bij de opnames hier en daar. Er zijn stukken bij die ik opnieuw had laten inzingen. Maar het is een zeer afwisselende plaat geworden, met een ferm herluistergehalte waarbij je telkens meer laagjes hoort. Maar 'Northern Path' had er gewoon NIET op mogen staan.

"Stel, je vergeet Disc 2", hoor ik je zeggen. Ja, die Disc 2, die mag je inderdaad gewoon vergeten, of je moest soundscapes nodig hebben voor een bizarre kunstinstallatie of achtergrond voor een horror roleplaying game sessie. Enkel het zesde van de negen nummers heeft een ietwat dansbare beat met een repetitieve drone bas. Vocals vind je er niet op.

Combichrist: bandcamp / Facebook