Genre(s)
In de reeks Megabreakz, van het Megabreakz label, eigenlijk een 'vermomming' van Oraculo Records is het ditmaal de beurt aan het Argentijnse (Buenos Aires) project Cándido van Luis Schiebeler, een naam die alvast Duitse wortels verraadt. Deze Megabrekz reeks richt zich op de clubs, probeert met een nieuw geluid dat wortelt in het ebm / electro genre van de jaren 80 opnieuw raak te schieten. Deze “Mechanical Dances Part 1” is de eerste aanval op de post moderne dark electro / apocalyptic techno dansvloer van Cándido, de albumtitel verraadt alvast dat er ook nog een deel 2 op komst is. Maar beginnen doen we bij het begin, deel 1.
“Mechanical Dances” krijgt de eer deze 8 nummers tellende magenta vinyl door mijn geluidsinstallatie te jagen en doet dat met dwepende tribal electro new beat composities 'avant la lettre' hoewel we nu al ruim een paar decennia later zijn. Retro is hip immers en deze Cándido is een ietwat eigenzinnige fusie tussen proto emb, electro, new beat, rave breaks en vroege house. Wellicht ook nog enig meer maar ik wil deze review dan ook weer niet te complex maken daar ik er ook nog moet in slagen mijn review zelf te begrijpen.
Eclectisch dus, maar overduidelijk retro hip, in de jaren 80 waren er groepen als Cabaret Voltaire om grenzen te verleggen, nu is er onder andere deze Cándido al wil ik deze projecten verder ook weer niet met elkaar vergelijken. “Bodies, Plants And Lacan” hamert er wat strakker op in, proto ebm dus met een zweem experimenteerdrift. Droog aan de haak. “Clickbait” van zijn kant stuwt zelfs een droge disco dreun door de boxen om daarna de new beat toer op te gaan, zonder evenwel al te plat te worden.
“Heroiam Slava”, glorie aan Oekraïne, is Borghesia anno 2024, repetitief en sloganesk, met minimaal ingezette maar doeltreffende arrangementen en een sporadische meer experimenteel geluidje. Wat mij betreft een hoogtepunt. Op de B-kant krijg je “Body Is Not There Anymore” sensueel door een dame tussen de luisteraars hun oren gelepeld. Een droge 'beat' en uit deinende synths. Minimale synthwave. “It’s Fun Time” opent iets metaliger, met een ‘drop that ghetto blaster’ lijntje, ook bekend van een zekere Mr Big Mouse door de minimale, drammerige beats. Om maar te zeggen, dansen doen sommigen nog het best buiten de lijntjes. Inclusief Lords Of Acid gegiechel. Niet mijn meug maar mijn oma zaliger zei altijd het kan niet alle dagen kermis zijn.
Ken je David J. Fisher, ik ook niet, al zijn er wel wat Fishers onder naam David J. terug te vinden. Hij kermt zich in elk geval een weg in het nummer met dezelfde titel. Leuk voor even, maar net iets te veel van het zwarte pad af. Tot slot krijg je ook dat waar je al enige tijd naar hunkert, “Rim Job” een met samples vormgegeven repetitieve electro disco dreun die als een gladde, stevige tong rondjes draait in je geconstipeerde anus. Twijfelachtig deze Cándido, droog en minimaal, met af en toe wel een leukigheid maar in zijn totaliteit wat mij betreft net iets te exclusief en voer voor de blitse club.
Cándido (bandcamp)