Actief sedert 1980 en nog altijd zit er geen sleet op deze Attrition en dat ondanks de naam. Attrition is het electro / industrial en veel meer project van en rond de Brit Martin Bowes die op het eigen Two Gods label uitpakt met een nieuw album. De tel ben ik ondertussen kwijt, maar het zijn er heel wat. Op deze “The Black Maria” (de zwarte dame / madonna of Maria was in het Engeland van de 19de eeuw een verschijning die de verschoppelingen en  onverlaten ‘kwam halen’) laat Martin Bowes zich door vele gasten, die vocaal en instrumentaal bijdragen, bijstaan.

Vrouwenstemmen (Emke van Black Nail Cabaret, Elisa Day van Hetaira Decrépita en Yvette van de band Vaselyne, maar evenzeer de originele Attrition zangeres Julia die na  20  jaar terug is) die aan dit album een meer mystieke, ietwat neoklassieke en devote toets weten te geven. Zo waan ik me bij het beluisteren in een oud, mysterieus, verlaten en ook wel een beetje griezelig klooster waar de geschiedenis van schuld, boete, pijn, ... rondwaart als een permanent aanwezig spook.

Een spook dat geen vrede vindt met de pijnlijke, subversieve en perverse misbruiken en huichelarij die in deze gewijde gangen en cellen plaatsvonden en dus oeverloos en doelloos blijft ronddwalen als een gesel voor de bezoeker of in dit geval luisteraar. Van neo-klassiek, tot gothisch aandoende klankpartijen over industrial aandoende ambient en prikkelende electro. Deze “The Black Maria” heeft het allemaal, en mixt het allemaal door elkaar als de betere miswijn, van dromerig en soms bitter tot een pittige afdronk.

Verwacht echter geen hits, of dansbaar knetterende 'beats'. Neen, “The Black Maria” is  zoals het meer recente werk van “Attrition” vooral een boeiend luisteralbum. Elk nummer hier afzonderlijk bespreken is zinloos, want dit album dien je te beluisteren als een geheel, als het binnentreden in de Attrition wereld en er ook blijven tot de laatste noot van “The Black Maria” is uitgezongen.  Het album is verkrijgbaar op cassette, vinyl en cd en verdient de spotlight hier bij Dark Entries want in de alternatieve clubs en alternatieve hitparades zult je er niks van te horen krijgen. De nummers die je daar hoort zijn dan vaak ook na een paar maand uitgezongen of uitgedanst maar deze “The Black Maria” zal een minder directe maar veel meer tijdloze impact hebben voor zij die luisteren willen.  Het album werd trouwens opgedragen aan Kerri Bowes, de voormalige echtgenote van Martin die in 2022, amper 39 jaar oud,  overleed.

Attrition doet het anno 2024 nog altijd met een even apart en uniek als typerend geluid. "The Black Maria" heeft alvast mijn aandacht gewonnen en weet die ook vast te houden. Ik hoop alvast voor u hetzelfde, want gezien u deze review leest moet u ongetwijfeld een meerwaarde zoeker zijn.

Attrition

Attrition (facebook)