Ahráyeph is één van de sterkhouders in de Belgische gothic rock. De groep – eigenlijk het eenmansproject van Raf Ahráyeph – heeft reeds drie langspelers uitgebracht, en dit is de vierde ep.

De langspelers zijn het debuut ‘Marooned on Samsara’, dat oorspronkelijk in 2008 uitkwam, maar later heropgenomen werd door hyperperfectionist Raf Ahráyep, net als ‘AnimAElegy’, dat oorspronkelijk in 2015 uitkwam. ‘Heavy Like The Ancient Sun’ kwam in 2018 enkel digitaal uit.

Ook de ep’s zijn enkel digitaal beschikbaar. ‘Desert Songs’ uit 2016 is wellicht nog steeds Rafs favoriete ep, maar werd opgevolgd door ‘Heaven No.7’ in 2020 en ‘XXV’ in 2021, dat 25 jaar muziekmaken door Raf moest vieren.

Nu is er de ‘Analog Days’-ep. Er is een reden waarom dit een ep is, en geen langspeler. Raf was eigenlijk van plan om een langspeler te maken, maar verhuisperikelen en een eraan verbonden rechtzaak hebben hem veel tijd en energie gekost. Meer weten we er niet over, en hoeven we er eigenlijk ook niet over te weten.

De volledige plaat komt nog, maar daar moeten we nog wat geduld voor uitoefenen. Maar om zeker te zijn dat we geduldig wachten, krijgen we nu al drie nummers van Ahráyeph voorgeschoteld, en daarmee bewijst Raf weer dat hij borg staat voor kwaliteit.

De ep bestaat uit slechts drie nummers, maar met ‘Once’ start hij met een knaller. Klassieke gothrock die met de deur in huis valt. Ik weet dat Raf niet graag met Fields Of The Nephilim vergeleken wordt, maar hier moet het gewoon. Spetterende gitaren en gedreven drums jagen dit nummer voort, dat voor Ahráyeph ongebruikelijk kort is: slechts drie minuten en half.

‘Expectations’ is meer uitgesponnen, en is ook ritmisch tegendraads. Raf gaat immers niet graag voor vanzelfsprekende patronen. De tekst verhaalt, net als op het openingsnummer, over relaties, in de brede zin van het woord, wat blijkbaar ook het hoofdthema van de ep is. De dingen des levens zeker. We herinneren ons dat Ahráyeph in het verleden ook meer filosofische thema’s aansneed, iets wat we willen aanmoedigen.

Toen Raf het derde nummer – ‘Analog Days’ – klaar had, wist hij meteen dat het het titelnummer moest worden. Raf liep blijkbaar al jaren met de tekst rond, die uiteraard handelt over nostalgie naar die tijden dat alles analoog was, maar vond er moeilijk muziek voor. Door met cleane gitaren en delay te experimenteren, vond hij evenwel de passende begeleiding. En ja, het werkt perfect.

De ‘Analog Days’-ep mag dan wel slechts een kwartier omspannen, het is een aanrader voor wie de Belgische gothrockscene een warm hart toedraagt. Ik zou er nog aan toevoegen dat de ep mijn stelling bewijst dat gothic rock verwant is met metal. Raf zal me niet tegenspreken, want hij speelde ook in de metalbands Trans World Tribe en Ancient Rites.