Recensie

Aeon Sable: Aenigma (2023)

  • Besproken op

    30 augustus 2023
  • Label

  • Release datum

    18 augustus 2023
  • Beoordeling

    8.5/10

Genre(s)


Vier jaar hebben we moeten wachten op de nieuwe worp van Aeon Sable, dat met “Eanigma (2023)” hun 7de album presenteert sedert hun debuut “Per Aspera Ad Astra (AF Music) uit 2010. Ondertussen is het gezelschap rond Nino Sable en Din-Tah Aeon een constante verschijning bij het cult en genre label Solar Lodge en daar zag zeer recent deze “Aenigma (2023)" ook het levenslicht (sic).  

Dat de groep zich ondertussen een aardige reputatie in het occulte en magische gothic rock genre met psychedelische roes bij elkaar speelde is zo klaar als een klontje. Ditmaal werd het album aangekondigd met de schitterende vooraf single “Burning In Black” die wars van elke commerciële trend dik boven de  8 minuten uitsteekt maar daarvan geen enkele seconde verveelt. Gothic rock waarvan een zekere Fields echo maar waarin evenzeer de schreeuw van naar goth metal neigende bands van de eerste generatie (denk aan Tiamat of nog veel eerder oude Paradise Lost),  in doorklinkt. Zonder evenwel te kopiëren, maar vooral een eigen magisch brouwsel te bereiden met een stevige afdronk.

De opener, ook al ruim boven de 8 minuten  “Birth Of The Godforsaken” is een slepende post rock /  gothic rock compositie dat aan het eind uitdeint als een dromerij en naadloos overgaat in “Twin Flames In Spring”.  Vlammend, maar dan vuurtongen die aanlokkelijk dansen rond onze verloren ziel in plaats van een uitslaande brand. Een melodieus stukje gothic rock met en zeker torment waarin ik meen de geest van The Mission in te horen rondwaren.  In het duister is er ook altijd licht, het ene kan immers niet zonder het ander en branden zullen we, al zeker in “Burning In Black”.

Deze “Burning In Black” was de vooraf singel en wat mij betreft een gothic rocker die alles ademt wat een authentieke gothic rocker moet ademen. Tot asse worden we verteerd met een doeltreffende melodie, dwepende en passioneel rockende gitaren en een strak brommend ritme. Meer moet dat niet zijn om mij te overtuigen. Een lijn die wordt doorgetrokken in het kortste nummer van dit album “From Witchcraft To Deviltry”, speelduur 5 minuten en 16 seconden. Het klinkt rockerig speels alsof de vloek van het meisje uit het nummer niet meteen een torment maar eerder een vrijgeleide tot een nieuw leven is, van engel naar duivel of hoe liefde en haat altijd de kanten van dezelfde medaille zijn.

“For The End And Beyond”, alweer dik boven de 8 minuten, is de verplichte tegelklever,  een mooie intro, holle bas en een kronkelende gitaartje. Doch vergis u niet, deze schoonheid is de inleiding van een vervaarlijke sprookje... ‘all hail the greatness of Yama* - All hail the name of Ahriman** - Evil dwells in those who doubt their words sublime  - All hail all hail the end of all time...’ Tegelklevers krijgen plots een totaal andere invulling en de dame tegen wiens boezem u zich aan schurkt zou wel eens een vervaarlijke demon kunnen zijn...

“Loaded Dice On Lover’s Lane” sluit weerom aan bij eerder vermelde nummers met een hoger goth rock gehalte en sterke, doch eenvoudige en dus doeltreffende melodie. Gothic rock het blijft heerlijk wegdromen. Tot het laatste stuk, het meer dan 13 minuten (!) durende  “Loqui Ad Anguis”, een lange babbel met serpenten zowaar, een beetje dreigend van aanzet en net zoals de tong van de slang, gespleten. Ik wil maar zeggen , het is eerder een soort mantra, ter ere van de slang, “love the snake, eat the snake”.  En als je denkt dat het gesprek over is gaan we nog even door alsof we één geworden zijn met dit mysterieuze reptiel, dat ook in onze katholieke contreien symbool staat voor het kwade, de zonde.

Dwepend en haast hypnotisch zet Aeon Sable een punt aan zijn nieuwe en tevens sterke epos. Een album dat zorgt voor een magische luistertrip vol symboliek en psychedelisch duister dat zowat het handelsmerk is geworden van deze Aeon Sable. Gothic rock in alle tinten zwart.

* Yama: in de vedische mythologie de god van de dood en heer van alle mensen  **Ahriman; de god van het kwaad in het zoroastrisme, een pre-islamitische religie uit Perzië, de naam wordt altijd omgekeerd geschreven.

Aeon Sable

Delen op

Tags

Over Kurt Ingels

Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.