In 2020 brachten AA & les Oneiroi een eerste plaat uit: ‘Chants de l’Erèbe’. Wij kenden Alexandre Alquier, AA dus, reeds als de drummer van de zeer gewaardeerde Georgio ‘The Dove’ Valentino & la Société des Mélancholiques, maar hadden toen geen idee dat de man ook nog eens uitmuntend gitaar en piano speelde.
Voor ‘Chants de l’Erèbe’ schreef Alquier dat hij al dertig jaar achtervolgd werd door de klank van de piano die hij als kind bespeelde, en dat hij daaruit de roeping had gevoeld zijn eigen muziek te maken. Als dat zo was voor het debuut van de groep, dan geldt dat ongetwijfeld ook voor de opvolger ‘Le Souffle de l’Hybris’, want die ligt volledig in de lijn van het debuut ‘Chants de l’Erèbe’.
Die plaat ligt in lijn met, of zelfs in de overtreffende trap ervan, want waar we van ‘Chants de l’Erèbe’ al schreven dat het een prachtige plaat was, weet ik nu niet goed welke superlatieven ik moet gebruiken om de dromerige, uitgerekte en gevarieerde composities van Alquier te beschrijven.
Net als bij ‘Chants de l’Erèbe’ – een verwijzing naar godheden die de duisternis vertegenwoordigen –, verwijst ook ‘Le Souffle de l’Hybris’ naar de Griekse mythologie. Hybris staat namelijk voor overmoed, en wordt door de godin van de gerechtvaardigde wraak, Nemesis, meedogenloos afgestraft. (Ik vermeld ook dat de Oneiroi in de naam AA & les Oneiroi verwijzen naar de drie zonen van Hypnos, personificatie van de slaap, die in de Griekse mythologie de dromen vormgeven.)
Is ‘Le Souffle de l’Hybris’ dan een daad van overmoed? In zeker zin wel, want met vijf symfonisch getinte composities, die voor het gemak van de luisteraar onderverdeeld werden in veertien secties, is de plaat enorm hoog gegrepen. De teksten zijn alweer zeer filosofisch van inslag. Ik veroorloof me om een klein stukje te citeren:
You know
Life is not so binary
It is not enough to be alive to exist
It is not enough to die to disappear
Life is more subtle than that … you know
Om zijn uitgerekte composities in te kleuren, doet Alexandre Alquier opnieuw een beroep op andere muzikanten: Benoît Courribet op bas, en Florian Claude, Eric Sarrade en Eric Becker op gitaar. De rest van de instrumenten speelt Alquier zelf. Op die manier vloeien de composities voorbij, meeslepend en gevarieerd, en altijd boeiend en gedreven.
Is ‘Le Souffle de l’Hybris’ dus overmoedig, om mijn oorspronkelijke vraag te herhalen? Ja, het is buitengewoon ambitieus, maar ligt wel op de hoogte van die ambities. Het is geen hoogmoed die leidt tot een val, maar die ons verheft naar hogere hoogtes. Of kortom: ‘Le Souffle de l’Hybris’ is een hemelse plaat.
AA & les Oneiroi: bandcamp / Facebook