Af en toe wordt een mens nog eens omvergeblazen door iets nieuws. Dat was bij mij gisterenavond het geval, toen ik het tweede optreden van N.E.L. & J.P. in Hamme bijwoonde. Nederlandstalige poëzie op een bedje van industrial wave, laat het ons zo benoemen. De twee hoofdactoren kennen we al langer. Nel Mertens is niet alleen de vrouw met de prachtige hanekam, maar is ook sinds jaar en dag een gewaardeerd muziekjournalist bij Luminous Dash, en heeft daarnaast al twee dichtbundels uitgegeven. JP De Brabander kennen we dan weer van This Can Hurt, DeLaVega, Looplizard en Girl Named Wolf. Het duo vormde zich na een eenmalige samenwerking tussen This Can Hurt en Nel mertens, waarna JP vond dat er meer inzat. Hij had gelijk.
Het concept is niet zo ver gezocht: de gedichten van Nel worden ondersteund door vernuftigd geprogrammeerde elektronica en een donderende baslijn. U denkt meteen aan Anne Clark, en dat is geen slechte referentie. Mogen we u ook Oberer Totpunkt aanreiken als referentiepunt, al is dat veel harder? Of ik denk zelfs aan Neue Deutsche Todeskunstgroepen als Goethes Erben en Endraum in hun begindagen. (Ik wou de groep bijna als Nieuwe Belgische Doodskunst bestempelen, maar aangezien niemand destijds blij was met het label Neue Deutsche Todeskunst, laat ik dat maar achterwege).
Hoe dan ook: dit is iets fris en origineel, en ik raad iedereen aan om dit bij gelegenheid live te gaan zien. Bovendien heeft het duo net het eerste staaltje van haar kunnen online gezet, in de vorm van een video voor het nummer 'Zelfbeeld van Denaldie'. Elementen: rake observaties en woordspelingen over de reddeloosheid van de hedendaagse hypergeconnecteerde hectiek door Nel, bovenop knap geknutselde elektronische beats en bliebjes van Jean Paul, die ons eveneens confronteren met de 'overload of information' die ons dagelijks ten deel valt. Knap eerste nummer, Nel en Jean Paul, ook al werd de mooie clip blijkbaar niet in een Aldi opgenomen, maar in een Carrefour. We kijken uit naar jullie ep later dit jaar!
Ze heeft het zelfbeeld van Denaldie Ze moet winkelen, alsjeblieft Want ze heeft niets meer om aan te doen Ze is niet meer wat ze is Om haar ego te troosten Haar uiterlijk op te smukken Haar ziel te verkopen Negerend wie ze is
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
