Wasted feelings - Broken meanings - Time is fleeting - See what it brings. Met deze woorden gaat een nieuw hoofdstuk in de muzikale carrière van de Britse synthpopformatie Depeche Mode van start. Op 9 februari verscheen hun nieuwe single, Ghosts Again, die tevens de voorloper is van hun langverwachte nieuwe album Memento Mori. Dave Gahan en Martin Gore trokken afgelopen jaar voor de vijftiende keer de studio in, maar deden dit voor de eerste keer sinds 1980 zonder medeoprichter Andrew Fletcher. Deze laatste overleed onverwacht op 26 mei vorig jaar, waarna de overige bandleden besloten om als duo verder te gaan.
De rode draad doorheen Ghosts Again is de kwetsbaarheid van het leven en de mogelijkheid van een hiernamaals. De luisteraar wordt er gedurende het nummer aan herinnerd dat elk leven uiteindelijk weer in geesten zal veranderen. De song geeft een perfecte balans tussen melancholie en vreugde weer volgens de zanger.
Muzikaal valt Ghosts Again onder het label gestroomlijnde synthpop, zoals we reeds jaren van de Britten gewoon zijn. Een continue beat die het nummer voortstuwt, afgewisseld met bij momenten sterk aanwezige synths, overgoten met het aparte stemgeluid van Gahan.
Voor de videoclip werkten Gahan en Gore samen met de Nederlands fotograaf en regisseur Anton Corbijn. In deze stijlvolle zwart-wit clip zien we de bandleden verwikkeld in een schaakspel op het dak van een appartementsgebouw. Liefhebbers van het goede filmwerk denken hierbij meteen aan The Seventh Seal uit 1958 van Ingmar Bergman waarin de Dood wordt uitgedaagd tot een partijtje schaak waarbij zijn tegenstander letterlijk en figuurlijk het gevecht om het behoud van diens leven aangaat.
Deze song is een mooi voorsmaakje uit Memento Mori, dat op 24 maart zal verschijnen. Ik kijk alvast ongeduldig uit naar 20 mei, de dag waarop Depeche Mode in een uitverkocht Sportpaleis dit nummer (en hopelijk nog een pak meer) op ons los zal laten.
Zag het levenslicht in het jaar waarin Depeche Mode werd opgericht. Sinds het veertiende levensjaar metalhead in hart en nieren, maar daar kwam in 1997 verandering in door het album Angst van Lacrimosa. Geïntrigeerd door de kille wave sound, werd het krakende internet uitgevlooid naar muziek en films met dezelfde sfeer, waardoor al snel een Eureka moment bereikt werd. In datzelfde jaar kwam de eerste cd uit het genre in huis: Leben in Niemandsland van Goethes Erben en een jaar later sneed het stemgeluid van Anna-Varney Cantodea door merg en been. En bleef daar tot op heden ook plakken. Op de vraag naar de favoriete song aller tijden, luidt het antwoord sinds 1998 steevast ‘Das Schweigen’ van Lacrimosa. Voelt zich als een vis in het water wanneer volgende muziekgenres door de geluidsbox knallen: darkwave, dark ambient, black metal, dark metal, doom metal, symphonic metal, gothic metal, gothic rock, Neue Deutsche Härte, Neue Deutsche Todeskunst, Aggrotech. In 2016 ingelijfd als Torma, één van de leden van het muziekproject Hedera helix alwaar een deel van de visuele performance wordt opgenomen. Sinds 2020 aan de slag bij Dark Entries om de eindredactie op zich te nemen en als bij wonder in 2022 eveneens in de pen gekropen, twintig jaar nadat de eerste editie van dit - toen nog papieren tijdschrift - tot verplichte literatuur werd uitgeroepen.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971