Such Beautiful Flowers

"Voor mij was er nooit veel verschil tussen The Sex Pistols en Fad Gadget. Het is allebei punk, maar gewoon met andere instrumenten."

Door Xavier Kruth

16 november 2022

Such Beautiful Flowers is een relatief nieuw Vlaams electroproject dat zowel melancholisch als dansbaar is. De man achter het eenmansproject is echter een oude rot, die in een vorig leven nog zong in de handcoregroep Midnight Souls. Donny Woestenborghs doet alles DIY, op zijn eentje, en vertelde ons in het volgende gesprek meer over zijn project.

Dag Donny. Je hebt een muzikaal project onder de naam Such Beautiful Flowers. Het intrigeert me om te weten waarom je voor die naam gekozen hebt. Wat is de betekenis van de naam Such Beautiful Flowers?

Elk kind verdient een naam en zo ook elk nieuw project dat je start. Je gaat dan op zoek naar iets dat, ten eerste, niet al door tien andere artiesten is ingenomen, en, ten tweede, het geheel omvat van wat je wil vertellen, maar toch ook voldoende ruimte tot groei openlaat. Such Beautiful Flowers was een concept dat ik al lange tijd in mijn hoofd had, en eigenlijk komt de term van de stille film ‘Nosferatu’ uit 1922. Afhankelijk van de versie die je bekijkt zijn de eerste zinnen die ‘gesproken’ worden in de film ‘Such beautiful flowers, why did you kill them?’ Heel de tragische romantiek en romantische tragedie die voortvloeit uit Bram Stokers boek zit verborgen in die twee zinnen. Een verhaal van liefde, lust, verlangen, dualiteit, eenzaamheid, afzondering … daar kon ik me wel in vinden.

Je maakt nu vrij poëtische electro, terwijl je vroeger de zanger was van de veel stevigere hardcoregroep Midnight Souls. Dat is toch een hele overgang, ook al ben je niet de enige die deze evolutie maakt. Wat heeft je aangetrokken tot electro?

Is dat een hele overgang? Ik weet het niet. Voor mij was er nooit veel verschil tussen The Sex Pistols en Fad Gadget of Front 242. Het is allebei punk, maar gewoon met andere instrumenten. Midnight Souls was in de hardcore scene ook vaak het buitenbeentje, aangezien we niet echt meededen aan de typische clichés van het genre. In onze tourvan hoorde je vaker My Bloody Valentine en New Order dan Minor Threat of Black Flag. De eerste muziek die me echt raakte waren van oudere broers ‘geleende’ New Beat-tapes die we op de lagere school uitwisselden. MTV stelde mij bloot aan The Cure, Depeche Mode en een hele reeks artiesten die een grote impact hadden op een kind van de 80’s, dus verbaast het mij eigenlijk niet dat Such Beautiful Flowers klinkt zoals het klinkt.

Hoe en waarom heb je besloten om een solo-electroproject op te richten?

Het einde van Midnight Souls werd ingeleid door twee dingen. Het gevoel dat het verhaal verteld was en het feit dat niet iedereen meer de tijd of motivatie had om er volledig voor te gaan. We zaten op dat fragiele kantelpunt waar jobs en relaties mogelijk zouden moeten schuiven om verder te kunnen groeien. Maar een artiest stopt niet met creëren, en dus begonnen na een tijd ideeën op te borrelen, en ging ik op zoek naar mensen om iets nieuws mee te starten. Als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt, merk je echter snel dat het moeilijk is om mensen met eenzelfde visie en engagement te vinden, en na enkele valse starten met andere individuen heb ik besloten om het DIY-concept letterlijk te interpreteren. Ik merkte ook dat ik meer dan ooit muziek wou maken, vrij van compromissen of toegevingen, in een nieuwe omgeving, los van al het voorgaande. Dus geen gitaren en schreeuwzang meer, maar synths en een nieuwe manier om klank aan mijn woorden te geven.

Ik heb het gevoel dat je veel aandacht besteed aan je teksten. Kan je ons wat meer vertellen over wat je probeert over te brengen, en over de onderwerpen die je graag behandelt in je teksten?

In Midnight Souls was ik de zanger, dus de pen is altijd mijn eerste instrument geweest. Ik vind het moeilijk om thema’s aan te stippen in deze context, omdat ik steeds het gevoel heb dat ik tegelijkertijd over alles en niets schrijf. Woorden verschijnen en die leiden tot zinnen, en vaak wordt de betekenis pas uitgeklaard aan het einde van het proces. Zelfs daarna kan de betekenis veranderen. Uiteindelijk is het veel interessanter om te kijken naar wat het betekent voor de persoon die er naar luistert. In essentie zal het steeds terugkomen op de existentiële vragen die we ons allemaal stellen. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom ben ik? Het gaat over mijn verleden, het heden en onze toekomst.

In 2019 bracht je je debuut-ep ‘Neon Gloom’ op het nu zeer betreurde Wool-E Tapes label. Hoe waren de reacties op deze uitgave?

Ik denk dat de reacties over het algemeen wel positief waren. Dat leken de reviews toch te weerspiegelen. De tracks kregen wel wat airplay op de nicheradiostations online. Maar je merkt wel snel dat het moeilijk kan zijn om je muziek bij de juiste mensen te krijgen in een wereld van algoritmes die kwantiteit boven kwaliteit prefereren. Zonder publishing machine wordt je creatie snel overspoeld door al de rest. De ep kwam ook vlak voor de eerste coronagolf uit, en dus viel alles plat, net wanneer de bal ging rollen en er een aantal optredens ingepland waren ter promotie van de release. Je merkt als nieuwe act dat het live circuit heel belangrijk is om je muziek te promoten.

De ep kwam uit op cassette, en wel op Cassette Store Day. Heb je een speciale voorkeur voor het medium?

De manier waarop we de release gedaan hebben, was in samenspraak met Dimi van Wool-E Tapes. Vinyl was voor een eerste release een te dure gok, en dus kozen we voor een cd en tape release. Een cd is een redelijk gevoelloos en niet echt sexy medium, dus was ik wel blij met de cassette. Het was een knipoog naar de dagen dat ik muziek ontdekte door tapes te kopen op de markt, of uren voor de radio zat met mijn vinger op de record knop, in de hoop dat mijn favoriete track van het moment zou passeren. Tape heeft ook een soort natuurlijke saturatie die het geheel ook meer karakter geeft als je ernaar luistert.

Na de ‘Neon Gloom’-ep bracht je nog een paar alleenstaande nummers uit. Je viel op met covers van Slow Crush (‘Drift’) en The Stooges (‘Now I Wanna Be Your Dog’). Waarom heb je die nummers uitgekozen om onder handen te nemen?

Slow Crush is een band met leden die ik al jaren ken. Ik heb ze gevolgd van hun eerste optreden tot waar ze nu verdiend staan. In een gesprek met Jelle, de gitarist, kwam ter sprake om eens een remix te doen. Ik zag het als een leuke uitdaging, en voor hen was het op dat moment misschien ook een manier om uit dat typische hokje van ‘shoegaze’ te breken. Het was verder een goede oefening om mijn skills als engineer aan te scherpen. De Stooges cover was een manier om weer op een andere manier creatief uit de hoek te komen. The Stooges stonden aan de bakermat van zo veel dingen, dat ik het ook wel als een soort eerbetoon zag. Mogelijk was het ook wel omdat Iggy zich in het verleden heel laatdunkend had uitgesproken over elektronische muziek.

Je laatste uitgave op bandcamp dateert van 2020. Ben je van plan binnenkort iets nieuw uit te geven? Wat zijn je toekomstplannen?

Het is al even (te) stil rond Such Beautiful Flowers, wat ik volledig besef. Het voordeel van een soloproject is dat je alles zelf kan doen, maar dat betekent ook dat je alles zelf moet doen. De ep is volledig ‘in the box’ gemaakt, en dat wou ik vermijden bij volgende releases. Tim van MuchLuvStudio & AmenRa heeft top werk geleverd om die eerste nummers af te mixen, maar ik wou ook in dat proces meer controle krijgen. Er volgde een periode van het inrichten van een studio met hardware synths, compressors, eq’s … die dan ook weer de nodige learning curve hebben. Combineer dit met een drukke job en een privé leven naast muziek, en dan is het soms moeilijk om voldoende tijd te vinden om aan iets te werken. Ik ben vorige zomer ook verhuisd, hetgeen betekende dat ik heel mijn studio moest afbreken en herinrichten. Maar ik ben in de laatste fases van het afwerken van een full length die hopelijk eind dit jaar of begin volgend jaar een release zal krijgen. Luistert de wereld dan mee, dan is dat top, maar bereik ik hier maar een kleine groep mensen mee, is dat ook oké. Ik wil vooral muziek blijven maken die ik zelf wil horen, en eventueel live wil brengen. Al de rest is bijzaak. Het leven heeft mij geleerd dat hoe minder je wilt, hoe gelukkiger je zal zijn.

Ik heb erg genoten van je optreden op Sinner’s Day. Binnenkort speel je ook in Het Groot Ongelijk in Leuven. Wat maakt een optreden van Such Beautiful Flowers speciaal?

Dat is natuurlijk een vraag die je beter aan jezelf of aan het volk rondom je had gevraagd. Ik doe gewoon wat ik doe, zonder daar te lang bij stil te staan. Het is geen act of show die opgevoerd moet worden. Het is een samenspel van muziek, artiest, publiek en omgeving op dat moment, en de interactie tussen die elementen bepaalt of iets speciaal is of niet. Misschien is de energie die ik heb meegenomen uit de punkscene, iets waar niet iedereen aan gewend is. In de jaren dat ik op podia sta, heb ik mensen zien dansen, vechten, huilen en ontgoocheld afdruipen. Ik hoop gewoon dat het niemand onberoerd laat.

Such Beautiful Flowers speelt op vrijdag 2 december in Het Groot Ongelijk in Leuven

Such Beautiful Flowers: bandcamp / facebook

Delen op

Over Xavier Kruth

Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.