Een review schrijven over het Wave Gotik Treffen is een onmogelijke opdracht, en toch doe ik het elk jaar, tegen beter weten in, opnieuw. Is enige vorm van masochisme me niet vreemd of wil ik gewoon de lezers van deze website warm maken om minstens één keer in dit korte aardse leven dit unieke festival te bezoeken? Ik vermoed het laatste, want ook al kraaiden er een aantal ‘muziekfans’ dat de line-up dit jaar toch wel ‘zeer mager’ was, toch loont WGT altijd de moeite en is het een uitgelezen kans om nieuwe ontdekkingen te doen.

En al bij al stond er toch wel wat moois op de affiche dat de verre reis naar mijn tweede thuis, ik moet er al 25 keer zijn geweest schat ik, rechtvaardigde. Dat en goede compagnie en regelingen treffen ruim een half jaar op voorhand want comfortabel overnachten op mijn leeftijd is een must, de camping site op de Agra zit er al enige jaren niet meer in. Daar zult u mij dan ook niks over horen zeggen, al is de Agra allee wel nog altijd de ‘place to be’ om mensjes te spotten, zichzelf in de kijker te lopen met pompeuze Victoriaanse garderobe of een schaarse outfit die perfect de string rond een strak getrokken bilpartij accentueert. Het kan en mag allemaal in Leipzig die vier of beter vijf dagen. Dat hoort er gewoon bij en geeft dit unieke festival extra sfeer.

Voor Victoriaans en apart uitgedoste medemensen moet u vooral op de traditionele picknick zijn op vrijdagnamiddag in het Clara Zetkinpark waar ook de locals zich komen vergapen aan het unieke en aparte volkje, fototoestel in aanslag. Het heeft zowaar iets onwerkelijks, de Leipzig sfeer rond Pinksteren. Goed, ik was niet op de picknick, maar mocht u foto’s zien opduiken veel kans dat ze daar zijn genomen, of elders.  

(c) Luc - Who Cares - Luyten, Victoriaanse picknick WGT 2024

Donderdag 16 mei

Traditioneel wordt in de vroege ochtend de donderdag (6 uur) voorafgaand aan het festival met veel koffie en een goed humeur vertrokken. Zo blijf je de gehate files rond Antwerpen voor, al sta je natuurlijk wel even vast in de Ruhr. Doch de heenreis verliep soepel en om 15u00 stonden ik en mijn reisgezellen al te pronken voor ‘ons’ (toch 5 nachten) gehuurde appartement. Klaar om vanuit de uitvalbasis Leipzig te veroveren! Het festival mag dan officieel wel starten op vrijdag, op donderdagavond is er reeds heel wat te beleven, zo zijn er verschillende openingsparties en de traditionele ebm warm up party waar je met een WGT bandje al van de eerste concerten kunt genieten.

Ik haal het fel begeerde bandje al jaren af aan de kiosk tegenover het Hauptbahnhof. Tip: geduld is een schone deugd, en je raakt er uiteindelijk wel En dan, wel dan kan de party echt beginnen. Op tijd naar de Felsenkeller, één van de vele concertzalen tijdens WGT, naar de ebm warm up party om eens aan de zaal een enorm lekkere en betaalbare Vietnamees te proeven. Ik heb het dan uiteraard over eten. Een bodempje leggen hoort er bij wil je Leipzig doorkomen zonder al te veel kleerscheuren, al zal men dat aan je ‘outfit’ niet zozeer merken.  De eerste avond is iedereen nog fit en vooral jolig want de ‘fun’ is weerom begonnen.

Toen ik binnenstapte hoorde ik nog de laatste vier stevige nummers van onze eigen NTRSN die terug de synths hebben opgenomen en op basis van wat ik nog door de buis van Eustachius te horen kreeg is de ‘sound’ nog altijd ebm overgoten met een licht dark electro / industrial sausje, het publieke veerde op en neer. Yep, we zijn er dacht ik toen de eerste Duitse 0.5 liter vlotjes de rijst van tussen mijn tanden spoelde.

De noise floor, op het eerste verdiep bereikte ik niet. Ik hoorde vooral dat er veel lawaai was en vooral dat het er broeierig heet was. Ik bleef op de begane grond in de kuip van de Felsenkeller voor Bang Elektronika, waarvan ik me uit een ver verleden nog het hitje “Aktivierung!” herinnerde. Ik bleek niet de enige. Zonder spectaculair te zijn was dit best een aangename en leuke show, waarbij de ebm ruggengraat vooral een soort electropop over zich heen kreeg die vrolijk deed meehuppelen. Nooit eerder gezien deze Bang Elektronika en ook daarvoor kom je natuurlijk naar het WGT.

Nadien was het de beurt aan 0.5 liter (deze groep zou ik nog veel vaker zien ;-)) en No Sleep By The Machine, een groep die ook al België aandeed, maar me eerder wat op mijn honger liet zitten. Was de Vietnamees al verteerd?  Ebm ok, maar dan met dark electro invloeden om een donkere saus over de ‘beats’ en ‘bleeps’ te gieten. Ik kon er maar met mate van genieten, dan was 0.5 liter toch beter. Even buiten de lijntjes kleuren dan, ook daarvoor kom je naar Leipzig, met het voor mij onbekende Franse HORSKH die eerder de industrial metal kaart trokken dan ebm troef te spelen, maar wel wisten te overtuigen met een krachtige show. Aangename kennismaking.

Ik zei het al, in Leipzig leer je ook nieuwe groepen kennen, dat zou alvast een doel moeten zijn. Sturm Café van zijn kant is natuurlijk een bekende naam, of beter een meer bekende naam. Zij hadden dan ook de eer en ik vermoed het genoegen om de live concerten af te sluiten in hun gekende ietwat cynische en humorvolle poppy ebm stijl. Je bent er voor of je bent er tegen maar ik lust er wel 0.5 liters van. Dus ja ik genoot zoals het overgrote deel van het publiek waarvan ik er al tientallen spotte met een Sturm café T-shirt of voor de nog strak afgelijnde fan, een ‘marcelleke’. “Scheissnormal” is het allemaal tijdens het WGT in Leipzig, en gezien de “Coca Cola Freiheit” ons allemaal naar de afgrond voert, hield ik het nog bij een 0.5 literke vooraleer een taxi in te duiken om samen met de kompanen terug te keren naar onze uitvalsbasis, met het idee: dit was al mooi en het eigenlijke festival moet nog beginnen. Ik besefte toen nog niet dat mooie liedjes niet lang duren ...

(c) Luc - Who Cares - Luyten, Bang Elektronika WGT 2024

Vrijdag 17 mei

Als een blok in slaap gevallen om pas om 11u00 ‘s ochtends mijn ogen open te trekken, terwijl de metgezellen al vrolijk van hun ontbijt zaten te smikkelen. Maar wel fit en mon(s)ter, en meer nog: daags voordien hadden we al onze plannen uit de doeken gedaan voor wat vandaag, vrijdag de 17de zou brengen. Meer 0.5 liters en goede muziek en concertdates met vriendjes. Spek met eieren en een frisse salade leggen een goede bodem, dus inkopen doen voor de komende veldslagen vooraleer ons naar de gekozen locatie te begeven.

Dat werd voor vrijdag Täubchtental, waar een flinke portie deathrock, batcave, darkwave en gothic op het menu stond. Als muziekfan ben ik altijd op tijd en wil ik steevast de eerste, vaak mij nog onbekende groep, meepikken. Al moet gezegd dat ik deze The Cemetary Girlz wel al kende, en als fan van deathrock en aanverwanten u waarschijnlijk ook. Helaas was de geluidstechnicus nog wat zoekende en viel dit concert in het water door een geluidsbrij waardoor de kunde van deze jongens niet tot hun recht kwam. Een opmerking die werd gedeeld door vele omstaanders. Jammer, want deze jongens hebben best wel wat aardige noten op hun zang staan. “Echoes Of My Tears”, “Faded Roses”, “Smoke My Brain”, “La Malediction” of “I Was Born To Be Cold” om er een paar te noemen, ook al kwamen de noten live niet tot hun recht. Spijtig, zo oordeelde ook mijn 0.5 liter. Lees hier de Dark Entries review van hun recente album “L’ Envol Du Corbeau”.

Principe Valiente gooit het over andere boeg: gepassioneerde darkwave, en hier was het geluid wel vlekkeloos. Een duo muzikanten die wist waar ze mee bezig waren en een diep vol geluid de volgelopen zaal binnenbliezen. “The Night” blijft een onverwoestbaar nummer en hoewel ze op hun laatste album voor meer ‘ambiente’ sfeer kozen (lees hier de Dark Entries review) bleven ook deze nieuwe nummers krachtig genoeg en moeiteloos live overeind staan. Mooi, dat moest gevierd met, jawel, of beter ‘jawohl’, een 0.5 liter. Op naar de volgende band, het gaat snel op WGT, amper 20 minuten verpozing.

The Rose Of Avalanche besteeg het podium. Een groep van lang, lang geleden, met een psychedelische goth ‘sound’ die me enige tijd geleden, ik meen op één of andere Porta Nigra, al had weten te charmeren en ik er dus graag nog eens bijnam. Een gothic rock groep ‘pur sang’ is The Rose Of Avalanche eigenlijk nooit geweest. Daartoe waren ze net iets te psychedelisch. Maar ze surften wel vrolijk mee op de gothic storm die in de jaren 80 over de UK raasde en al zeker niet in het minst over hun thuishaven Leeds. Al zijn de goth invloeden ook onmiskenbaar. Rocken deed het zeker en de groep wist de set met bravoure en kunde te brengen. Net als de wijn worden ook zij beter met de leeftijd want na 27 jaar stilte staken ze in  2019 de koppen opnieuw bij elkaar, en zie dit vroeg om meer: “LA Rain”, “Never Another Sunset”, “Velveteen”,  “Stick In The Works”, “Always There”, “Gimme Some Loving”, “Goddess”, om er enkele te noemen. De nummers staan er anno 2024 nog altijd, stevig en passievol. Wat niet kan gezegd van 0.5 liter bier dat in Duitsland toch een beetje flets proeft. The Rose Of Avalanche bevestigde mijn verwachtingen.

Een andere legende uit de jaren 80 is ongetwijfeld Theatre Of Hate, die zichzelf onsterfelijk maakten met de grote hit “Do You Believe In The Westworld?”. Begin jaren 80 werd de groep rond Kirk Brandon eveneens meegezogen in de ontwakende gothic rock scene, al is postpunk wellicht een beter klevend label. Eigenzinnige postpunk dan wel, want de groep is ook legendarisch voor de introductie van de saxofoon in het postpunkgeluid. De groep bestond maar kort, maar wist tussen 1980 en 1982 wel zoveel indruk te maken dat ze anno 2024 nog altijd live de hort op gaan. Iets wat van heel wat generatiegenoten uit die scene van toen kan gezegd. Openen met het meest bekende nummer is altijd gewaagd en straf, maar Theatre Of Hate deed het gewoon en wist daarna nog een volledige set lang te boeien. De groep geeft nog regelmatig nieuw of herwerkt materiaal uit en liet ook songs als “Judgement of Fears”, “Fear” en “Conquistador” uit het legendarische debuut “Westworld” aan bod komen. Het publiek was er niet rouwig om en huppelde vrolijk verder met of zonder 0.5 liter in de hand. Missie geslaagd voor deze veteranen waaraan vele  pas geworpen jongeren een puntje kunnen zuigen.

Daarna was het de beurt aan de uitsmijter van de avond, het legendarische Christian Death. Al blijven het Valor - en Rozz Williams kamp anno 2024 verder stokebrand spelen, ik wou Valor en zijn muse Maitri wel eens aan het werk zien. De band brengt nog regelmatig nieuw materiaal uit. Zo verscheen recent nog “Evil Becomes Rule” waaruit het eerste deel van het concert heel wat materiaal werd gespeeld. Materiaal dat ik niet meer ken, maar waar je wel de Christian Death 'sound' in herkent. Slecht neen, maar de hanenkammetjes op de eerste en tweede rij zaten duidelijk op iets anders te wachten. Een beker 0.5 liter vloeistof, neen, eerder het oude materiaal dat door de originele Christian Death-zanger Rozz Williams (RIP) werd geschreven en er in het tweede deel van het concert ook daadwerkelijk kwam. Valor noemde het een ‘tribute’, Rozz Williams getrouwen hebben het over goedkoop teren op de erfenis van de briljante geest.

Feit is, de nummers blijven onsterfelijk, al was Valor pas van de partij nadat de restanten van Christian Death in 1983 formeerden met de restanten van Pompeii 99 en samen herrezen als Christian Death, hij weet de klassiekers toch met enige flair te brengen al moeten we de ‘ode’ wel met een korrel commercieel zout nemen. Feit is ook: het werkte wel. “Romeo’s Distress”, “Spiritual Cramp”, “Church Of No Return”, “Deathwish” en het  kippenvelmoment alsook mijn favoriete Christian Death song “As Evening Falls”... ze vlogen er in als zoete broodjes. Wat moet dat een ervaring zijn geweest daar in de USA zo tussen 1981 in 1986 om de meester zelve met deze onsterfelijke nummers te zien goochelen. Ik slikte met een 0.5 liter meteen mijn ode aan Rozz Williams door. Toch blij dat ik er bij was, al koop ik allicht geen nieuw(er) materiaal meer van Christian Death.

De concertreeks zat er bij deze op, maar uiteraard mochten de vele aanwezigen nog tot in de vroege uurtjes de beentjes strekken op de “Remember When We Were Young Parties”. In de geest ben ik dat nog altijd. Fuiven waarop je mij tijdens WGT steevast kunt vinden en waar de gothic rock, batcave, deathrock en deviante postpunk je om de oren vliegt. Sommigen zullen het ongetwijfeld de hel vinden, maar ik ben dan in de hemel. Daar heb ik zelfs geen 0.5 liter voor nodig, al helpt het soms wel. En wat is er mooier dan de nacht in deze omstandigheden in goed gezelschap weg te spoelen? Juist, niets. Op naar de zaterdag, maar eerst nog ein taxi bitte ...  

(c) Luc - Who Cares - Luyten, Principe Valiente WGT 2024

Zaterdag 18 mei.

Geeuw. Het is vroeg ochtend in Leipzig want de dag zit weer bomvol en begint pas goed als deze meesterkok zijn spek met eieren heeft geserveerd aan het hongerige gezelschap, met, neen geen 0.5 liter, maar een zwarte koffie. Niet echt spannend maar ook vandaag is mijn oog weer gevallen op de Täubchtental voor alweer een flinke portie gothic rock en deathrock waaraan ik niet kon weerstaan. Mijn gezelschap opteert voor Haus Leipzig waar onder meer Martial Cantarel, Position Parallele, Automelodi, Xeno & Oaklander en Martin Dupont ten dans spelen.

Ik trek mijn stoute puntschoenen aan en spoor naar Täubchtental waar ik me laat verwelkomen door het Noorse Batboner, voor het eerst buiten Noorwegen, en 0.5 liter vocht. Een Noors deathrock gezelschap dat zich als eerste band van de avond verdomd goed wist te presenteren en ook een sneer gaf naar oprukkend rechts in de scene en de intolerantie die daar mee gepaard gaat. Als trans mocht zij, de zanger van Batboner, dit al ondervinden, en zij hield dan ook een straf en vurig betoog om het WGT te behouden als een veilige haven voor iedereen. Groot gelijk, maar wat me nog meer beviel was de muziek die er stond, soms een horrorpunk knipoog en met de nodige humor ook, ondanks de bittere ernst van dit soort muziek, die gewoon anders is en wellicht nooit een deelname op Eurosong zal forceren. Gehoord, gezien en goed gevonden deze Batboner. De zaal zat dan ook al behoorlijk gevuld bij deze opener en dezelfde hanenkammetjes van gisteren stonden weer op de eerste rijen. Ook dat is een vertrouwde aanblik in de Täubchtental.

Dat er ook een groot aantal gekomen waren voor de nieuwe band van William Faith was ook merkbaar. Band twee, zaal vol. De man werd dan ook door zijn ega Scary Lady Sarah aangekondigd als de man die zowat in elke noemenswaardige gothic rock groep van de partij was en is. Denk maar aan: Christian Death, Mephisto Walz, Shadow Project, Faith And The Muse, The March Violets ... The Bellwether Syndicate bracht in 2023 eindelijk hun cd debuut “Vestige & Vigil” uit (klik hier voor de Dark Entries recensie), en daaruit werd natuurlijk volop geput zonder daarbij het ep debuut “The Night Watch” te vergeten.  Na een ietwat aarzelend begin kwam de groep behoorlijk op dreef tot jolijt van het zwart gevederde publiek. “The Nightwatch” blijft sowieso een meezinger maar de The Faith And The Muse cover “Sovereign” was evenzeer een meer dan aangename verrassing. “Dystopian Mirrors”, “Republik”, “Beacons” of “We All Rise” klonken gewoon goed, al moet ik toegeven dat deze The Bellwether Syndicate wellicht live niet het sterkste project is waarmee William Faith ooit uitpakte. Maar het blijft wel kwaliteit zonder meer. Wat niet meteen kan gezegd van de 0.5 liter die er naar mijn gevoel iets te vlot inging.

Soit, een andere legende, Ausgang, klopte op de deur. Niet dat ik deze groep echt ken, op één nummer na dat ik ergens op een compilatie in de uitgebreide cd collectie heb staan. “Head On” meen ik, is de titel.  De groep bestond amper een paar jaar en geniet vooral bekendheid door zijn extravagante uitstraling: jurken en torenhoge hanenkammen waren de groep niet vreemd, en de Britse gothic paus der journalistiek Mick Mercer bracht ze meermaals voor zijn lens. In die tijd zat er nog leven in de brouwerij in vergelijking met het 101% procent grijze muizengehalte van de bange  burgers die momenteel België bevolken. Wat een tijden waren dat. Maar de muziek, vraagt u zich af? Wel ik repte me nog tijdens het optreden naar de merchandising stand van Ausgang om de enige cd die ze bij hadden, het in 2022 verschenen split album Kabuki/Augsgang “This Was Our Downfall” (Bat-Cave Productions) aan te schaffen. Dan weet u meteen dat het meer dan goed was. Een groep van de wilde en passionele jaren 80 generatie die in Birmingham de deathrock / goth en deviante postpunk op de straatstenen gooide en menig huismoeder en huisvader over diezelfde straatstenen liet struikelen als hun kroost zich met deze muziekjes inliet. Krachtig, spannend, indrukwekkend. Dat terwijl de heren op het podium ondertussen op leeftijd zijn, maar nog altijd zeer scherp staan. Ausgang ontstond trouwens uit Kabuki en, ook al waren en zijn ze weinig bekend bij ons, ze zijn essentieel in de ontwikkeling van de Britse deathrockscene (zo werden ze toen gelabeld).

Ik kon niet anders dan dit intense optreden weg spoelen met een 0.5 liter gerstenat want er stond nog wat te gebeuren die avond. Het optreden van Tragic Black bijvoorbeeld. Amerikanen die bij mijn weten altijd zijn onderschat, en dat heeft misschien te maken met het feit dat ze zich een poos profileerden in een richting die ik meer als industrial metal zou omschrijven, terwijl ze later pure deathrock op Amerikaanse leest gingen spelen, inclusief de 'looks'. Bij momenten zeer aanstekelijk en melodieus en zelfs feestelijk. Iets wat het modale publiek niet meteen van dergelijke acts verwacht, maar wij ‘insiders’ weten wel beter. Hun meest recente wapenfeit, het album “Unsightly Visitations”, werd vorig jaar uitgegeven in eigen beheer, en verdient wat mij betreft veel meer en beter. Dit was weerom genieten, daar kon een 0.5 liter aan de toog niks tegen inbrengen. Heerlijk. Ook hun covers van “Skeleton Kiss (Christian Death) en “Play For Today (The Cure) stonden er.

Ik stond ook nog altijd overeind, ondanks de 0.5 liters die precies vlotter binnenliepen dan de dag eerder, al kon dat ook aan het gezelschap hebben gelegen. Volgende band op het programma, en meteen de laatste voor die avond: een andere legende uit die magistrale ‘de jaren 80 waren prachtig’, Sex Gang Children. Andi Sex Gang had de dag voordien nog in het Schauspielhaus een meer akoestische set gegeven en besteeg als oude rot in het vak met bravoure het podium in de Täubchtental. Dat je met een show van Sex Gang Children altijd goed zit is een quasi zekerheid want ondanks een gezegende leeftijd blijft Andi Sex Gang nog altijd een podiumbeest wiens stem nog altijd even vervaarlijk klinkt als bij de uitgave van de magistrale plaat “Songs And Legend” waar vol werd uit geput, tot jolijt van het massaal opgekomen prachtige publiek (waar ik uiteraard ook zelf én collega Xavier Kruth deel van uitmaakte). Tribale deathrock, met melodie in een geheel eigen en zeer herkenbare stijl. Ik repte me dan ook weerom naar de merchandising om dan ook maar hun meer recente album, het in 2021 verschenen “Oligarch” op de kop te tikken. Sex Gang Children hebben na al die jaren nog altijd de muziek en de ‘spirit’, getuige hun oerschreeuw ‘beware the danger of conformity and the mediocrity that blinds us’.

Voldaan en dorstig, dat was ik na weer een zeer geslaagde passage van deze band. Maar van al dat rechtstaan krijg je, eens op leeftijd, stramme knoken dus dat moest er toch nog uitgedanst worden op een schitterende Remember When We Were Young Party. Waarom is er zoveel bangelijk goede en intense muziek die nauwelijks of beslist veel te weinig bekend is?  Waarom is het Duitse bier zo flauw? Heeft 99% van de wereldbevolking dan echt geen smaak of op zijn minst een slechte? Het waren de filosofische vraagstellingen waar ik die avond mee bleef worstelen, ook bij de terugrit naar mijn uitvalbasis waar ik en mijn mede feestbeestjes, dit keer goed voorbereid, opteerden voor een rit met de nachtbus want die bleek zowaar aan onze uitvalbasis zijn eindhalte te hebben. Alsof ik het einde van de wereld had bereikt. Veel beter wordt het niet, dacht ik nog voor mijn ogen dicht vielen om het nog kleine restje van de nacht weg te slapen.

(c) Luc - Who Cares- Luyen, Ausgang WGT 2024

Zondag 19 mei

Zouden we ons een keertje naar de Agra wagen? Zowat het kloppende hart van de WGT feesten, waar ik decennia geleden mijn WGT carrière was begonnen. Eerst in een tent, dan met de mobilhome, dan weer in een veel grotere tent om tenslotte in de stad op appartementen terecht te komen. De zwarte markt en het nabij gelegen Heidnisches Dorf eens bezoeken en de concerten in de grote Agra Halle meepikken? Zouden we durven, filosofeerden we bij de spek en de eieren? De route werd alvast uitgestippeld door onze bijdehandse routeplanner en hopla we zaten al op weg richting Markleeberg, richting het kloppende hart van het WGT.

Eerste stop Heidnisches Dorf, altijd een bezoek meer dan waard, altijd een leuke sfeer en altijd geinig om ook daar een bandje mee te pikken. Echter, toen we de straat richting het dorp indraaiden bleken er ontzettend veel mensen met hetzelfde idee te zijn opgestaan die zondag. Zo een rij had ik nog nooit gezien, een paar duizend gegadigden? Keuzes maken, dan maar direct naar de zwarte markt, en eerst in het zonnetje een lekkere 0.5 liter naar binnengooien en naar de mensjes kijken op de Agra ‘catwalk’. Leuk. Diverse formaten en pluimages maar ook bijzondere schoonheden. Het WGT is ook altijd zien en gezien worden. Ik heb er niks op tegen.

Verstandig als ik met de jaren ben geworden besloot ik de absint deze keer achterwege te laten. De Agra markt dan, sedert een tweetal jaar ietwat gekrompen naar aantal standhouders, ook dit jaar was er weer een alternatieve markt op de Wilhelm Leutzer Platz bij het centrum, maar nog altijd een keer de moeite. Van pompeus Victoriaans tot kinky fetisj garderobes, je vindt het er allemaal, al moet je wel over enige valuta beschikken. Ornamenten allerhande, sieraden, badhanddoeken met vleermuizen of een gotische vibrator, je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt het er. Als je graag shopt kun je er uren spenderen, al lijkt dat eerder een vrouwelijk fenomeen.

Ik was dus op tijd in de Agra Halle om het eerste optreden van die avond te zien. The Beauty Of Gemina. Toegegeven, de Agra Halle is niet meteen akoestisch de beste zaal. En ook niet de meest gezellige, want een grote hangaar. Het is dan ook belangrijk om jezelf ergens op te stellen waar de muziek goed tot zijn recht komt, en dat is nog altijd min of meer centraal voor het podium. De Agra Halle was al zeer goed gevuld voor deze romantische darkwave Zwitsers, en hun set ontgoochelde niet. Live overtuigend en met een verrassende cover van “Nine While Nine” van The Sisters Of Mercy. De band was duidelijk in zijn nopjes en onder de indruk. Frontman Michael Seele bedankte meermaals het talrijke publiek dat vroeg genoeg uit bed was gevallen. Ik blijf “Rumours” en “Suicide Landscape”  nog altijd de beste nummers vinden en deze werden dan ook live gespeeld. Knap.

The Danse Society is weer zo’n groep die furore maakte in het Engeland van de jaren 80 en ook nog altijd live de hort op gaat, al zijn er nog nauwelijks originele leden. Meer nog, deze bezetting maakt onder de naam The Danse Society ook nieuwe songs, al geef ik grif toe voor de oude te komen. Nieuwsgierig om te zien wat ze er nog van zouden terecht brengen na al die jaren. Het gevoel was een beetje dubbel. Het geheel kwam net iets te weinig krachtig over, te weinig doortastend ook, en hoewel ik genoot van “The Hurt”, “Heaven Is Waiting”, “2000 Light Years From Home” of “Danse/Move”, was het eerder van net niet. Aan de zang staat nu ene Maethelyiah Allsopp, geschoold als klassieke zangeres, schrijfster van fantasie verhalen en reiki meesteres, terwijl het enige originele lid in de bezetting gitarist en medeoprichter van de band Paul Nash is. Hij voert tijdens het optreden dan ook het hoge woord. Ze brachten ook heel wat uit: het vorig jaar verschenen album “The Loop”, dat eerder postpunk aandoet en waarvan de nummers me niet echt wisten te overtuigen. Als ode aan de eind vorig jaar overleden Killing Joke gitarist Geordie Walker werd ook de Killing Joke cover ‘Love Like Blood” gespeeld. Toch content dat ik ze even uitcheckte. Je weet immers nooit.

Wie ik ook nog wel een keer aan het werk wou zien, en wellicht een verhaal van erop of eronder zou worden, was Debra Fogerty die plots in 2003 met het album “Exposing The Sickness”, en meer nog met de singel “The Broken Ones”, als uit het niets de gothic scene kwam binnengedoken met haar band Diva Destruction. Om er in alle stilte weer even snel uit te verdwijnen. Welnu, na zowat 17 jaar afwezigheid is de diva er plots terug, en daar wou ik dan ook getuige van zijn, zonder al te hoge verwachting. Maar zie, aan haar 'looks' is nauwelijks iets veranderd. Als een goth deerne huppelde ze over het podium, en de muziek klonk, hoewel weinig afwisselend, krachtig en passioneel. Het geluid en de band stond er zonder meer en de stem van Debra Fogerty bleef in die 17 jaar afwezigheid onaangetast. Het concert was dan ook snel voorbij, meestal een goed teken, en ik genoot. Meer moet en moest dat niet zijn. Welkom terug Diva Destruction. Benieuwd of er in de nabije toekomst ook nieuw materiaal in de pijplijn zit. Je zou haast vergeten regelmatig eens een 0.5 liter door je keelgat te gieten om uitdroging te vermijden.

Een groep waar ik vooraf, en ook de rest van mijn gezelschap, zeer sceptisch over was, was het Amerikaans-Mexicaanse Prayers. Enige voorbeluistering had in mij het woord ‘gewauwel’ wakker gemaakt. Vandaar ook de aanvankelijke aarzel om af te reizen richting Agra Halle. Ik noch iemand van mijn gezellen kende de band, maar de meer jeugdige aanhang van de donkere muziek had deze band, die blijkbaar overzees wel populair zijn, al langer op de radar staan. De groep is dan ook al actief sedert 2013 en maakte furore door de combinatie van minimal darkwave en goth met een soort Azteekse gangsta rap die her en der wordt aangekruid met de electropop van Depeche Mode en enige glam en glitter. Volgt u nog? Live kwamen twee heren in bloot bovenlijf opdagen die gedurende het ganse optreden niets anders zouden doen dan sporadisch hun ornamenten, respectievelijk zwaarden en bijlen, ietwat van positie te veranderen, maar het moet gezegd, samen met belichting, de videos en de muziek die krachtig en overweldigend door de boxen waaide, had dit wel iets. Al zeker afgaand op de slappe kost die ik eerder had beluisterd. Leafar Seyer stond dan wel alleen op het podium - live werd er dus niet veel muziek gemaakt -, hij wist als de beste het publiek met de nodige pose en drama te bespelen, en werd toen hij nummers bracht over zijn ouders en zijn vrouw zowaar (gespeeld?) emotioneel. Bijzondere ‘sound’, bijzondere stijl, maar wel goed genoeg om meer dan een uur te boeien. Al was een uur dan ook wel weer genoeg. Of ik ooit een studioalbum van Prayers zal kopen durf ik te betwijfelen, maar live overtrof dit ruimschoots de verwachtingen, zo moesten ook mijn mede gezellen bekennen.

Een aangename verrassing die natuurlijk moest gevierd met een 0.5 liter. Want op het aantreden van Editors, ongetwijfeld de grootste naam van deze WGT editie, moesten we wachten tot 00u30, want een ‘midnight special’. Niet dat ik speciaal voor deze tot ver buiten de scene populaire band naar de Agra Halle zou gaan. Ik zou niet eens een concert van Editors in mijn buurt bezoeken, maar nu ze er toch waren dacht ik: waarom niet een keer Editors meepikken, want nooit eerder live gezien en ergens verwacht je van hen gewoon een keurig en professioneel optreden. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Editors waren vooral, zoals verwacht, dus keurig in de maat, en live best indrukwekkend, hoewel hun muziek voor mij toch vaak te glad, te commercieel en te weinig prikkelend aanvoelt. Maar goed, ik kan nu wel zeggen dat ik Editors ooit live heb gezien. Niet dat je daar iets mee koopt natuurlijk, behalve die paar 0.5 liters die er tijdens het optreden vlot ingingen. Editors is toch een beetje dronkenmanpostpunk, maar dan niet van het agressieve soort. Veeleer van het romantisch kleverige soort.

Gezien dit optreden tot twee uur duurde was er voor mijn oude ledematen geen fuiven meer aan en sprongen we in de taxi richting slaapplaats, goed en wel beseffend dat morgen, maandag, de laatste dag zou aanbreken van de WGT-feesten. Enig gevoel van weemoed bekroop me toen we door de verlaten straten van Leipzig sjeesden, al kunnen het ook de naweeën geweest zijn van het Editors concert dat perfect bij dit gevoel paste. Morgen maandag.

(c) Luc - Who Cares - Luyten, The Beauty Of Gemina WGT 2024

Maandag 20 mei

Vroeg wakker. Onrustig geslapen. De laatste dag immers, daar willen ik en mijn kameraden van profiteren. Door onze ervaring van gisteren willen we nu ruim op tijd in het Heidnisches Dorf zijn, en dan slaan we onze spek met eieren, onze bodem, over om een heidense maaltijd te nuttigen. Zo gezegd zo gedaan, zo rond de middag stonden we, verwelkomt door het zonnetje en de geur van Bratwurst, al voor de poorten van Torhaus Dölitz, gewapend met een 0.5 liter. En deze keer wandelden we gewoon zonder wachten binnen, fier als een gieter dat ons geniaal plannetje was geslaagd. De sfeer opsnuiven, genieten van het sfeertje en de waar op de verschillende standjes monsteren. Altijd een belevenis. Ergens stond een middeleeuws bandje op geheel eigenzinnige wijze te verhalen over de hunker naar kutjes en het belogen en bedrogen worden door het verval van het eigen lichaam dat zich met het verstrijken der jaren inzet. Een veertiger in de middeleeuwen was immers bejaard. Tenminste, dat is wat ik er van begreep tussen het gejoel door.

Een heidense maaltijd zat er wegens alle zitbanken vol niet in, en de honger noopte ons te vertrekken richting een restaurantje. Intelligent als we zijn kozen we er eentje aan een uitstekende verbindingsweg voor het openbaar vervoer, daar we deze namiddag nog een culturele uitstap richting Völkerslacht Denkmal op de planning hadden staan vooraleer ons naar Volkspalast (Kuppelhalle / Kantine) te begeven. Het werd de resto aan de Werk 2 waar ook dit jaar het Gothic Pogo festival plaatsvond, niet bezocht deze keer wegens al een overvolle planning, maar als je echt wil feesten in de ondergrond zeker meer dan de moeite. Ooit was diezelfde Werk 2 ook een vaste stek voor het WGT en meermaals kwamen we dan bikken in hetzelfde etablisement. Nostalgie dus. Er zat niet anders op dan deze weg te spoelen met een 0.5 liter. Nadien richting het machtige monument dat het Völkerslacht Denkmal is, een monument ter ere van de overwinning van de Russische troepen op Napoleon en ter nagedachtenis aan de vele slachtoffers die toen vielen. Een monumentaal bouwwerk dat een bezoek meer dan waard is. We beklommen de 614 trappen om op 91 meter hoogte Leipzig te overschouwen. Ooit vonden er zelfs concerten plaats in de Krypte van dit monument, maar dit jaar was er niks geprogrammeerd. Toch vond nog heel wat zwart volk zijn weg naar deze indrukwekkende mastodont. Machtig en van daaruit is het maar een korte wandeling richting de Volkspalast waar de laatste WGT avond ‘industrial’ stond geprogrammeerd.

Ik had me door een reisgezel laten overtuigen om Kollaps te gaan zien, en daar ik weinig geboeid was door de programmatie in de andere zalen dacht ik: waarom niet? Ook een risicootje hoort erbij op het WGT, al gebruik je altijd beter een condoom ... Maar gezien de trappen van de Völkerslacht was er eerst hoge nood aan een 0.5 liter. Het weer die maandag was tevens dorstig. In de mooie, wat zeg ik bijzonder fraaie Kuppelhalle, waar jaarlijks ook de aan WGT gerelateerde fetisj party Obsession Bizar doorgaat, was het eerst de beurt aan Meta Meat. Niet overdonderend maar toch content dit project een keer gezien te hebben. Een project van Parijzenaar Phil Von (die u misschien kent van Von Magnet). Op tribale ‘beats’ wordt als het ware met lichaam en geest een industrieel etnisch klanktapijt getoverd waarbij Phil Von ook zijn lichaam als instrument gebruikt. Zo doet hij als het ware een ‘tapdance’ op zijn eigen minipodium, werkt hij één en ander af met een wilde sprong en gebruikt hij zijn blote torso als drumvel. Af en toe wordt er ook tekst gedeclameerd om ietwat meer beschouwelijk over de ‘beats’ heen te kijken. Al bij al best wel indrukwekkend als je deze Meta Meat voor het eerst te zien krijgt, en je net jouw 0.5 liter op jouw blaas voelt drukken. Als je dan nog wil blijven zitten om dit concert uit te zitten, wel dan moet het  op zijn minst een goede performance zijn geweest.

De optredens in de Kuppelhalle van het Volkspalast alterneren met die in de Kantine die je via een kleine doorsteek bereikt. Daar stond het mij onbekende IJslandse soloproject Aska te wachten. Deze ietwat schuchtere jongeman bracht ietwat mysterieuze maar vooral gitzwarte ambient waar de treurnis van afdroop. Zelden heb ik meer depressieve muziek gehoord dan dit. Als projectie kreeg je continu dezelfde boom te zien, en bezieler Kristófer Páll bewoog als een luiaard bij het ontwaken, nauwelijks dus. Niet meteen een vrolijke jongen en niet meteen een concert om al staand te beleven, eerder iets om in je knusse theaterzetel weg te zakken in alle onheil die ons nog te wachten staat. Dark ambient zonder meer, en hoewel ik er live moeite mee had om in de sfeer te komen, luister ik momenteel bij het schrijven van deze fantastische review op de achtergrond wel naar “út við sundin grá” uit 2021, en bij mijn weten nog altijd het meest recente album van deze Aska. Op de één of andere manier, en vooral op zijn manier, heeft deze Aska dan toch indruk op me gemaakt, al diende ik me na het optreden wel te reppen naar 0.5 liter Duits brouwsel om één en ander weg te spoelen en me klaar te maken voor Use Knife.

Use Knife is zowaar een project van Belgische makelij, ontstaan uit de anus van een zwarte kat (Kiss The Anus of A Black Cat) om de fascinatie voor analoge synths bot te vieren. Use Knife anno 2024 kende met het inlijven van Saif Al-Qaissy evenwel een veel meer Arabische benadering door Arabische zang en klassieke Arabische instrumenten (daf, dohola, darbuka, riq, kishba) te integreren. Het maakt dat het geluid zich laat omschrijven als prikkelende elektronische wereldmuziek op Arabische leest. Een combinatie die wonderwel werkt en mede perfect vorm werd gegeven door de muzikanten op het podium achter drie witte en vaag doorzichtige gordijnen plaats te laten nemen waarop beelden en Arabische tekst werden geprojecteerd. Het totaalplaatje maakte een ietwat bevreemdende maar wel aanstekelijk indruk, waarin het oosten en het westen elkaar ontmoeten zonder vooroordelen. Het werd wel eens tijd, ook voor een 0.5 liter met schuimkraag. “The Shedding Of Skin” (2022) en "Peace Carnival" (2024) zijn de meest recente wapenfeiten van de band.

Noisy industrial metal met schroot, dat is de samenvatting voor het luide optreden dat het Australische Kollaps (naar een album van Einstürzende Neubauten) in de Kantine van het Volkspalast ten beste gaf. Deze nihilistische lawaaimakers zijn de erfgenamen van een traditie en van een rock ‘n roll attitude omgekeerd evenredig aan een Harley Davidson zonder motorblok. Zoiets. Een muur van lawaai en herrie waarin je wel songs kon ontwaren. Ooit was dat anders maakte iemand me wijs, maar die vooral beet en spuwde. Laibach in een gitzwarte, zware industrial metal jas. Het zou zo maar kunnen. Beukend en de schuimkraag van mijn 0.5 liter verdampte door het angstzweet als sneeuw voor de zon. Heftig maar genietbaar, tenminste, als u geen mietje bent.

Het WGT afronden deed ik in goed gezelschap met een 0.5 liter sopje in de hand en met het mondiale, de thuishaven is tegenwoordig Praag, AutopsiA. Ik bleek niet de enige Dark Entries redacteur die voor deze line-up had gekozen. Dit is anno 2024 al lang geen industrial meer, maar eerder een apocalyptische, elektronische sci-fi sneltrein die zowel visueel als auditief een eindtijdstemming schept en permanent door ontwikkelt. De groep is trouwens al actief sedert de late jaren 70 en geniet een heuse cult status in avant-garde en industrial middens. De groep wordt naar beeld, aanpak, boodschap en visie soms vergeleken met Laibach, maar hoewel ik dit vergelijk begrijp, is het ook weer totaal anders. Vier heren in witte nucleaire overalls inclusief masker, zullen een gans concert lang niet bewegen en zich gewoon statisch verbergen achter hun laptop, terwijl op een groot scherm continu dystopische en eindtijd boodschappen worden geprojecteerd. Muziek en beeld zijn voor AutopsiA dan ook één geheel, één concept. Wars van alle commercie en muzikale standaarden sloot deze AutopsiA voor mij de 31ste editie van het Wave Gotik Treffen af. De vermoeidheid speelde me vast parten want langer dan één uur kon mijn aandacht deze AutopsiA niet vasthouden en ik slaagde na 5 dagen feest er ook niet meer in om bewust in het concept en de sfeer te duiken.

De 0.5 liter was leeg en de beker donderde de grond op. Daar gaat mijn ‘Pfand’, dacht ik nog, want elke beker is in Leipzig maar liefst 2 euro waard. Geloof me, veel bekers zie je er niet op de grond liggen. Gelukkig maar. In gezelschap wandelde ik moe maar voldaan en voor een allerlaatste keer onder het deken van Leipzig bij nacht terug naar onze uitvalsbasis. Het was en is weer mooi geweest, veel te mooi. Vijf dagen vol genieten en de dol draaiende wereld even vergeten. Dat lukt altijd op het WGT. Al was er nog veel meer te beleven dan wat ik hier bovenstaand heb neergeschreven. Zo vertelde ik nog niks over de gelakte houten dildo’s die voor één euro per centimeter werden verkocht, of de ‘beiren’ (beren) van Leipzig die ons gans het festival leken te achtervolgen. Ach, morgen komt dinsdag en dan wordt de terugrit naar huis aangevat met een lach en een traan. Gelukkig is er één zekerheid: volgend jaar is er weer WGT te Leipzig!

(c) Luc - Who Wares - Luyten, AutopsiA WGT 2024

Vergeet ook niet de fotoreeks te bekijken van Dark Entries huisfotograaf Luc  - Who Cares - Luyten via deze link. Alle foto’s in deze reportage zijn van zijn scherp oog en van zijn vaste hand! Van zodra online vindt u hier de link! 

Wave Gotik Treffen